Alle inzendingen van Adeleyd

Woorden vinden die iets laten vermoeden van wat verder ligt dan al de daagse dingen - die het heel gewone hartstochtelijk doen zingen ook al is er veel verdriet, ook al weten we het niet hoe 't allemaal maar moet. Woorden vinden en ze laten horen, opdat hier en daar toch iemand wordt herboren.…

Je bent me vreemd-vertrouwd en 'k kan het niet verklaren hoe ik toch telkens weer probeer je in te passen in een schema dat niet klopt, dat wel moet falen want achter al onze verhalen staat torenhoog 't mysterie van ons zijn. Ik vind het vreemd-vertrouwd hoe al die pijn toch telkens weer de kop opsteekt en 'k niet wil leren je anders-zijn…

Niets bindt ons méér dan wat we vragen: vanwaar, hoe lang, waartoe en hoe? Het antwoord zal wel nimmer dagen, maat 't zoeken leidt wel ergens toe. Hoe 't antwoord ook al mag verschillen - we zijn immers uniek en vrij - het is geen ruzie wat we willen, alleen de ander echt nabij. We zijn zover niet, zal 't ooit slagen? Alleen met kleine…

Altijd maar vieren, wat heb ik misdaan? Zou toch die gever eens óp willen staan en zeggen wat griefde, wat oorzaak mag zijn van altijd die vieren, van al dat venijn?…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid openmaken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen... De bomen zijn nog dood, maar straks komt heel veel lente en zalft mijn ziel met balsem van een lied dat nu nog schuchter klinkt maar dat de toon zal zetten voor…

Een sterke bloem en vol van vreugde, ze vraagt zo weinig en bloeit luid; ze siert de hoven, de terrassen en vindt wel duizend kleuren uit. Begonia, zo vol van klanken met i en a en o daarin, je zingt en danst en wil graag leven en bergt daarin een diepe zin. Verhaalt van strijd en inkeer samen, bent beeld van zoveel harmonie, begonia,…

Veertig dagen om te vinden welke weg we moeten gaan; veertig dagen die ons binden om elkaar weer te verstaan. Veertig dagen vol van zoeken, stilte, vroomheid, delen ook; veertig dagen, zeggen boeken, waar er vuur is komt er rook, maar ook licht van nieuwe dagen, kracht van Geest en sterk verhaal, doen ze ons naar zin weer vragen, spreken…

Tussen twee woorden even een glimlach, zomaar. Tussen twee zinnen even een streling, zomaar. Tussen twee verzen even wat stilte, zomaar.…

Het zo vertrouwde dubbel-denken, het zet ons op het spoor, want waar naartoe met als ons pogen en waar toch gààn we voor? We bidden en we werken, ontleden wat er moet, maar leven is creatie en wat het er toe doet als ieder beide dingen eens echt ter harte nam? Dan zal geschieden wat we hopen, dan bloeit de oude stam.…

Vandaag de zotskap nog en morgen weer dat assenkruis, de gang naar de woestijn waar stilte ons kan leren dat alles hier een einde kent, maar dat we mogen hopen... O God, leer ons de weg naar U en naar elkaar vertrouwvol dan te lopen.…

Er is iets achter alles wat we hier ervaren, een vreemde hunkering naar licht en troost, naar diep geborgen zijn, naar echt begrepen, maar door ons jachtig leven zelden klaar. We rennen dan van hier naar daar en voelen ons gewichtig door de daden, maar zien niet echt hoe alles ons gegeven is en dat ons zwoegen vaak maar lucht is, ijdelheid.…

Luisteren met je ziel, je hart, al spreekt de ander een andere taal. Weten dat wat in jou leeft ook leeft in de ander: dat hetzelfde verlangen je verbindt en dat de droom van het kind, in jou, in de ander, zo graag een begrijpen vindt.…

Een ademtocht en een blij groeten, het warme bloed dat door de aderen jaagt, het even toeven zonder moeten, het stil omhelzen bij de dageraad. Nu nog al die veelheid, al het duizendvoudig leven van mensen, bloemen, kruiden, groen, het denken aan het ooit en toen we nog als kinderen gelukkig waren omdat we leefden in het enkelvoudig nu.…

Nog steeds in de hete lucht van de Filippijnen, een beetje gewend aan de smaak van de rijst en de kruiden, maar niet aan de geuren van de vis en aan de luchtvervuiling in Manilla. Zo blij dat ik over enkele dagen weer duizenden kilometers weg kan van hier. Toch veel gezien en gehoord en warme mensen ontmoet, maar ook de vragen en verwachtingen…

Twee oude vrouwtjes bij de kerk - vanmorgen en ook ruim een jaar geleden; ze zijn er nog, ja nog steeds alhoewel de haan intussen duizenden keren heeft gekraaid. Twee oude vrouwtjes bij de kerk - hier, nu, in het hete Manilla waar de zon onbarmhartig brandt boven de sloppenwijken en de grote huizen van de rijken. Twee oude vrouwtjes bij…

Een troosteloze sloppenwijk, de mensen vang ik op papier; ik ben beschaamd, wat doe ik hier, en staan zij niet als vee te kijk? Hoe goor kan ook het leven zijn, hoe bitter wat zij hier ontberen, maar toch zijn zij aan mij gelijk en kunnen mij hun vreugde leren. Er is nog hoop, al zal het duren en moet je strijden voor hun recht; dit zijn…

Zo ver van hier zijn lieve mensen die even aan me denken nu; ze sturen heel kort lieve wensen en zeggen dan;"we missen u"; dat klein berichtje doet me denken dat afstanden niet echt bestaan maar dat de liefde tussen mensen nooit ofte nimmer zal vergaan.…

Zo ver van huis, waar ook de hanen kraaien, de honden blaffen en de kinderen zingen, de mensen eveneens verlangen naar het licht, en waar ze - net als thuis - met veel te veel gewicht de daagse dingen doen. Hoe kan het anders? De mensen hier zijn vriendelijk, maar soms ook lui, of menen wij dat maar en kunnen ze niet anders dan door de grote…

De uitverkoop is weer voorbij, maar niet die van mijn al te nijvere gedachten; ze komen en ze gaan, ze staan niet in 't gelid maar drentelen en dralen, of buitelen dooreen. Waar moet dat met dat denken heen? Ik wil zo graag de zaak in orde houden maar gedachten laten zich niet dwingen, ze willen zich toch o zo graag in duizend bochten wringen…

Een zomerlach, al is het wintertijd... 'k Heb van Alice Nahon geleerd in 't eigen hart te kijken. Wat zie ik daar? Wat laat dit blijken? Dat ik niet beter, gij niet slechter zijt maar dat we samen 't zelfde leven delen en dat we dwaas en dom zijn ooit, maar elkaars wonden kunnen helen.…

De pennen worden weer geslepen, de inkt vloeit als een stroom naar zee; de dichters voelen zich geroepen en iedereen doet even mee; De woorden zijn helaas niet meer van waarde we weten het, maar doen toch voort, want iedereen wordt o zo graag gehoord tot hij of zij de rust vindt in de aarde.…

Licht dat Licht zijt, ongeboren, oerbegin en bron van Al, Licht dat vreugde zijt en Liefde, Licht dat gloeit in het heelal; Licht dat alles hier doet leven, Adem zijt en levenskracht, Licht dat trilt in elk beginnen, Licht dat denkt in elk gedacht; Licht dat doel is van elk streven, eindeloos verlangen wekt, Licht dat lente doet ontwaken…

We zijn de wortels van één boom die diep in 't donker leven en sappen trekken uit de stroom ons onverdiend gegeven. We zijn de klanken van één lied dat helder klinkt of klagend het heimwee van de ander ziet en stilte wordt, verdragend dat ik nooit jou kan zijn, nooit proef de bitterheid die jij moet drinken. Maar weet dat ik in jouw buurt…

De vele woorden moeten uitgebeend tot er een harde pit van waarheid blijft die steekt en brandt tot waar geweend, geliefd wordt en gebeden. Te lang heb ik geleden en in de overvloed versteend mijn eigen wezen uit zijn kern gericht. Wie weet hoelang dit stralen duren zal en of al iedereen, gezwicht, geloofd heeft en betekend, vergeten of…

Dag en dromen zijn gegeven, oeverloos ook soms de tijd, maar waar is de gloed gebleven van het hart dat - eens bevrijd- in 't beloofde land mocht leven, melk en honing vinden daar?... Och, we zijn zo arm in 't streven naar wat goed is, mooi en waar. Maar de wanhoop mag niet winnen - mensen zijn steeds onderweg - en al zijn we dwaas van…

Wat mensen mensen doen je krijgt het met geen pen beschreven; we doen elkander leven of breken ook veel stuk. Wat mensen mensen doen het blijkt al door de eeuwen; we werpen voor de leeuwen of pesten met fatsoen. Wat mensen mensen doen, het is een groot mysterie, we zorgen voor miserie of bouwen elkaar op. Wat mensen mensen doen het…

Het tere leven dat je nu al vindt al is de winter nog niet eens begonnen, al zijn de stormen nu ook niet bedaard, het doet je denken aan het kind dat nauwelijks op deze aarde is geboren maar dat verwachtingsvol al leeft en groeit. Wat houdt ons bezig hier, wat doet ons dromen...? Een beetje zonnelicht in winterbomen.…

Woorden kunnen zoveel zeggen maar ook kunnen ze verbergen, tegendraads zijn, inpakken of doen oplichten; woorden kunnen worden tot gedichten, of vloeken klank geven, lofprijzen of liegen. Woorden zijn machtig, kunnen bouwen of breken; mensen verbinden of uit elkaar doen gaan. Woorden kunnen troosten, zalven, zegenen winters oproepen, zomers…

Wachten doen we toch een leven lang, op nieuws, verbetering of engelenzang, maar wat er allemaal intussen ook gebeurt, of hoe de zon alweer de dagen kleurt, we zien het veel te weinig, hollen voort, alsof het echte nieuws door ons niet wordt gehoord. Wat zijn we toch een groep verwende nesten, misschien moet eerst het leven ons écht pesten???…

Weer een bekende winterzwijgend begeleid. Rust nu in vrede.…