Netgedichten

netgedicht (nr. 56.402):

Porselein van het heden

ik voelde je al
in wijkende tijd
op weg naar momenten
van gelukzalige eeuwigheid

weer tasten we af
het rakende woord
al bij voorbaat gemeden
in porselein van het heden

onontkoombaar
gaan ogen minnekozen
ontspant de lach lijnen
die ik vroeger niet bij je zag

weer stroomt bloed
in uitbundig kleuren
geen verhitte discussies
maar een ultiem lief gebeuren

in liefde en licht
hebben wij genoten van
wat ons heeft ontbroken
verdwenen zijn schaduw en spoken