Netgedichten

netgedicht (nr. 39.777):

Kosmonaut

De hand gold altijd als precieze schaal,
geijkt bij 't vrouwelijk gilde,
op haar taak berekend het totaal
te wegen van wat zij wilde.

De duimen gaven de kilo's aan,
de wijsvingers de ponden,
de pinken bleven bij de grammen staan,
terwijl in de palmen de totalen stonden.

Waar alles onderhevig is aan zwaartekracht,
laat dit zich zo niet wegen.
Het onttrekt zich aan die wet door 's nachts
opwaarts te bewegen.

Juist als een meting wil beschrijven
welk soortelijk gewicht daar spant
wil het niet langer blijven
en tilt zich naar 't luchtledig uit haar hand.

Zwevend als een kosmonaut
op ruimtewandeling
zie ik hoe ze houdt
van dat aan zwaartekracht ontstegen ding.

Verworden tot blind instrument
staan van wrijving ruwe palmen droog
menend dat ze ontoereikend zijn;
de olie meegenomen naar omhoog.

Tot ze hem in haar capsule vangt
waar hij haar niet ontgaat
niet meer ontkomen wil en kan
en zich gewillig wegen laat.