Netgedichten

netgedicht (nr. 32.316):

De onbekende soldaat

En door 't gaatje van een naald gekropen zijn,
daar schreven we over aan onze dierbaren
meer malen per dag - en zo gingen de dagen om.

Klagend bonsden klokken, heen en weer,
als de bommen, obussen en shrapnells vielen
dan wilde je wel buigend nadenkend knielen.

Want alles kwam, en alles moest verdwijnen.
Nooit voel jij je instinct beter dan in de loopgraven
omgegeven door braven en kapotgeschoten bomen.

We handelden automatisch: gooiden ons op de grond
spraken met onze ogen en niet met onze mond.
We gingen en waren moe- we zwegen doorgaans.

Soms fluit ik nog kalm een liedje uit het verre verleden;
toch wordt de lente ooit sterk zomerpracht
een afschuwelijke dag eens een mooie nacht.

Toen 'k was een knaap, die in de duinen lag,
die heel-stil lachend, ook andere zonen bang aanzag.