Soms zie je beren op je pad
Ik luister naar het knirpen van het grind
de wind en haar lange zuchten
beide laten mij ademen
er zingen vogels die ik niet herken.
Ik loop in mijn eigen tempo
begroet de oeroude bomen
de rivier waarin ik denkbeeldig
elke druppel een naam geef.
Hield ik niet juist ook van het leven
de melancholie verweven dageraad
hij vergat mij immers zelden
gaf dagelijks zijn kleurrijke ideeën.
Dat weemoedige geluid achter mij
kan ik echter vandaag amper duiden.
Zelfs het linnendoek, mijn palet
helpen mij de dag niet door.
Ik voel de melancholie die striemt
het weer, het landschap, deze dingen.
Het wemelt zelfs van de herten hier
mijn jeugdherinneringen praten te luid.
© 19-11-1999
... mijmeringen nu een sterfbed nadert ...
Schrijver: annemieke steenbergen, 19 november 2017Geplaatst in de categorie: emoties