Alle inzendingen van Bart Devoldere

Vrouw, wier liefde mij omringt als avondwind, die verre waait maar nabij blijft—een zucht in ’t riet, stil op mijn huid, als stilte voor de storm begint. Zou ’t argwaan wekken? Fluister wat de horizon verbiedt, laat ons geluidloos horen naar de zee, die zingt waar geen oog ooit reikt, waar golven ’t zand nog mint. Vrouw, geur…

Voor jou, mam, die tijd en taal overstijgt… Al wat ik ben, dank ik aan jou, die met een stem de stilte brak. Jouw handen, warm als avondgoud, mijn thuis waar ik steeds weer naar smacht. Zo draagt de aarde elk jong begin, zo droeg jij mij, een oneindig lied. De dagen vlieden, maar jouw blik blijft, een licht dat nooit de…

Soms denk ik — jij was een altaar, gebouwd van bloedwarm penseel en adem die beeft in mineur. In je handen: de zwaarte van het onuitgesprokene, alsof elk gebaar een barokke buiging werd voor wat we niet konden dragen. Je zat stil, zoals alleen muziek dat kan, vol van wat niet klonk, maar door merg trok als een strijker langs een…

Het licht smeult zich op in een zucht van nevel— as van verwondering blijft dwarrelen Een melodie, wees, stort in het zwijgen van de afgrond— haar trillingen bloeden langzaam leeg Kleur, ontveld, ademt haar laatste adem uit in het oor van het niets— een echo die kleur vergat Er ligt een grens te sterven tussen…

Verbinding brokkelt stukje bij beetje, Exact wat niemand ooit verkoos. Maar als jij mijn laatste adem hoort, Luister ik naar die van jou in de troost. Vriendschap werd een stil archief, Iets wat geen ziel ooit begeert. Maar als jij mijn naam nog schrijft, Schrijf ik de jouwe in het zand, verweerd. Lachen sluipen weg als schaduw…

het beweegt niet het gloeit niet het is een kamer zonder muren zonder ramen, alleen ademen soms een rimpel in het niets alsof iets zich herinnert dat het bestaat geen woorden hier geen vorm alleen jij voordat je jezelf werd…

— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek het lichaam is aanwezig te veel, te echt een heup als een heuvel een buik vol verleden een borst die druipt van betekenis maar het gezicht is gespleten in hoeken, drie ogen, twee monden die niets zeggen en toch alles kleur botst met volume lijn krast in huid wat overblijft is…

waar jij neerdaalt breekt lucht open zingen trappen hun zwijgende lied een hand — vogel, vlam, geraakt en weer verdwenen jij, zonder grens, schenkt ademen in glinsterend goud wij, verloren in jouw lichte dwinging, zwenken als bladeren in de adem van dromen leven aangetikt, wakker gedanst op de stroom van wat geen einde kent…

In de wijdheid van den dag, uit zuiver goud gegoten, ligt vol met donkren drank gelopen die overlopend ’t hart bedropen en ’t goede licht geblust heeft, ongenoten. Ik waad door slaap, de diepe watervloeden waarmede Noah overweldigd werd, gelijk; de oogleden zwaar, de ledematen haast ademloos, en neergelaten; door de ingewanden zonder dam noch…

Vandaag spring ik uit de lakens, de zon heeft haar handen warm op mijn wangen gelegd. Ik drink licht uit de lucht, adem blauw in mijn borst, de wind kietelt verhalen tussen mijn vingers door. Op straat glimlacht de wereld – een fietser zwaait met een regenboog, een hond danst in plassen, een kind schildert dromen met stoepkrijt op het…

Heer Halewijn zong, ik hoorde zijn stem Al die dat hoorde wou bij hem zijn. Ik vond in jouw ogen mezelf weerom, Als framboos zoet was jouw mond op mijn. Al schrijlings op ’t ros, door ’t bosch ik reed, Zoekend naar wat ik achterliet. Egidius, waer bestu nu gebleven? Mi lanct na di, in dit kortstondig leven. Du coors die doot, zoals allen…

Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel, De kamer is koud, mijn huid is kil. Ik lig hier stil in ademloos licht, De muren fluisteren zacht hun plicht, Mijn schaduw weegt zwaar, ik ben niet snel. Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel.…

Vandaag zag ik jou bij het brood, je glimlach knapperiger dan een versgebakken baguette. Mijn hart sprong uit mijn borst en rende drie gangpaden verder, op zoek naar de afdeling "Verstand". Je vroeg of ik wist waar de melk stond ik smolt sneller dan een ijsje in de Sahara, terwijl mijn gedachten door het plafond schoten als…

Haar maagdom: een eschatologie van vlees, Mijn credo, een arcanum in vulkanisch glas— Subliminaal krimpt de horizon, een wesp van ijzer, Terwijl de tijd haar memento mori etst in as. Zij draagt de mantel van een palimpsest, Ik, kroniekschrijver van vervlogen chtonisch vuur. De maan, een vanitas in kwikzilver gegoten, Lacht met…

Beste denker der duistere kamers, uw brein is een archief van ongelezen echo’s, elk hoofdstuk een spiraal van schaduwambtenaren die uw gedachten stempelen afgekeurd (De inktvlekken op mijn muur zijn geen test meer— zij worden poorten naar uw rijk van traag beton, waar deuren groeien als tanden, en de klokken hun wijzers verliezen…

Ribbenkamer van mijn ziel, kathedralen van verlangen, lichtstorm door schaduw, glas-in-lood, zee der vergetelheid, die buigt, die breekt, die heelt. Zielsrebel, geen eind, maar zaad in 't aard, groeiend, groeiend als een woud in droom.…

Tussen bloed en klik, ik, een schaduw in cache, een foutmelding, gevangen tussen server en sterren. Een lichtvlek — dat was ik. Woorden, verstomd, verbleven in bijlagen, tussen inbox en instinct. Echo’s keerden terug, ijsglas brak in stilte. Bevroren adem, vensters gesloten, uit het zwarte ooit. Nog een klik — en ik stond daar…

Dansen in de wind, Een nieuwe lente, een nieuw geluid, Ons hoofd geheven, ons hart ontvouwd, In de stille nacht die ons omarmt. Waar de sterren schijnen, zijn onze dromen, En in de wind, fluistert vrijheid. Een zachte bries, die ons draagt, Verloren in het ritme van de tijd. Laat de natuur nu toch spreken, Hoor het lied van de aarde. In…

Hoe dáns de lente, schaamteloos, terwijl jouw handen— kleine handen—verstild in gebaar van eeuwig geven. Wat is eeuwigheid? Een bloem die wij plukken om haar sterven. Jouw lentelucht stinkt naar onze angst, naar aarde die zich sluit. Geen afscheid. Een aanklacht: waarom droeg je zoveel licht in deze wereld van stenen? Jouw open…

Wie ben ik, als de wind mij niet meer noemt, als ’t werk verstilt en ’t oog mij niet meer mint? Een bloemeke, dat geuren kan alleen in ’t donker, waar geen mens haar naam herkent. De zin? Hij drupt als dauw op ’t morgenblad, geschonken door een hand die ik niet zie. De tijd bepaalt waar ’t zaadje vallen zal – ik buig, en voel wat hij mij fluistrend…

Zon & Kou De zon liegt goud in uw zweet-hand. Gods cadeau? Houd! ’t Is zand, verdwaald. Ze maakt u lui, het zweet brandt nat. De kou kraakt stil, legt leed bloot, kil. Geen droom, geen list, sneeuw bijt, en is. Soms sjokt een gek tegen de stroom, zijn lach: een streep in ’t witte doom.…