Stilte van de dageraad
Nu alles helder en stil is
je dit huis bijna hebt verlaten
voel ik de kracht
je lachrimpels
de maan vrees je niet.
Al nadert je gewisse dood
en trekken de wolken dicht
van wit naar grijs tot zwart
het waait al sterren
je laat mij mijmeren.
Jij weet je plaats al en ik
ik uit met vlinderende gevoelens
ons bloed is vermengd
zo leef je straks in mij door
je voet blijft nu nog haken.
II
En ik schrijf je
trek er een blad voor uit
laat de vensters van je huis
open je unieke verhaal vertolken
stil met open natte voorjaarsogen.
Verhaal over de kopjes thee
vlechten uit je moederhanden
levertraan en de havermout
terwijl de stilte het firmament
je lijf al teder bezingt.
II
Altijd zo gelukkig met elkaar
zal ik je nooit kwijt zijn
en aan wie jij mij hebt laten denken
ik koester ze, bewaar ze van binnen
achter mijn gesloten ogen en hart.
Je roept mij met je smalle keel
bent nu als een rietpluim
ik als een wandelstok
en even vlamt de dag nog op
de sterren staan al dichtbij.
Ja, jij weet je plaats al en ik
ik uit met vlinderende gevoelens
tranen , ons bloed is vermengd
zo leef je straks in mij door
je voet blijft nu nog haken.
©17-11- 1999
... Uit de serie :het sterfbed het is een serie die ik hier plaats en al meer van geplaatst heb. Klik maar op mijn naam. ... ... ...
Schrijver: annemieke steenbergen, 17 november 2017Geplaatst in de categorie: afscheid