Netgedichten

netgedicht (nr. 27.942):

Spiegel bij nacht

Met nevels omhangen zonder zicht,
met niets omhanden doods en dicht
voedt ze zich met beelden van weleer.

Jagend over barre grond bloest,
eenmaal met de kop in aas, haar gierenkraag
en gaat ze op hinkepoten rond.

Gevangen is ze in de ommegang van zon en maan.
Het zweven heersend in een ander rijk
vegeteert ze tot de zon weer aan de hemel prijkt.

Een ieder die 's nachts in haar ziet,
leeft uit een valies van verlies
en elk uitleggen der kleren maakt de kleuren doffer.

Maar een minnend paar
wordt door haar donkerte welwillend bijgelicht,
want in haar waag

in liefde voor elkaar beschut
brengen zij de dag terug op haar aangezicht,
varend in haar weer een weidse vlucht.