Dwars door de tuinen Van roos en ranken Zich ’t pad te banen, Dan door de lanen Van zand en dennen Vluchtig te rennen Tot waar de kruinen Van hoge duinen In ’t blauwe blanken En zo te naderen Met zwellende aderen In laatste loop De harde golven En, overdolven, Hun koele doop.…

Verlangen naar waar het anders is. Naar waar je zelf niet woont. Heimwee naar elders. Ver weg van huis. Ver weg van beslommeringen. Van spinsels in ons brein. Wat is het toch zalig, om hier niet te zijn. Wat is het toch goddelijk, om thuis te mogen blijven. Storende geluiden verstillen, in onze spontaan verstilde tuin. Wat is het toch…

Hoezo geen afstand doen van tent? Die dertig jaar achter schot, toen dagen in kamer achter gordijn omdat geen goed moment, maar wel benieuwd of ik 'm opzetten nog kon, misschien wel gauw gebruiken wou. Een uitvouwen van herinnering aan hoe w' in de regen met dikke buik in bergen, onder bomen bij meer en zee, we met de kinderen er…

En toch kan je ze nog vinden... Die oude vervallen straten met hun eigen verhalen van Miet de dochter van Marie getrouwd met Jan van de visboer en achter het raam op de hoek van de straat de dorpshoer. Enne.... De facteur van toen dronkend zwalpen van nr. naar nr. zijn werk zo goed mogelijk doen. De blaffende straathonden…

Dwarsdoorsnede en wind waait rechtdoorzee het zout op de huid en het zand zondermeer warm noch koud…

Klauteren over de heuvels Klimmend uit het dal Langs grillige beekjes Luisterend naar de waterval Boomkolossen in de bergen Mijlen ver verspreid Boomstammen die vele mossen herbergen Herten zien met al hun edelheid Wolken zullen je tegemoet komen Een alpenhut nabij Even in het uitzicht dromen Een Tiroler biertje maakt de klimmer blij…

HEEL EVEN Ik zit op een bankje Op een duin op Ameland Ik voel de wind En vooral de zon Ik zie de zee Het strand, het zand stralen Ik hoor het helmgras wapperen Als een kuif op ‘n jongens-kruin Ik ervaar het zoet en zout Maar ook het zilt Ik besef hoe mild Ook de mens mag zijn Ik ben nu die mens Die dit beleeft Heel even…

Weer even ontberen Ontbrekende Griekse sferen Hun vriendelijkheid Blauwe zeeën van tevredenheid Gigolo’s en masse Paraderen langs de terrassen Vlassen naar mooie meiden Op scooters zullen ze rijden Leven met de sirtaki We eten saganaki Santorini, Naxos en Knossos In het spel waar liefde flost Verlang Witte huisjes, heuvels en geiten…

Ach mijn vrouw wil op vakantie, voor verandering en vertier, maar ik vind dat geen garantie, voor meer ontspanning plezier. Waarom meid zo ver gereden, waarom blijven we niet lekker thuis, thuis ben ik ook tevreden, waarom begeven we ons in ’t gedruis. Thuis heb ik het vaak zo fijn, met ons eigen bed en mijn boeken, en ons dagelijkse glaasje…

Lyme Regis, onder aan de heuvel geplakt aan zee, ik wil bij je zijn in het schemerlicht. Laat de zon met okergele strepen nog getuigen van aanwezigheid, ver weg achter de horizon. Je warme kleuren van overdag, geschilderd in pastellen, verbleken met de tijd, als het eeuwig tij dat gaat, bij het vallen van de kille avond, als de eerste lichtjes…

Werveling van Fados in brakke tranen glijden langs haar wangen, vloeibaar goud van de Taag, druppels gloeiend klaaggezang verheffen zich in het hart, laat het sneller kloppen, aan de oevers van mijn zwanenzang, in de snaren van de ziel, door de magie van klanken van alledag tot elkaar verbonden. Veroverd met huid en haar,…

het onbeschrijflijke aan het papier toevertrouwen 't is eigenlijk te zot voor woorden want het gaat me niet lukken het blijft hooguit bij een poging als bij benadering 't uitzicht beschrijven als een opsomming van wat ik werkelijk zie en voel... de zon aait het aardewerk van waaruit de bloemen gretig bloeien de collines in gindse verte…

de zee wisselend goud legt het glinsterend vlak waarop kleine schepen varen langs een dunne lijn die samenvalt met de dromende daad van wandelaars over het strand zij vinden aanlopende golven en vrachtvaarders op vaste afstand bij klaarlichte dag werpen vlaggen kleuren aan de mast op het laag bed van golven liggen dun gestrekte draden…

Liefde voor Lochem Laat ik duidelijk zijn Lochem is lekker lui(eren) lekker lummelen lieve liefde lieverd, ‘n lonken, om te lonkt ook zelf ligt levendig landelijk, de Achterhoek landenrijk: Nederland, Duitsland, Belgie leerrijk, is historisch lindenrijk, bomenrijk lol, heeft bovenal “Lachen om Lochem” ‘Lach of ik schiet’…

Wij zijn het die je hier ziet rijden door het midden van augustus vakantiefolders in en uit. De zomer bloeit, een dorpsidylle schapen in de luwte van de tijd. Tot plotseling de auto stilvalt links op de foto van dit feit. De zon krast diep in de vallei. Wat in de jaren is versteend hangt boven ons als zware lucht. We lopen naar het volgende…

ik ga op vakantie in mijn hoofd langs al die kronkelige wegen zie ik stranden en kastelen ook is er mooi weer beloofd geld hoef ik niet te dragen en het vervoer is voor niets op tijd sluit ik mijn ogen en droom over mijn elektrofiets de accu laadt zich op zijn radius is beperkt dus blijf ik in mijn stoel het stopcontact doet zijn werk…

Er wordt weer heel wat prachtigs mee naar huis genomen: een asbak waar een wulpse Lorelei op prijkt, een blikken Eiffeltoren die van koper lijkt, een echte imitatiezijdensjaal uit Rome, Manneke Pis in zakformaat dat ook kan plassen, een heilige uit Benidorm (made in Taiwan) van plastic en waarvan het lichtje branden kan en stapels leuk bedrukte…

AAN MIJN VRIEND S. J. VAN DEN BERGH, DE REDACTEUR DER „AURORA”, NA ZIJN UITSTAPJE NAAR ENGELAND EN SCHOTLAND. Kleed vol geuren en vol kleuren, Balsemkruik voor long en lijf, Roepstem om het hoofd te beuren Boven huiszorg en bedrijf; Jaartij dat ons noodt: Kom buiten! Zamel van mijn overvloed, Hoor mijn zangers ’t loflied uiten, Zo weldadig…

Op het terras. Verschijnt een hagedis in het gras? En weg! Ze wil niet weten welke soort Iedere vorm van kennis scoort laag vandaag Schaamte voor het verlangen naar anonieme schoonheid een naakte man in de branding Morgen verlaat ze dit eiland. Wat zij wilden is voorbij. Duinen geven geen antwoord het strand stuift, er staat een grijze zee…

Bij Zoutkamp was het, aan de Lauwerszee. Een kouwe, grijze dag, die maar niet op wou klaren. Een dooie meeuw dreef triest en morsig op de zilte baren. ’s Nachts, in een kil en kaal pension, was er die ene treitermug. We pakten mooi de eerste trein naar Rotterdam terug…… -------------------------------- uit: 'Zondagsdichters' (1981)…