Netgedichten

netgedicht (nr. 23.732):

Ik kom

Ik kom door een landschap van regen,
bomen verrijzen schimmig rondom.
Sommige jong nog, zonder veel ringen
en andere die door al het noodweer gingen

om te staan tegen een loodgrijze lucht.
Het druipend wiegen in de wind ...
Wees met mij
en laat die herfst buiten maar dood

om tegen een wereld donker en groot
zij aan zij
bij het licht van handen
geborgen te zijn.

Hef me en maak me zonder gewicht.
Troost me en maak me minder oud.
Ontsteek en wees een baken van licht.
Warm me, niet eerder had ik 't zo koud.

Ik kom door het duister
om bij je te schuilen en fluister,
in de waaier van je haren weggedoken.
Is het ooit voor jou zo uitgesproken?

Striem maar zonder mededogen.
Maak je expressie maar van staal.
Laat van je lippen vooral geen taal
die aantoont dat je ook kunt breken

zolang het glanzen van je ogen
maar van je gevoel kan spreken.
Of keer anders je handen naar boven
en vouw ze open ten teken ...