Alle inzendingen van Alex

Er is een schoonheid in 't armoedigst kleine, Die zich in stilste droom slechts openbaart. Gelijk somtijds een zwerver eenzaam staart Naar een Moors venster, sierlijk rijk van lijnen, Zo boeit dit nietig ding betoovrend mijne Ontroerde blik: hoe speels en toch hoe klaar 't Riet zich verwindt en tot een steel zich paart: Geringde palmenstam…

Het sneeuwt zo stil dat wij niks horen Het is zo koud dat wij het warm beginnen te krijgen De nacht is zo wit dat lantaarnen hun lichten dimmen De sfeer is en blijft voelbaar aanwezig De winter maakt het buiten zo eenzaam dat wij ons thuis gaan voelen De wolken besprenkelen ons deze nacht met liefdessneeuw…

Zong daar de nachtegaal? De gouden maan Drijft droomrig in een wolk, blond van haar glans, Door 't blauw, zo blauw als maar één enkle maal De zee was, kalm, toen Afrodites lijf In goudschelp stijgend als die maanschijf rond Een kring van lichtend schuim om 't ranke bootje Deed glinstren, als dat wolkje donzig-teer... Zong daar de nachtegaal…

Op 't kerkhof waar de naakte bomen rijzen Met zwarte nesten in verwarde twijgen Kwam regen op verdorde halmen zijgen, Toen woudt ge een dierbaar graf mij zwijgend wijzen. Een traan lichtte in uw oog, de zerk lag grijs En eenzaam in een krans van groene blaren - Een lichte handdruk kon uw smart bedaren Maar wis zong nog uw hart bedroefd een…

zomaar een plek in Belgie een pad, een meer, een terras vol van historie om mij heen smaakt het bier me best…

zijn hand aan haar borst raakt haar diepbonzend hart stilzwijgend schreeuwt hij om liefde slaat zij haar ogen neer kan alleen maar ademen uit in uit…

Zoals je vroeg aan mij Of ik nog verliefd ben op mama En waarom ik geen bank heb in die kamer Zo snijdt die middag door mijn ziel Jou gelukkig Niet begrijpend Te zien Spelen met onwetendheid.…

We spraken dezelfde taal Alleen niet dezelfde woorden, Wie kon voorzien in het abstraheren Dat onze taal heeft verstomd.…

Kleur van Ziel Vult de dag, Tot schemering inzetbaar wordt Voordat iets wordt gezegd Wordt glas na glas gevuld En al het leed dat er nog was Is in benevelen gehuld…

tranen springen rode kringen om de ogen voorover gebogen lopend, hopend op een wonder hoor je de donder zie je de schicht die het donker om je heen weer verlicht…

in het land van mijn dromen komen mijn dromen uit mijn gedachten over hoe het leven ook kan zijn…

Het is heel dichtbij de leegte de duisternis De Zwarte Poort gaat krakend open ik wacht met het zetten van mijn voet over de drempel alles vliegt weg en verder en ik wacht bij de onbekende Poort tot het ene moment Dan zet ik plots mijn voet neer zonder te weten wat ik doe loop ik onder de massieve gewelven van oneindigheid weg van hier…

Veelal vruchteloos is 't pogen Veelal franjeloos het doel Zonder leed geen mededogen Veelal vervelend het gevoel Vaak vertwijfeld in 't gedogen Zeg ik wat 'k veelal veins of voel Zonder vreugd geen ziel bewogen Vaker echter hou 'k mijn smoel…

In het labyrinth van woorden wentel ik me in de knoop Dans ik, van woord naar woord Spring ik, van zin naar zin Op zoek naar het verhaal loop ik terug naar het begin Steeds weer en weer en weer Loop ik weg van het einde…

mijn vlees..... hangend aan een haak wachtend op de steek plots en snerpend om te blijven hangen daar waar ik ben mijn vlees.... net niet tot bloedens toe geliefkoosd; grote handen zacht en warm los nu en meegenomen de toonbank mijn vlees... naschokkend, doorbloeding ogen vol van verbazing een lach en applaus verblind…

De rand, dun en hoog. De diepte, diep. Ik balanceer ongeduldig en hebberig; wil ik op de rand staan, wil ik de diepte in. Geen houvast alleen mezelf. Keuzes, zovele. Hersens gepijnigd. Emoties en ratio door elkaar heen; werkelijkheid verweven met fantasie. Droom ik en sta met beide benen op die rand dun en hoog, de diepte diep Wil ik…

Mijn liefde omvat meer Dan aan die ene alleen En bestaat uit zovele Welke ik deel Met jou, met hem en die anderen Schrik niet; mijn zonen Krijgen mijn liefde diep en meer dan oprecht Ze weten dat nog niet Ze voelen dat nog niet Nog niet Mijn liefde bestaat uit vele delen Ik consumeer ze stuk voor stuk Met oprechte gevoelens Aan ieder…

Wij praten gelijk de zee ik de golf die wegtrekt jij de golf die terugkomt een onafgebroken gaan en komen soms woest schuimend soms zacht ruisend maar altijd klimmen naar de top op zoek naar de verzoening altijd als één eindigend nooit alleen.…

de aarde uit je ogen droogt mijn keel en lippen uit omdat je kersentuin gesmaakt wil worden dan vleugeltippen vlinderlippen, en vingertoppen spelen een septiemakkoord dat op mijn huid weerklinkt als in jouw stem…

hij zit gevangen in een vlies van verwachting ademt vlokjes van wensen wie ben jij wat ben jij waarom kruis jij dit pad en waarom nu precies hij is verzadigd, wil zich overgeven aan stromend amnium is dit een andere baan omheen dezelfde ster is het dezelfde baan omheen een andere ster…

hij onderhandelt in angstige verwachting met haar tengerheid gedachtenloos dronken aangezogen en slap in vrije val nergens naartoe hitsige hoeren komen ongevraagd langs niet ongewenst onvermijdelijk onderworpen en overspoeld…

de zwarthemden marcheren niet meer hun brandstapels ontaarde boeken zijn begraven en het bloed op hun knuppels is geronnen als de korsten op ons hart jodensterren worden nauwelijks beklad vandaag de kampen zijn nog steeds musea toch wordt er stil verzet gevraagd niet op de muren niet op de daken niet luidkeels en ook niet duidelijk.…

spanje, barcelona, hola ! het miro rood, blauw, groen het bruin van tapies we zwerven door de stad als cava-bubbels in de gevels van gaudi op de carrers en avenidas en geen bedelaar die ons humeur bederft we maken zelfs geen ruzie vermijden elke hondenstront montjuic, raval, gotic, hola ! de metro ruikt naar die van londen maar…

wuivende wind zoemzindert traag trillend de tropische trance terug meeuwen miauwen als kirrende kauwen bevlogen hun vloeiende vlucht bijen die brommen met fris gesis en slurpen de bloeiende blommen kakelend kwakende kikkers bekijven, beklijven, als bronstige schapen bulderend donderen de bolders rotsig ribbelend bergaf…

dansende syncopen uit de tenorsax kruiden haar sopraanstem met dragon de contrabas voegt koriander toe majeurseptiemen van anijs uit de piano dit ruikt naar blauw rood bruin het klinkt zoals dolfijnen met tropisch warme klanken van ceder en mahonie…

het versgebakken tarwe begeurt de rustig koele kelder die blij verwacht de vruchten van het land die arbeid van hun hand met pinksteren oogsten ze al: de belofte van hun lente-akker garen het kindergelach en merries worden door hengsten befloten tot deze meidag is weggegraasd en stil valt de nacht als zachte regen ze moeten slapen want…

die sarabandes van satie ze zijn zo mooi als je oudste paar kristallen muiltjes dat aan draadjes in de bomen hangt zodat de wind mijn dromen vangt die sarabandes van satie houden ons gevangen in de sofa verglijden met de tijd die kamers vult met dansende gymnasten die sarabandes van satie ze zijn zo ijl als mijn verkouden hoofd…

dit groeiend groen vijvertje heeft armen die de zon omhelzen ogen die verblindend schijnen en de rondingen van een gulle moederborst het is gevuld met fris, blij, kindergelach met de vrijheid van ongedwongen samenzijn…

het water onthaalt in warme bronnen stroomt hun onrust uit diepe porien doorheen de klamme huid van verlaten verlangens onder de koelte van een avondzon badend in eigen vruchtwater waarvan de zuurte schrijnt op hun jukbeen zijn ze gevallen vruchten van hun zucht naar stil nabijzijn omdat ze de herfst in lente willen herschilderen…

zal ik onder onrust blijven liggen of weggaan van dit pleintje wat me niet doenbaar lijkt met een kapot kompas en een gescheurde kaart met ergens in een achterzak een flard herinnering waarvan ik hoegenaamd de plaats of tijd niet kan zien en dus beginnen stappen, ergens naartoe, dichtbij, nee, zeker niet te ver, de volgende boom,…