Netgedichten

netgedicht (nr. 23.874):

`Blijven'

Pas door zelf ook woordeloos te zijn
lokte ik je uit je tent.
Met jezelf in die kwetsbaarheid herkend
mocht het licht over je dagen

en legde daar een zachtheid bloot
die tot dan verborgen was.
Je kussen gingen uitgebreid over mijn ribbenkast
en van mijn hart telde je de slagen.

Met het `blijven` dat je op fluistertoon gebood
na het van mijn kant vragen
of ik gaan moest of zou blijven
leek een eind te komen

aan wat een julimaand lang schrijnde.
Zo blij was ik met je weer terug te zien,
dat het voor ons weer open lag
en toch nog steeds verwoed van slag.

Na zó lang naar je gezocht te hebben
met zinnen bij de vleet versleten,
denkend zonder schat te zijn gebleven,
moest ik uitgerekend toen mijn vingers leggen

op wat je mij hebt willen zeggen.
Hoeveel samenvloeide in dat éne woord;
hoezeer je 't daarmee wilde helen.
En dat door mij maar half werd aangehoord.

Want wat jij mij als ruwe edelsteen aanbood,
zou eenmaal bijgeslepen kleinood zijn geweest
in een glanzend dek van nieuwe namen
voor ons herbeginnen samen.