Netgedichten

netgedicht (nr. 30.878):

Op weg

Het was een gewone februaridag niet anders dan andere
zonder de ene voet voor de andere te zetten vertrok een moment
uit de kamer waar benen de dag bij beenden , ik nog net
onderscheid kon maken tussen staan en lopen
me verbazend over hoe mensen versmelten
in denken aan voedsel en het zout der aarde,
gepeperd wellicht net als anderen
gedacht hebben vaker dan eens dat voeten gaan
zoals banden voortrollen.

Ik kan nog steeds vertederd kijken naar voeten
tenen zoals ook wilgen ze omhoog steken en rouw
aan randen tonen met al wat rest toch weer groeien
bij bedden die water kunnen verdragen.

Ik weet dat ik die ene speciale dag dacht aan boeken
hun randen en waterlanders en rivierbeddingen
naast spruiten en verdwalen in de Efteling
er lag zand in mijn handen , er was een rivier door mijn hoofd
zonder meer bij mijn kladden gearriveerd.

Hoe ik grenzen aan mijn mededogen stelde is niet relevant
ik gaf mijn mond die spruiten op dat moment het meeste miste smaak
terwijl mijn vlugge hand die al weer jaren borden en kopjes vult
door de rauwe spruiten liep net als mijn voeten aarden
al was het bij wijze van spreken en het was gewoon februari
en ooit komen er ook weer bladeren aan bomen
en een einde aan een blad een stengel een bedding en een gedachte.