Het mystieke zeilschip
Of mijn vader ooit de gedachten had
om met een zelfgebouwd zeilschip
de weidse wereldzeeën te bevaren
kon ik niet met zekerheid zeggen
hij had tientallen zelfgebouwde zeilscheepjes
maar die waren te klein om mee te reizen
ze pasten nauwelijks in een lege whiskyfles
hij wilde een toeristenshop beginnen
misschien had ik mijn eigenzinnigheid
aan zijn koppigheid te danken
we waren allebei kritisch
wanneer het ging om het geloof
nooit had hij echt de wind in de zeilen
maar hij vertelde me ooit
over het mystieke zeilschip
waarmee hij zou varen naar de overkant
het staat er nog steeds om de lucht te bevaren
dat handgemaakte bootje op zijn marmeren grafsteen
maar er zijn geen zeeën om mijn vader mee te nemen
er is alleen de troostende gedachte
aan het mystieke zeilschip van zijn dood.
Geplaatst in de categorie: afscheid
Dat troost misschien... Een mooi gedicht.