Alle inzendingen van Annemieke

Ze willen vast geen publiek monument voor het voltooide leven nu uitzwaaien genaderd uren afsluit wat jij niet ziet als jij alleen papier leest. Dus schrijf ik over hun gedachtes en dat we met te veel zijn op aarde om alle prachtige kleuren te beschrijven ook over wandelingen in het park. Ze vonden het wel grappig kenden mij niet eens van…

De tijd "van" is bijna gekomen ik twijfel over mijn regels en zinnen het ongemakkelijke samenraapsel van de afgelopen weken en jaren. Hoe intiem mag mijn pen worden het voelt wellicht voor anderen als een novemberschoen na de intocht of bijzonder leven wisselend besproken. En ik , ik luister naar de regen buiten scherts in kleuren ouders…

De tegels en het mos ze schreien hoe sterk kan een dag zijn. Had ik toen nog gouden dromen de oktoberdagen in mijn hoofd de uren knarsetanden vandaag minuten lang. Gedachten haspelen vreugde lacht niet meer de hoeken van je mond zelfs je oogleden zwijgen. Ik kan vandaag geen lied zoeken geen woorden vinden over ook jouw kinderschoenen…

Ik luister naar het knirpen van het grind de wind en haar lange zuchten beide laten mij ademen er zingen vogels die ik niet herken. Ik loop in mijn eigen tempo begroet de oeroude bomen de rivier waarin ik denkbeeldig elke druppel een naam geef. Hield ik niet juist ook van het leven de melancholie verweven dageraad hij vergat mij immers…

Je gaat op zoek naar letters naar zinnen die je begreep. Je wilt het allemaal volgen voelt en proeft wel de essentie de dronken traagheid van tijd. Met ingehouden seconden bij de bijna honderdjarige kastanjeboom neem je plaats. De dag voelt als een eerste keer met de smaak van melk en huid. Je voeten als kind treden aan er is veel mee…

Nu alles helder en stil is je dit huis bijna hebt verlaten voel ik de kracht je lachrimpels de maan vrees je niet. Al nadert je gewisse dood en trekken de wolken dicht van wit naar grijs tot zwart het waait al sterren je laat mij mijmeren. Jij weet je plaats al en ik ik uit met vlinderende gevoelens ons bloed is vermengd zo leef je…

Deze novemberdag begint niet zonnig je gedachten gingen te vroeg op pad te veel spoken en andere zaken spinrag en vallend blad. Zoveel woorden en amper nog plaats je spreekt over hoe de tijd voorbij ging. Niets klinkt en oogt vanzelfsprekend het blad valt en leven dreunt dit moment is niet meer en niet minder dat wat je verstilde weemoed…

Elke dag ontdek ik nieuwe klinkers grepen en tonen met ingehouden adem kan ik dan vissend glunderen. Weet je dat de tijd zuigende smakkende geluiden kent borrelende zinnen waar liedjes van kunnen ontstaan. Zelden ben ik vergeefs op zoek naar de redenen er dwaalt zoveel in en om ons heen. Ik ruik zo vaak de bloemen, de zingeving in zinnen kan…

Gisteren wist ik het al maar vandaag beter dan ooit. Ik zag hem weer wandelen glimlachen en de stoep vegen. Elk oktoberblad raakt hij aan als een regel uit een gedicht. Ik heb een bijzondere plek in zijn hart in zijn leven en dat mag. Elke dag is als een omhelzing een dans in de kamer in het schemeren van de avond. Ik ben altijd aan…

Het glanzende morgenlicht is in voortdurende beweging slechts het begin van een stralende dag op weg naar het licht van de middagzon. Een doorlopend pad een beweging die wij allemaal maken en onze groei laat doorgaan. Het is niet bedoeld voor ons om op de dagen lang stil te blijven staan. Niet bedoeld om dagelijks alleen onze eventuele…

Ik kijk vandaag door het venster naar gisteren wat acteerde en wat was oprecht, soms verzwelgt immers een gewone dag de tijden kolkt leven plots als grote golven over stranden zie je overal verwoestingen en as aan de kusten. Gedachten van hun die waren en zelfs levenswerken kunnen zo uitgestrooid in oneindige diepten verdwijnen. Vervolgens…

Hoe zwaar is de weg van het verdriet Anne Faber loopt het dit keer zelf niet. Laten we lichtjes branden voor haar zielenrust een gebed doen die het onnoemelijke verdriet van de nabestaanden ooit mettertijd sust. Geestesziek is nooit te vatten en te begrijpen het begrip daaromtrent zal door de komende jaren moeten rijpen. Dit verdriet zullen…

Een werkelijke levensbehoefte trekt mijn pen uit de laden van onze kasten om te verhalen. We blikken samen soms even terug , zien in gedachten de tuin , de appelboom die vrucht droeg en diverse bloemen. We zien leven , geluk naast soms de complexe problemen. Door de tijd heen, die snel gaat,stromen de beelden de mussen en eksters in de tuin…

Nu tijd eindeloos de waarheid weerkaatst een hulpeloze staat schildert en de eindigheid reiken de zee en het strand naar de duinen raken zij elkander spoelen er schelpen aan wal. Vandaag voel ik opwellende zachte momenten. Het lijkt wel of ze gluren naar de eerste oorsprong luisterend naar de wind die tot nu toe de deuren dichthield…

Waarom zeg je steeds geniale zonderling vaderskind met je poëtische teksten moeder met moraliserende pretenties of dromer over je te jonggestorven ouders zelfs vanavond overdacht ik opnieuw mijn leven me koelbloedig lief door mijn stamvaders gegeven. Ik schets als kind leven blij met mijn schildersgerei. Ik waak steeds, heb zelden moeite in…

De krantenman zag ik vanmorgen er dwarrelden ook witte vlinders voorbij ik hield mij expres uit het zicht verborgen met zijn glinsterende glimlach kwam hij naderbij. Het verschemerde nog , de dag was nog vroeg zijn handen oogden als lila-kleurige rozen ik glimlachte ook om de malle pet die hij droeg en zijn wangen die kleurden als abrikozen…

Mooi groen van de elzen in het land, hoe siert hier ook die wolkenrand. Zou hier als de schemer is gezonken al kwakend "slaap zacht" hebben geklonken. Of wellicht het lied van de eenden bij het riet, met in hun klank het gloren in het verschiet. Zelfs in het meer zuidelijke hoeksche land ook bloemen meedeinen in de akkerrand. Of liepen…

Deze ene ochtend gingen de luiken open, wijd open en niet meer schichtig van aard klommen jullie op de tanks die binnenreden. Hoe moeilijk is een revolver nu wel een vriend. Terwijl ook jij weer in jouw dagboek schrijft: "prijs deze dag, de gouden zon en het gloren. ons land is niet langer verloren ten dode opgeschreven" omhelzen buren en…

We weten maar al te goed dat er ook meer bitter is dat zij niet het enige volk zijn en waren , die het alleenrecht op "slecht" hadden. Er was ooit ook elders een witte en gele oorlog. Er waren ook nog die andere klaagzangen bij een muur naast de kampen in Azië onder de Japanners de rouw, strijd met en om neven , ouders en schoonouders de…

En laten we niet vergeten ,ook deze groepen niet vergeten de Roma , de communisten, de Joden, de homoseksuelen, de vrijmetselaars, de Jehova's getuigen en de mindervaliden ook slachtoffers van de vernietigingsdrift van nazigezag. Hoe zit dat in de huidige tijd, heerst er ergens echt spijt. Toen allemaal naar dezelfde kampen, met hetzelfde doel…

Stap voor stap zei de vrouw van de reus en ze hing zijn laarzen aan zijn neus Wat doe je nou zei de bullebak maar 't was te laat het zat al strak Klein Duimpje, broers, de zeven geitjes, en Hans en Grietje met z'n beidjes, Roodkapje, oma, al 't bezoek kwamen te voorschijn uit de hoek waar eeuwenlang de klappen vallen ze riepen juichend…

Luister naar de dikke muren van eeuwenoude Franse huizen gebouwd met de wetenschap van toen Voel hoe het weer binnendringt hoe het binnen na gebruik zich weer naar buiten baant Zie hoe de afgeplakte wanden in de opgelapte badkamer een verbinding aangaan met het gecondenseerde vocht Ruik de geur van schimmels bij onvoldoende luchten…

Een roosje in volle bloei Zo onschuldig en klein Een roosje in volle bloei Waarom mag dit niet zo zijn? Veel liefde en levenskracht Heb jij nu al in dit leven gebracht Roosje lief bloei maar fijn Waar je ook mag zijn…

Eén wereld daar: network camera op Leiden hier: introspectie Boudy-de-Beauregard terugluisteren Rotterdam Nachtrijder nu en toen dagpauwoog hier en nu waar komen lijnen samen hier: convergerende- mijn selectieve perceptie hoe anders?…

Haar lieflijke ogen zijn diep bruin kwijnend - zacht vol pracht, ik vraag me steeds meer af: hoe wordt zij groot gebracht? Ik zag slechts het begin van het ouderlijk gezin, een bloemknop van een vrucht een vogel op haar vlucht. Iets wat traag ontwikkeld wordt ook gestaag groeiend niet verdort. Ik zag slechts het begin van het ouderlijk…

Ze leeft in lichte herinnering als prijs en met dankende verheerlijking want in het beeld "mem" zag ik mezelf of waren het de sproeten of kin van een der elf. Het zachtere kleed of de hardere grond de kraaienpootjes rond haar mond. Was het de lucht boven een jonge dag haar weelderige haardos die ik zo mag. De torenklok of wat ze graag zong…

En door 't gaatje van een naald gekropen zijn, daar schreven we over aan onze dierbaren meer malen per dag - en zo gingen de dagen om. Klagend bonsden klokken, heen en weer, als de bommen, obussen en shrapnells vielen dan wilde je wel buigend nadenkend knielen. Want alles kwam, en alles moest verdwijnen. Nooit voel jij je instinct beter…

Hoe dierbaar was de schaduw van de rode jasmijn waaronder hij klaagde dat zij te hard op zijn mond zoende en vervolgens wapperde met zijn hand. Dit beeld was vaag zichtbaar door het zijvenster en iedereen lachte rudimentair in levendig besef van rode konen vol tevredenheid. Kinderen holden om de boom huppelden over de groene bleek zigzagzingend…

Ik dacht na, de ademhaling van ons gezin was hoorbaar en hoe hij zijn tefillien gelegd had in de ochtend, zich devoot wilde wijden aan een troostgang. In het nanachtdauw zicht onder het blauw zich nog moe droomde, aard nog nat zelfs de zonneregen sprieten nog niet raakte het was toen, domweg toen dat ik de hakken hoorde klakken. Bij…

Het was de dag dat je zei, eens zullen we sterven andere sterren dan deze gele uitdragen als deze ogen voor eeuwig net als andere jassen, sluiten. Voor onszelf hun vijandigheid niet meer van belang is. Zo nuchter als de heilige nacht ons zal wenken bedenken we dan opnieuw dat ze niet beter wisten zich massaal vergisten. Kijk, ze hebben…