Netgedichten

netgedicht (nr. 56.401):

Uiterlijke vertoningen

In de avond als de dag mijn valscherm
heeft doorbroken en lijnen staan gespannen
op de kaken van mijn zegel, boogt mijn
woordenschat langs het kruisen van dag naar schemer

Hoe trouw mijn moed me ook terzijde staat, laat
ik ver mijn nagelriemen zinken in de palm van het
vijfzijdig blad dat als een perfectionist aan me hangt, het
leest mijn stil besef en antwoordt dikwijls zonder vraag

Op het terras onder de golfplaatige synoniemen, erf
ik mijn geweten met inwendige kwetsuren die veelal
mijn psyche inlijven met uiterlijke vertoningen en
met aannames die in de nacht mijn stede bejuichen