dat leeg gevoel na warme innigheid verlangen dat niet rust na eenzaamheid jou en mezelf hervinden in nieuwe eenheid hoelang is niet gegeven ik heb het leven lief…

Zij is mijn eeuwige omhelzing. Ze laat mij niet los. Ook is zij een verre grote bloem in de verte. Wat mij nederig maakt omdat ik haar in werkelijkheid niet kan plukken. In mijn bittere nachten. Wanneer het niet meer brandt de vlamme der moed in mijn schouw. En ik in de kinderkamer op bed griezelde en gruwde van alle lichten uit en witte heksen…

ik voelde het hete bloed vloeien breekbare momenten zweefden voorbij de samenhang verdwaalde in fragmenten pas toen het stopte was de realiteit van mij de caleidoscoop had weer zijn juiste tijdverloop het voelde thuis in handdrukken en welkom zijn er zijn een paar uur zoek ontsnapt ben ik aan boeien in onbewust gekluisterd zijn…

Ons weerzien komt, en het gevoel gaat. Het is een ontmoeting als een bliksemschicht. Maar het gedonder komt altijd te laat. Waardoor ons vuur niet voor wrijving zwicht. Noodweer kan als een rivier van de berg stromen. Maar het beekje in het dal evenaart onze krachten Net zoals wij ons gevoel uitspreken van ideale dromen. Waardoor opklaringen…

de liefde laait even op terwijl de ronde warmte zakt achter de zuigende kim maar hoe kan ik haar doorgaand loven als onze stemmen gedwongen doven en met een diepe zucht bij open raam, de koude van het afscheid naar voren wordt geschoven is de stilte besmet met roest en dreigt verte allengs samen te ballen tot een afgetopte knoest…

waar hart en oog en streling samenkomen vergrijpen vurige tongen zich aan smeulend vuur de tweekamp tussen hunkering en waan stuwt hartstocht op tot vruchtbaar samenspel, de rede groet de geest kan niet weerstaan het fel begeren, uitzinnig kraait de rode haan in driftig bloed het willig vlees als brandend braambos, wie buigt er voor…

Nog nooit zo gevoeld Hart leeggelopen,eenzaam zonder de warmte van de ziel wat het ongrijpbare gevoel van liefde mogelijk maakt. Brein gevuld door de leegloop van m'n innerlijk dat rationeel denken staakt. Accelererend en niet te stoppen overweldigend gevoel van onmacht De optelsom van brein, hart en ziel is het verlangen naar jou liefde, hebben…

jij bent voor me een onbekende ik ben een vrouw tussen de bloem ik noemde jou vreemde ik noemde jou mannelijk genoeg jij noemde me preuts vandaar kwam naar boven mijn trots en stilte tussen ons…

Wij hadden een stil gesprek omdat we dat beide wilden. Minuten en secondes kropen voorbij in zwijgzaamheid, waardigheid ook vooral. Ik was degene die niet meer kon lopen en jij leerde mij weer; je leidde me! Ik was degene, die niet meer kon zien en je leerde me opnieuw te kijken! Jíj liet me leven, lopen, zien: door jouw ogen. Wandelend…

Me niet gerealiseerd hoe gevoelig je bent misschien heb jij mijn dood gezien wil jij die niet verdragen terwijl je weet een lichaam heb je tijdelijk en bewustzijn kent een onafwendbaar eindeloze pijn…

Vreugde sprongen in de regen. Opspattend water, kringen door hartstocht.. Het hemelwater valt als een zegen. Nu de passie is gedeeld, maar niet verkocht. Kringen van liefde deinen. Als baltsende vogels tegen het avondlicht.. Bespelen wij doorlopende refreinen. In de kringen van liefde weerspiegelt je gezicht.…

Ik wil me over jouw behaarde borst neerbuigen, neerzinken op jouw diepste ziel. Ik wil jouw hardheid, zachtheid zuigen, vol dorst wil ik jouw denken drinken, je aderen vol bloed, vol gloed, in jouw heetheid mij verwarmen, in jouw helder weten mij omarmen. Wees dan in mijn zaal de koning, jouw verre komst allang bereid, open mijn deuren,…

spelende met mijn liefde zag ik de smaragden tranen die als sprankelende diamanten zich een weg baanden over een zonverbrand gelaat dat met verbaasde ogen mijn versteende blik als een harde bikkel de liefde omarmde die ik jou gaf als een gouden kus op een paar zachte platina lippen die ik kuste. Ik smolt als een klomp…

wij weten dat je hemel droomt aan gene zijde zonder het aardse lijden vaak onverwacht weer bij ons bent met woord of beeld in samen weten de vingerwijzing met een lach in wederzijds herkennen geeft ons jouw kracht gisteren mocht ik weer de witte vlinder koesteren na maandenlang afwezig zijn was het ineens haar tijd jij tikte…

de zon is niet ver genoeg voor mij ik wil jou alle stralen geven jouw gelaat omlijsten met al het licht het brengt je leven. de sterren zijn mijn gidsen door een donker zwart heelal, zij zullen eeuwig voor jou stralen omdat ik als eeuwig licht voor jou diezelfde sterren plukken zal dus wees niet bevreesd het licht van de zon blijft…

hij wacht al op haar als ze plaats neemt voor de spiegel al die jaren samen en nog steeds elke avond als de gordijnen sluiten ze zich terug trekken in hun eigen privé vertrekken, hij als een kind zo blij een voor een trekt hij de spelden uit haar opgestoken haren sterke haren, heerlijk geurende haren hij houdt ervan hoe de zware pracht…

jij bent het zomerkind geboren uit een warme wind stralend door de zon gedoopt met het eerste ochtendrood nog beroer jij zachtjes flarden mist die snel vluchtig zijn geworden nadat zij van jou hoorden speelt met zee en kleine schaapjeswolken laat de stranden snel bevolken met vroege gasten van plezier vult lucht met geur laat vlinders…

Van je zelf houden Heb ik vroeger nooit geleerd Je hield alleen van je ouders En naasten Van jezelf houden, Doe niet zo mal Dat bestond niet Maar nú Nu weten we beter Van jezelf houden Is heeeeel belangrijk Een knuffel van jezelf, heerlijk…

Van alles was er twee en wat slechts enkel was deden we twee keer En alles wat we zagen was goed en alles wat we deden was fijn Fiets, kaartje voor de overtocht, duinovergang, die twee keer dus, de dagen die we samen hadden, cappuccinootje, glaasje droge wijn. En alles wat jij vond, vond ik ook en alles wat ik vond gaf ik aan…

Hartstocht en verlangen samensmeltend op de maat van ritmische klanken Worden wij bedolven, meegezogen door de zee Laten wij ons gaan In torenhoge golven.…