ik vervolg alleen de weg die ons ook samenbracht door het mooie levensbos mee en tegen de stroom zoals wij dat altijd deden in de pracht van de dagen van ons heerlijk samenzijn ook deze dag ademt vol wat ik nooit heb verloren toont mij zoals de herfst de kleur van jouw bestaan in nu verscheiden licht zijn wij altijd samen nog briljant…

Ik zag je in het grote ledikant Een teer schijnsel kroop voorzichtig binnen Gezonden licht van hemels tinne Halverwege de kamer gestrand In de fronsen van het beddengoed Zocht ik naarstig jouw gezicht Je scheen zo bleek en ook zo licht Doorschijnend haast, voorbij de gloed Dan plotser nog, het dagen van de zon Zeilen schaduwen door dromen…

Verwikkeld in ontsnapping in extremis Was jij, geheim agent licenced to kill, Toch meer als William van Baskerville, Die oud inquisiteur der Middle Ages Je had een hekel aan Double O Seven Never say never, Sean, you're now in heaven 31 oktober 2020…

Soms is het leven zomaar afgelopen Zoals in Nice geschiedde in een kerk Je bent gewoon als koster aan het werk En moet ineens dat met de dood bekopen Er vallen nog meer doden en gewonden De dader is er vast van overtuigd Dat hij als held zal worden toegejuicht Als hij ze snoert die vrijgevochten monden ´t Is bijna Allerzielen, in mineur…

Ik liep laatst op het kerkhof, met halloween en volle maan, naar het graf van een dode heks en bleef daar plechtig staan. Ik zong er een incantatie om haar door deze daad terug naar hier te roepen voor wat wijze raad. En zij verscheen aan mij, lijkbleek in het duister, ze keek me doordringend aan en zei toen: ‘Luister, je bent nu even…

Voor het eerst liep ik Met mijn moeder in mijn arm Door de winkelstraat Nooit eerder hebben we Dat samen gedaan Ze was gehuld in lichtblauw De kleur die haar goed staat Maar ik droeg haar in een urn En in mijn oog een traan.…

Getooid in verleden tijd vertrekken uren ze flirten en lonken nog even een moment content over wat ooit was en lang mocht duren. Koud kon het zijn op vergane doordeweekse dagen met tal van levensvragen over wat zal komen, men kan van die dagen leren wat ik kan verdragen. Bracht het mij echter echte wijsheid bij, de zon schijnt soms zo bleek…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente de dwarrelende veertjes zonder houvast in onbevangen licht aan het fraai gevlekte verenpak van die verzwakte roerloze vogel aan de ragfijne botjes de laatste pluimpjes een afscheid in slow motion ik voelde me in de voorgaande lente bekeken door de loerende dood…

Toen jij nog leefde, Was het moeilijk praten Nu zeker: de urne blijft potdoof Wij maken er een kruis over Ooit waren wij vruchten aan dezelfde boom De appels vielen al dan niet ver van de boom Wel zeker: het waren verschillende appels De een aan de grond; de ander verbeten…

De dagen ruisen de mist trekt gestaag nu op, toch vervaalt het landschap ook weer. Elders trekken dagen de natuur weer uit het slob dat is iets waar ik regelmatig over fantaseer. Ik heb een tijd niet over de natuur nagedacht, heb tijdelijk last van een ontembaar hart, een die mij zowel vreugde als verdriet bracht, de rouwtijd is nog niet geheel…

Mijn wensen zwerven en vele uren vergaan het leven voelt als een frêle onrustigheid. Het lijkt of alle wolken steeds anders staan, als week met muren en minuten vol onzekerheid. Komt er ook na dit mistige pijnvolle leren in de tijd die ook vergaat met veel dromen de tijd dat leven andere zaken gaat begeren, als ik van het gebeurde wel bij ben…

heeft me verrast kou wind en regen klauwen zich vast ik kan er niet tegen het bezorgt me last was bijna vergeten hoe dit was. kruipruimte isoleren tegen optrekkende kou waarvan ze beweren dat het helpen zou het weer omkeren hoe moet dat nou hoe kan ik mij weren tegen die verrekte kou. de gevel kristalliseert en slaat wit uit de…

toen hij de blinden wilde sluiten zag hij drie kraaien in het gras iemand bracht een onheilstijding de trage tijd strekte zich verder en verder uit iemand werd een ongeluksbode die een mantra in Largo sprak dat in tijden van leed verzacht de lijkschouwer veegde zijn voeten hij wist wat te doen de dood blijft onder elke andere…

Zijn dagen vulde hij met ongedaan maken meestal in de kou, want meestal was het winter. Hij kende alle vogels, maar niet meer bij naam. Toen hij bijna klaar was met ongedaan maken is hij gaan liggen en dood geworden. Ook bij de stroeve tulpen naast zijn bed heeft een vrolijke rigor mortis ingezet. -------------------------- uit: 'Beemdgras…

Hij was een stille, zeer bedeesde man, die hield van bloemen, dieren en insekten totdat het warme gras zijn lichaam dekte: 't is nu gedaan met de heer Nijlen (Van). ----------------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten (1964)…

Hij was na een lang arbeidzaam leven als longarts gepensioneerd maar zijn kennis en kunde bleven en werden ingezet voor de dood een milde dood, een verlangende dood euthanasie onder strike voorwaarden ik ontmoette hem en vroeg hoe het ging hij wees naar een gekregen fles champagne ik bewonderde die man, die arts, die mens natuurlijk…

Een traan verlaat mijn oog Bereikt mijn mond Die proeft de smaak Van mijn hart…

Vlammend leven moedige mensen. Van wieg tot graf. Zoals vlammen, die gestorven hout tot nieuw leven wekken. Wanneer moedige mensen sterven, leeft hun gedane arbeid voort. Zijn hun allerlaatste woorden, nog niet gezegd.…

En langzaam kwam het schip tot stilstand. Toen hij nieuw was werden er foto's, en tekeningen gemaakt. Nu ligt hij als een aangespoelde drol op het strand. Als een onbekend object waar mensen omheen lopen..... Een enkeling herkend hem nog, maar de meeste zien alleen maar een aangespoelde grafkist. Lelijk geworden door de tand des tijds. Met grote…

De wereld die ze verlieten is niet meer Soms nog wel een beetje bij een knuffel of een kus En dat is wat ik zo mis…