Netgedichten

netgedicht (nr. 71.931):

Even iets en dan zwijgen

Echo van stille schaduw van de zomerdag
nu in de luwte jouw stem weer herinnert
aan de heimwee van jaren in de wildernis

toen ik je zag, schaars gekleed in lendendoek
bij de boom, die treurde aan de waterkant
waar de dode vis lag vol met vliegenlarven

probeer ik in dit schrijven niets te weerleggen
omdat ik een zwaan zie landen op het water
elegant, zo is de natuur op zijn mooist

wij zijn niet meer bij elkaar in die droom
van vragen in een gesprek zonder antwoorden
en opnieuw die stilte in jouw trouwe idioom.