Alle inzendingen van Albert

Ik wenste dat mij mocht gebeuren, Nu en voortaan, Heel goed te zijn voor hen, die treuren, Nu en voortaan. Want als ik blijf behou'en Gezang en de vreugd daarvan, Dan weet ik, dat ik al wie rouwen Oneindig troosten kan. Want al mijn zangen in mij Zijn boodschappers van vreugd : Zij dragen goede tijdingen, En hemelse verblijdingen…

Er is zoveel waar 't wonderlijk begeren Ongaarn naar reikt; want wij zijn zo gemaakt Dat wij niet enkel wat ons scha doet weren, Maar onze trots ook wat wil helpen wraakt. Op andren niet alleen maar op ons eigen Verhalen wij het leed dat de andre ons deed, En voeden lust in pijn en wonden krijgen En noemen de andre en weten zelf ons wreed…

't Liefste wat ik weet is dichten, Dat is: van de innerlijke gezichten Woorden maken. Die doen ontwaken In andren wat ik zie; — Zodat van vreemd en menig Wij worden vriend en enig: Zielen raken Elkaar en slaken Een zucht, een melodie.…

Kind van man en vrouw begeren Meisje een knaap en knaap een meisje,_ Ons zolang we 't vers hanteren Neurt in 't hart hetzelfde wijsje: Lang gescheiden, laat gevonden, Eindelijk één, hoe lang zal 't duren? Die in liefde elkander bonden Wonen elk voor zich als buren. Zaagt ge nooit van gaan en komen, Ebbe en vloed de vaste regel, Nu…

Licht of zwaar maakt vandaag eens geen verschil. Boven vliegt een dot blond haar en onder zwijgt het luchtig stil. Aan de hemel dreigt geen wolkje, in mijn hart geen rouw In gezelschap van het vogelvolkje vliegt er boven mij een vrouw. Aan het horten van haar vlucht kun je merken dat ze talmen moest en bij haar afzet met een zucht hield…

Het trio aapjes op de schouw dat altijd alles braaf geslikt had was het doof en blind zijn zat en nam de zwijgplicht ook niet meer zo nauw. Ook buiten was het over met gedogen Bevrijd van roze, wit, pluche ultramarijn had de dageraad zich vol gezogen met geelgroen, grijs en karmozijn. Een bars palet dat niet viel in te tomen en de zachte…

De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen Strekt zich de stad in blond en rozig licht - Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen: Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht. Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken Sombert rondom een kom een herfstge tuin. Ik zie omhoog: een koepel, zwaar van zerken, Stijgt, sterrrenwacht, hoog boven…

Werp uw snoer op de stroom en vertrouw dat de buit Bijt, door de gunst van een god. Of hij de angelroe spant - vier de koorden verder uit! - Haal hem aan of geef schot. De morgen blinkt fris op het golfgrage meer, De berken staan groen aan de rand, De boot schiet vooruit, wiegelt zacht heen en weer, Waar het zuigt, eer het stort, houdt ze stand…

De Noordzee doet zijn gore golven dreunen En laat ze op 't strand in lange lijnen breken. Zijn voorjaarswater marmren groene streken En schuim en zwart waaronder schelpen kreunen Zie van 't balkon mij naar den einder leunen Met ogen die sinds lang zo wijd niet keken: Een droom in 't hart is me eer ik 't wist ontweken En 't oog wil buiten…

De hand gold altijd als precieze schaal, geijkt bij 't vrouwelijk gilde, op haar taak berekend het totaal te wegen van wat zij wilde. De duimen gaven de kilo's aan, de wijsvingers de ponden, de pinken bleven bij de grammen staan, terwijl in de palmen de totalen stonden. Waar alles onderhevig is aan zwaartekracht, laat dit zich zo niet…

Gij moet niet wachten tot ik kom. Ik ben gekerkerd en geboeid. Maar vensters heb ik om en om En zie hoe alles groeit en bloeit. Ik zag uw opvlucht uit de stroom En naar de bergen op de kim: Uw licht lag als een sluierzoom Op 't pad dat ik met ogen klim. Toen rees een grote en rode maan En bloesems blonken in haar glans. Ik heb lang…

Zoals een vroom man in een heidens land Zich toont op plein en beurs in landsgewaad, En stalt zijn waar voor 't huis en dingt en praat Aldoor, om werelds goud, met vreemd' en klant; Maar sluit dán 't huis met luiken en hij brandt Zijn zilvren lamp met olie en 't gelaat Wordt bleek bij 't geel brevier, dat openslaat Met donk're…

Mijn zonde is ijdelheid, die niemand weet, Maar die ik niet lichtvaardig van mij stuur Als een onnutte dienstknecht. 'k Denk, Natuur Gaf mij geen slaaf, opdat 'k die buitensmeet. Want soms, als ik genot begeer, dan treedt Hij voor mij heen en weeft elk eenzaam uur Vol pracht van ijd'le fantasie – en 'k tuur Naar 't spel, waartoe 'k mijn…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: – Hij eet van 't leven al wat lekker smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt. Hij zoekt in dronkenschap een droom, die vliedt, In 't leven, – tot hij, moede en koud, ontwaakt, Naakt en gebroken: op zijn lippen smaakt Des levens droesem bitter…

Luister: het zeggen van dit vers is zo Dat het door middel van uw oor uw ziel Moet aandoen met vreugd en zekerheid: 'Dit is voor mij geschreven'. Want ik weet Dat alle verzen langs uw oor gaan als Het ruizen van water of ‘t gedruis Van bomen in de wind: een vaag geluid Voor niemand in het bizonder en waaraan Geen luistraar – ’t zij dan dat zijn…

Een bloem, gekneusd fragiel buigend voor het leven Het hart scharlaken gekleurd hunkerend naar zonlicht en verschiet Een aureool gevat in hoop en stalen moed gesterkt door brandende wil en alles kunnen geven Icoon van liefde en intens naasten verdriet beklijf Het moet……

't Was of in visioen ik zag Een wonder dat ik u nu mag Vertellen, zodat gij 't zult verstaan. Mij docht ik was uit spelen gegaan Met mijn gezellen in een woud, Toen ik zag komen uit het hout Een jonkvrouw, zonder honden, Die bracht gevangen en gebonden Een wilde Man. Daar ik haar kende sprak ik haar an En vroeg wat zij met hem woude. Ik…

De lieflijkheid van vrouwen houdt verbonden Wat mannendrift of mannenwijsheid scheidt. Zij voelen achter gronden diepre gronden En achter 't Recht het ongesproken Pleit.…

Als de luchtschipper, mee met de wolken, Drijft boven de bergen, En, hoger nog, opstijgt in 't licht, Ziet hij dan de aarde nog Met menselijke ogen? Zoekt hij het huis waar hij werd geboren En de lieve bossages En de voetstappen naast de zijne Aan het strand van de zee? Neen toch; onder hem kent hij Alleen bergschaduwen, spiegels van water…

Ik wou, ziel! dat gij goed waart, eind'loos goed, Dat gij uw vijanden vergaaft en bad Voor wie u kwaad doen, dat ge een wet bezat, Die zei, dat ge al wie lijdt, beminnen moet. Gij hebt die wet, ja, maar zo dikwijls doet Ge alsof ze er niet was, of ge 'r woord vergat, Of gij u zélf vergat, want, ziel! gij had Geen wetten dan u zelf…

De heilige Man in zijn pij keek door het raam naar de ganzen, Lachte: wat snaatren die beesten! kon ik ze maar verstaan! Zij zeiden: kijk, de heilige Man ging onder de mensen, Werd lichtvaardig als zij en nam hun manieren aan.…

Met nevels omhangen zonder zicht, met niets omhanden doods en dicht voedt ze zich met beelden van weleer. Jagend over barre grond bloest, eenmaal met de kop in aas, haar gierenkraag en gaat ze op hinkepoten rond. Gevangen is ze in de ommegang van zon en maan. Het zweven heersend in een ander rijk vegeteert ze tot de zon weer aan de hemel…

Vanavond ben ik 't die haar bank bemant In de vide is 't gratis kijken. Wat een liefie toch dat mij ontvangt! Vanuit de hoogte moet ons kussen wel potsierlijk lijken. De ficus in de hoek als ongenode gast staat zijn dode biertje uit te drinken weet de uitgang niet te vinden, klaagt en klaagt en is de prille minnaars maar tot last…

De takken van de rozen werden staken, de bottels zijn tot zwarte vellen verdroogd. Sneeuw roetsjt omlaag langs de daken en heeft zich op de tuintafel en stoelen gehoogd. Ik voel hoe zijn omvamen mij warmte ontrooft en in één adem om de pijn te bestrijden een van zijn kwartliter bruiden belooft, maar 't jachtinstinct houdt zich nog koest.…

Zo af en toe zie je God zijn hand achter een wolk vandaan om zijn troetelblokje schieten om het te gebruiken in een hemels Lego-spel en tot hij het weer terug zet, is er niemand die 't tempeltje van Nikè mist.…

Pas door zelf ook woordeloos te zijn lokte ik je uit je tent. Met jezelf in die kwetsbaarheid herkend mocht het licht over je dagen en legde daar een zachtheid bloot die tot dan verborgen was. Je kussen gingen uitgebreid over mijn ribbenkast en van mijn hart telde je de slagen. Met het `blijven` dat je op fluistertoon gebood na het van…

Ik kom door een landschap van regen, bomen verrijzen schimmig rondom. Sommige jong nog, zonder veel ringen en andere die door al het noodweer gingen om te staan tegen een loodgrijze lucht. Het druipend wiegen in de wind ... Wees met mij en laat die herfst buiten maar dood om tegen een wereld donker en groot zij aan zij bij het licht van…

Door grootse vreugdevuren te ontsteken willen de meesten het duizendtal doorbreken opdat het goed in de memorie wordt geëtst, maar voor hotel `De Oude Schouw' niets van dat al; daar heerst eerder de ingetogenheid van kerst. Jij bent Maria in een zwarte jas. Het kind staat sterretjes te branden en neemt slissend door tekort aan tanden de…

Zo barstensvol de wolken aan de hemel te vangen, de aren de aarde in te lezen en te verkruimelen tot goud omdat ik van je houd, van je stilte, van hoe je de nachten tegemoet met immer welterusten met een kus in mijn rug en je keren naar jouw kant vlug. Hoe je kunt slapen, tot in de diepste sluimer je taken verzaken, terwijl mijn handen over…

Er was een boom in een vervallen tuin. De netels wiesen om zijn voet uit puin. Eerst hier, toen elders was zijn erf bemuurd Met steen waarlangs zijn krimpend lover schuurt, Totdat één tak opnieuw de ruimte won, Zich rekte en uitschoot naar de morgenzon. Er was weer wind die in zijn blaadren greep En vreugde in 't ruisen van zijn loversleep…