Netgedichten

netgedicht (nr. 31.593):

De hand naar haar krullen

En hoe bij het zien van die hand
alles onmiddellijk voor hem voorbij is
zijn heimwee steeds terugkomt.

Hoe met duizend dingen het ene benoemen
zijn rouwrandjes onder zijn nagels
zijn nachten zonder maan en sterren.

Hij zocht een woord
woorden en vond een beeld
eigen angst een oog
en veel naaktheid.
Zoop , rookte als een ketter
in iedere kamer beluistert hij geluiden.

Hij zocht dagen
dagen die kunnen rijpen aan de buitenlucht
krijsend verdeeld in eigen woorden
om het naamloze
het naamloze een naam te geven.

Zal ook hij de tijd moeten vormen
leven met zijn eigen lichaam.
Ik hoor; je kunt natuurlijk fijn gaan dwepen
je oude minderwaardigheidscomplex uitbreiden.

Je kunt aanbidden, een sik en snor dragen
van stuifmeel onder je huid leren houden
in het zweet des aanschijn
stamelvelden ontginnen.

Je kunt gaan leven
een hele stapel stripalbums gaan sparen
stoelen weggeven vechten en schoon schip maken.
Leven is en blijft een quilt
lapjes van vele stoffen velen.

Leren, niet te hard te rebelleren
als je een woord zoekt
stamel als bizon
toch liever
geen glansverloren woorden
beleef de nieuwe lente
wordt simpelweg bloem.

En ik schrei zacht om die onmacht
onder de rammelende dakpannen
terwijl de wind weeklaagt

luister, herbeleef het tijdstip
het tijdstip op die dag in december
hoe eeuwig zijn beelden
je bewust worden
loslaten en leren zwijgen.

Voetnoot:

Gedicht n.a.v. van een maand lang dezelfde droom
december j.l. een man die mond en hals kanker oploopt
een ware nachtmerrie.