Alle inzendingen van Annemieke

Zo vergeefs gegeven leven waar oren log het juiste niet verstonden. Wat is vergeten , wat vergeven verweven leven. Elke dag zie je nog de kraaien de weerloze roos in de morgen. Voel je nog het kippenvel denk je aan het riool, de ratten en het leven van toen.…

De legkaart van het hart is een troef met een bedaarde hunkerende kleur zonder arrogante onverschilligheid of regenachtige weemoed. De dag geeft weer een dichterswoord. De oermoeder bestiert de dag de seringen bloeien welig er huppelt een kind tussen de bloesem. Ik voel me goed bedeeld. Elke kamer heeft een commode een ledikant…

Geef me je hand en proef de dag het liefst nog voor de slaap je omhelst, je moede ogen weer in het duister dompelt, nergens scheen die dag de zon zo goed. Elke nacht ontspruit er een nieuwe loot, elke droom geeft domweg vertakkingen. De wereld bestaat grotendeels uit water, verwond je niet, put de aarde niet uit. Een sterk geloof in het…

Barakken, ramen die bestemd waren voor wezen die met ruimteloze schreden de dag afwachtten, muren van prikkeldraad niet zagen verdwijnen eenzaam als de dood, zelfs de andere kant van het draad was zonder licht ze hebben getracht een eigen kamer in de wereld te zoeken uitzicht op vrijheid , plafond en die binten kregen ze nooit meer uit…

Slaap kan vermoeden bewust blootleggen, waar het oude landschap lacht je hand nog warm is van het vasthouden, keien, hunebedden brandnetels en klimop ook de hyacinten daar op de juiste plaatsen jurkjes pantalons de mussen en koolmeesjes vatten. Het maanlicht sluit soms eenvoudiger om je heen dan muren en het dak. Ik hoorde ook vannacht…

Naar deze tijd hebben we gezocht het pad versmalt de weg wordt breed de wereld is een klassiek dansfeest vele flitsende flikkerende vlammetjes. Het is niet de schaal die leeg raakt of het broodmes dat bot is enkel de kruin van een der olmen of de verwildering in het knekelhuis. Ieder hoofd draagt een stuk leven uit dagen dromen groots…

Wat stijgt op uit diepten van jouw ziel? Misschien ben je overstroomd door het licht gewond door het water, verdronken door zeeën emoties nog niet één met de juiste grond geworden. Ritsel je nog tussen struiken en gras, worstel je met de kuisheid van het laatste kleed. Voel je jouw lichaam nog steeds niet vol van verwachting dansen…

Oude zielen hebben levens zat verzadigd van aarde. Wat ontzinkt aan de wereld volledig vreedzaam in gemoed, is bovenal zonder dood besterven, onnodig gerucht pracht een hoofd een rustpunt handen want niets vraagt. Wat is oud, jong zielsgelukkig een gouden verzoendeksel oude zielen hebben levens zat één hoofd, één rustpunt. Tijden sterven…

In de brieven die wij in onze harten schreven over wat onze eigen ogen beleven in leven, onze monden verkondigen, zonder de schaduw en de val van tempels kerken en al die verschillende zuilen en muilen met volle huiveringen en liefde staat wat kliefde, er bestaan komma’s. Komma’s om met blijdschap vervuld te lezen in regels wat wel en…

Niets in je leven is onbelangrijk voor mij ik sta aan de deur van je hart, klop weet wat er in je hart leeft zelfs gedurende je zwerftochten. Ren niet weg, loop rustig. Wat kan werkelijk voldoening schenken of vrede jou kracht en moed brengen zie je de forsythia de voorjaarsboden niet. Het hindert niet hoe dikwijls je die handen of het…

Zo als we waren dragers van beloftes, er ligt een grotere levensvraag, onderhuidse spanning in Drenthe dicht bij de hunnebedden. Schoffelend bij de violen plant hij dille en jasmijn, Spaanse margrieten, vergeetmenietjes, bieslook, hij knot de wilgen schildert 's avonds zijn stilte. Zelfs de sering oogt anders dit jaar en alle trommels…

In de matroesjka vind je haar handen haar borsten, haar als walnoten de parade aan verhalen van het leven. Ik kijk, dorst niets te zeggen, glunder er trekt een stoet aan waarheid voorbij.…

En hoe bij het zien van die hand alles onmiddellijk voor hem voorbij is zijn heimwee steeds terugkomt. Hoe met duizend dingen het ene benoemen zijn rouwrandjes onder zijn nagels zijn nachten zonder maan en sterren. Hij zocht een woord woorden en vond een beeld eigen angst een oog en veel naaktheid. Zoop , rookte als een ketter…

Dit tweegesprek in de nacht geeft steeds herhaling echo zonder uitzicht op een werkelijk lange lente, hoe droef kunnen pauwen thans nog schreiden, monden nog scheppen naar beeld en gelijkenis. Hoe het neer te leggen alles was waar en ooit wel goed. Zijn ze niet meer schoon uw aderen de armen en uw keel. U sprak ooit over het purper van…

Wat gekanker al niet kan geven in leven als lichten doven nu ze een vonk zien, geen bel antwoordt geen deur opent. Ze roepen om bomen van gewoon formaat een langere lente dan de vorige vooral om zomers en picknickmanden. Hoe laat je de rest in witregels vergeten. Hebben alle partijen vleugels en zij enkel vlerken? Hij weet hij had bloemen…

Het was net als toen ik je wegbracht, de eerste dag, een nieuwe school, een nieuwe tijd om te leven. Het maakte je wel eens moedeloos al die treden, dezelfde treden en treedt nader met die stoel. En je zusje zong en de hond kwispelde gewoon. Soms wil je dan gewoon even wegzinken, een andere dag dan die voorliggende drinken maar dagen zijn behoedzaam…

Deze dag heeft me welhaast in een amoureuze blik aangekeken, mijn zachte handen vastgenomen met het nodige welbekomen en de grijns van een vrouw compleet trouw alsof we elkaar begrepen vanwege dagdromen in mijn armen geknepen. Ik nam nog een langere blik mijn hanenpoten aankijkend niet wijkend van het moment van herkenning. Dacht is het…

Moeder II Te leven voor haar kroost, kun jij het nog wel horen druk jij je kind aan het hart als zuigeling uitverkoren. of is denkkracht hier vervlogen zonder enig mededogen. Het is als een heilig pand dat ik onder mijn hart blijf dragen als weer een dag hun pad ook het mijne blijven schragen. Ooit trok de zon naar West oogde rood flauwer…

Het scherm is vaak meedogenloos: voor wie er voor zit met de giechel als consument, is het geen spiegel maar een gevulde toverdoos het echte beeld van leven dat erachter schuilt toont ons de zachte Kant die net niet huilt…

De winter wordt bijna van plagen ontslagen je merkt het lichtere aan het lengen der dagen het genoeglijke dat aan komt rollen uit leven tuinen die boden nieuwe kansen willen geven. Zie hoe tij de tijd verdraagt ‘t maakt het buitenleven weer zoet als ook jij uitgeslapen zomerse stappen weer buitenshuis doet. Menig gewas vreest nog de vorst…

Ze ziet in al dat woelen steeds wat haar telgen hier bedoelen Geen dief die ‘t echte gedachtenpad vandaag behoeft te stelen Leven kent al genoeg echte criminelen Een moederoog ziet waar ’t leven bedroog Domweg dagelijks in haar aardse oog. In het woud en in verre bossen in menig weide met grazende ossen in welige akkers bij de groene…

In willekeurig licht kan het zich vastzetten wat zal het opleveren jou of mezelf verzetten. Ik geef ze allemaal een compliment zij die de moed opbrengen te reageren op regels en zinnebeelden als missionaressen. Kijk er ligt een naam in deze kamer herken je jouw karakters.…

Ik zie hun geraamtes van bladertooi ontdaan wolken vol regen aan het hemeldek staan, glans op planten in het groen ook dagen steeds ontvankelijk open doen. Wat is zien en getroffen worden door ontroering Nu kwartiermakers van storm de lucht betrekken als ik buiten ook binnen het nut tracht te ontdekken. Kwetsbaarheid van leven onthult alle…

Een dichter of vier zal gaan spreken Over hoe geen haat te gaan kweken In ons vaderland of in een huwelijksband Niet zeggen laten we in verkiezingstijd zwijgen Wat in ons hart niet kan beklijven Maar gaan galmen over verkeerd geënte twijgen. Want waar moet het heen met ween landje ween Waar moeten we wel mee in zee en in mee. Een dichter…

Hoe maak ik zelf een telegraaftoestel ik verlang naar gezette tijden naar de elementen en naar regels over het voorjaar. Naar een vonkeninducator en stokrozen. Waar dien ik toe als beoefenaar van huisvlijt. De winter had zo nu een dan een vrolijk gezicht van al vroeg in de herfst begonnen grondbewerking bemesting en aanleg van het beschutte…

t Debacle van deze dag is het noemen niet waard, er is geen grond om het op te leggen, zijn handen laat hij ook vandaag gewoon zijn handen verpand aan zijn lijf bloot van aard ontspruit nieuw leven. Hij gaat niets vragen wenst niets hij gaat gewoon zijn weg legt pech en verwachtingen op de juiste plaatsen dromen dichtbij het zachte voorjaar…

Het was een gewone februaridag niet anders dan andere zonder de ene voet voor de andere te zetten vertrok een moment uit de kamer waar benen de dag bij beenden , ik nog net onderscheid kon maken tussen staan en lopen me verbazend over hoe mensen versmelten in denken aan voedsel en het zout der aarde, gepeperd wellicht net als anderen gedacht…

De dagen gaan veel te snel Net als de wolken aan de lucht Ik zoek dekking en laat een zucht Naar buiten gevlucht klopt tijd wel. Het lijkt vreemd een weerloosheidprediking De dag een ding om je op en in te begeven Alles uit leven te verweven oogt om het even Met beide handen langs je zij zonder aantijging. En toch de juiste balans een…

Ik geef je vandaag gratis het witgrijs de vleugelslagen van ook de meeuwen de laaghangende wolken die verhuizen wellicht van Friesland naar Westmaas. Het is altijd een ik en de laatste fase samen met ook een nieuwe dag.Een die eigenlijk wil wensen de hele dag aanwezig te blijven om iets te betekenen voor de gewone ander. Wij hebben als…

Ik zou wensen dat het voorjaar kwam Het geel en goud komende dagen omarmd Nu vormt het weer nog steeds een dam Zonder dat dit ons gemoed verwarmt. Want de lente is als een mooie droom Hoe sterfelijk is ook het heden Is als levendige muziek komt op stoom We trekken voorwaarts en weg uit het verleden. Verwarmen met groenere takken en zachte…