inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 64.687):

Onbevlekt

Het zijn twee uitersten
de eenvoud en de diepere lagen
sommige mensen zijn snel thuis
wanneer ze de stilte van de zee bezoeken

ik zou niet in de schoenendoos
van die zeldzame dichters willen kijken
want ik voel de serene eenzaamheid
als ik in stilte aan de dood denk

hoe mijn vader is heengegaan
zonder ooit op de golven te varen
met zijn zeilscheepjes van hout
ik mis zijn houterige beweging

en ik mis ook de gezelligheid
van hoe hij ruziede met mijn moeder
zonder zelf vaak veel te zeggen
zij had altijd het hoogste woord

nu is de kalmte van de nacht
als een versteende zee
in mijn emotionele woordenboek

ik zou wel willen dat ik een vader had gehad
maar ik ben uit een verdwaalde schelp geboren.

Schrijver: Alex Huppelrat, 6 januari 2018


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 115

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Marije Hendrikx
Datum:
16 januari 2018
Heel mooi die versteende zee. Zoveel turbulentie, vastgezet, bewegingloos.
Naam:
Hilly Nicolay
Datum:
15 januari 2018
Prachtig gedicht, het missen op een bijzondere manier geschreven,
vooral in strofe drie.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)