Gelukkig wakker geworden, meteen al in tongen gezongen van raadselwater, veer gehikt en zo meer. Vanuit haar serre kijk ik de hemel recht in haar vrijheid. Tussen de bomen schittert de zee. Ik blijf maar vissen: blikschade, zwik, spaat, maskerade, tsja, om regels te vangen moet men een woordje uitwerpen. Hé, zwaan kleef maar aan,…

De gondel golft over de golven; kent het Venetiaanse plezier van een romantiek, dat wordt gedragen door de pendels van een door de maan beschenen gondelier. Een mandoline speelt liefdesklanken, terwijl de gondel door het water glijdt voorbij een monumentaal verleden, dat met liefde tegen de weemoed strijdt. Gestreept shirt, strohoed en…

Gaucho van de pampa's met een hart voor eeuwig aan de vrijheid verpand; dat zich niet door grenzen laat beperken, omdat het klopt voor het Argentijnse grasland. Gaucho drijft te paard zijn koeien in een romance die blijft boeien; voor zijn vrijheid die slechts op de pampa's kan bestaan. Totdat stedenbouwers zich bemoeien en…

Breekbaar is zijn verschijning als een gravure in glas de open handen ijsblauw perkament zijn vlassig haar verdraagt de winter niet hij rilt ziet de mens in vrije val en spreekt bedroefd een laatste woord zijn ogen naar boven gericht het licht, zo schrijnend wit hoelang nog, hoort hij aardse machten spreken van vrede op aarde…

Wanneer ben je maar beter dood? Hoe groot is de kans op panisch kalm een rolstoel door de straten sturen, kwijlend op een trommel slaan, op kreupel, gek, of half zo oud. Hoeveel vingers steek ik op? Je maakt een kind om te vergaan. Ik was er zelfs soms liever niet geweest. Maar dan, wie weet wie later naar de sterren springt, de redeloze…

Het Rode Plein ooit het domein van de communisten; waar socialisten eens trots op konden zijn. Hier, ademt nog de sfeer uit het verleden van die oude leiders, boven, achter hun ijzeren gordijn. Hier misstaat nog steeds niet die rode vlag met hamer en sikkel op de eerste arbeider's dag. Het plein, de stenen en de brede straat…

plots word ik mij weer gewaar van het ruisen van de wind een gevoel vol van verwondering dat ik zo vaak als muziek heb bemind bladeren laten de geliefde zomer achter als ware het voortaan een vreemdeling zij moeten zich van haar onthechten om te vergaan op de bodem van verwachting waar zij zich met het aardse zullen vervlechten zelfs mensen…

Wat betekenen wij in het wereldgebeuren? Zijn wij figuranten of marionetten? Zijn wij bladvulling en goedgelovigen? Zijn wij ons bewust van de manipulatie? Wij uiten ons niet meer uit gemakzucht Staren TV, ellende en ergernis niet van de lucht Hebben wij nog een stem in ons verdriet Of gedragen we ons als een absorptievergiet Het gaat langs…

Kom ga met me mee even weg van al die mensen zonder huis zoekend naar een toekomst die uitwijken en inboeten hun leven in de waagschaal wij zoeken een plekje zonder krant of journaal leggen ons een lange tijd neer in het gras dat is wat ik wil alles even achter ons laten we de dag zwijgen we nu stil willen in onze dromen vrede…

zoals ik jou had beloofd heb ik opnieuw mijn pen gepakt je bent vereeuwigd in mijn handschrift gegoten in een vorm van verdriet het was slechts voor even want weet je deze wereld past mij niet…

wat zij in zich heeft - alles - geeft zij ons moeder aarde waarmee wij ons voeden waarmee wij ons kleden en warmen waarmee wij ons sieren en verrijken koester haar moeder aarde haar én haar gaven. neem ervan haal af wat nodig is met respect liefdevol proef en ruik die gaven voel en betast ze geniet ze intens maar overvraag…

Wij kunnen bruggen slaan kunnen ons verbinden Rivier of stroom oversteken met voet- of pontveren soms zelfs wagen te waden door ondiepten van waterlopen, van oever naar wal of omgekeerd We hebben geleerd ons te verbinden niet ons...te binden.…

ogen liggen diep gelegen, kraters vol met rag, de nacht huisvest enkel donderslag met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen…

De Schotse kilt is de rok Door mannen gedragen op Folkloristische en andere Hoogtijdagen. Vanaf de zestiende Eeuw is de kilt een Schots kleding Fenomeen, om zijn ruit vermaard Door de hele wereld heen. De kilt kenmerkt zich door een Bijzondere geruit patroon door De vader gedragen of de tartan Minnende zoon. De mannen rok Ontdaan…

Rondom een loods in Rotterdam ademt de kade half rokerig eenzelfde Fenix sfeer als San Francisco, het terrein braakt geuren uit van een mix met urban overgoten spijzen die je aan de haven kan wegspoelen met twee dozijn aan keuzes van stoere brouwsels.. bezoekers worden zo van hun laatste reserves gekaapt, 't laat het leven vrijuit…

Woorden dansen op een slap koord, in de nok van een circusoord, uitgespuwd en verguist door publiek belust op kijkgenot in rampgebied. Waarom nog zoveel vragen als paarden snuivend de dagen “ver-dragen”, hijgend en schuimend in de piste lopen: verkrotte wijken door tijd verzopen? Zal ik rusten gaan in nooit of blijf ik dralen in ooit?…

Krachten die sterren doen bewegen, bewegen ook in handen en in voeten. Stof waaruit het heelal is opgebouwd, is wat het lab in al mijn cellen vindt. Lucht die door onze longen stroomt, is adem die ons met de ziel verbindt. Menselijke kennis is beperkt en klein. Onschatbaar groot is een andere wereld, die voor breinen diep verborgen blijft…

In de avond als de dag mijn valscherm heeft doorbroken en lijnen staan gespannen op de kaken van mijn zegel, boogt mijn woordenschat langs het kruisen van dag naar schemer Hoe trouw mijn moed me ook terzijde staat, laat ik ver mijn nagelriemen zinken in de palm van het vijfzijdig blad dat als een perfectionist aan me hangt, het leest mijn stil…

Ver van de brandhaard kijk jij tv want bij het haardvuur is het leven duur daar tel je mee dichtbij de linie en de grens doe je nog een laatste wens dat het weer minder extreem mag zijn beter allen een beetje dan niemand iets of zo iets…

Je mag toch verwachten dat... zei mijn oude vader graag. De mensen sputterden tegen. De wereld luisterde niet. Nu ben ik zelf een oude vader. De wereld luistert nog steeds niet. Wie wel naar mijn verwachtingen? De wereld is wel wijzer. Laat me lachen!…