Alle inzendingen van Branka

Op de aarde bestaat nog een geheime planeet met één wet, geschreven in één boek, dat altijd op dezelfde bladzijde openvalt. Waarin immer iets anders wordt gelezen, en als wij liefkozing verwachten, worden wij met obscene taal verrast, en als wij een obscene zin wensen, dringt er uit de boter blank een scherpe nagel, of tong die warm smacht,…

Ja. lente is hier, vlinders vlinderen, bont en blij een kwak die een kwek zoekt vogeltjes tjilpen, verleidelijk en vrij een kleine bla-bla die een groot bla-blaatje plukt paasgeel is de zonneschijn, meisjes en jongens hormonen rijm, zij passen bij elkaar net als: chocolaatjes en kuikens, eitjes en haasjes de dichters zinderen -ah, al die pracht…

Honderd lege vierkante ogen staren dieper dan de wind kan spelen met gesloopte keukens en behang; bottenconstructie is zichtbaar, pseudoniem voor sterven? Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor…

Een ding dat als distel op de broek kan zitten of zit jij er als een distel op het is van mensen eigen en andersom ook het verloochent en verdraait en ver maait soms molen die als enkeling draait dat ding kan nog duizenden mee slepen dichters zien het in de wording uit het kleinste ding alles kan jij er mee verliezen toch de menselijkheid…

ik was nog even terug voor de vragen en aansteker op de tafel gecontroleerd de lichten uit. ja. en ik ging als gekwelde geest de stad in én dacht- hoe kon ik het vergeten dat een liefde die in dromen geankerd is niets anders behoeft dan nachten nachten die de sterren tegemoet bloeien of daar achter, de eeuwigheid, of niets, vervloekt…

De maan heb ik in mijn haar gestoken want ik wist dat zon meer verblindt dan duisternis ooit verbergen kan in mijn armen, op de rand van de wereld van binnenin, het verhaal is pas dan begonnen, met opoffering en mededogen. het woord heb ik in mijn hart geborgen want ik wist dat één woord meer zal vertellen dan zinnen kunnen openbaren van…

Al met de openingszin sta ik midden in een te geromantiseerde slaapkamer en bedenk, hoe het leuker zou zijn als ik door het sleutelgat blijf spioneren maar nee, de schrijfster plaatst de lezer tussen de kaarsen en haar verlangen die, samen met haar zwoele borsten, in stilte teder schreeuwen naar minnaar en wie is die man? met zweetdruppels…

de spaken aluminiumwolken krassen met plexiglas steentjes de bussen gokken haalt - niet- één rennende scholier aan de oevers van de zinkrivier zuchtende; spugende; jammerende wagens naar de oppervlakte gesleurd achter de ramen- satellietoren, satellietogen van hun baasjes schouders volgend, spinnend verwonderd- waarom is iedereen nog voor…

hechten aan het beton en de ijzeren omhelzing van het spoor bijster tussen de klinkerkeien aan de medeklinkers grond verdichtend het houten ijveren en een tuinbeeld verkleed -ik wou dat ik het in mij had- die eeuwigdurende groene koppigheid…

Voor de deuren van de stamkroeg met sigaret in mijn hand ik zwaai – guuudenaaaacht!!! naar mijn dronken maten hei, dichteres!- voordat je ons gaat verlaten -kom, zeg ‘es nog één leuk vers! dan ga ik: The king sits in Dunfermline toun, Drinkin' the bluid red wine '0 whaur will I get a skeely skipper, To sail this ship o' mine?' En de…

Zij kent ons beter dan wij ons zelf kennen heeft ons lief meer dan wij lief kunnen hebben zij heeft het karakter van een luie beer en denkt soms dat zij een poes is het is niet haar lelijkheid maar de eigen overtuiging van haar schoonheid die haar zo mooi maakt zij is én gedicht én majesteit op haar honden planeet wij zijn…

Dichters, ingenieurs met manieren heren en beren boeren en matrozen met chocolaatjes of rozen en soesjes uiteindelijk komt het er op neer en nog een keer telkens weer met tussenposen smullen van onze poesjes de kunst echter, ligt niet in de openingszin maar weggaan zonder goedkope smoesjes.…

Een verbleekt en onzorgvuldig bewaard herbarium waar alleen nog onder het plakband een bloem of blad heel is gebleven en rest rest valt uiteen in kruimels van hun liefde uit gelukkiger tijden een versleten romantische metafoor verdwijnt net voor de eerste beledigingen: Klootzak! Hoer! Idioot! Teringwijf! op den duur ook beledigingen…

In een papaverveld één lieveheersbeestje vliegt en lacht én lacht van rood naar zwart wat is zo grappig? zoemt de geelgestreepte bij Buurvrouw, bent u kleurenblind? Ziet u niet, hoe op dit veld alle bloemen lijken op een plagiaat van mij!?…

Nee, geen aarde en gras op onze graven of een hand die bloemen legt, beton zal het zijn, stilte van een urn, kilte van onvruchtbaarheid rond stof en botten ons zwijgen stijgt boven raketten gesis uit, als toestemming zingt boventoon wij, van eigen toekomst moordenaars kyrie eleison, kyrie eleison…

Zijn hand strekt zich naar mijn wang als vleugel klaar om op te stijgen in een kleine aaibeweging van mijn adem deze liefde neemt hartslag en longen eruit hij leest en leest en leest en zegt dan: toch, schrijf mij een gedicht.…

Het is woede en verschrikking, onophoudelijk zenuwslopend gezoem van een gevangen vlieg, hamerslag en smeden van hoofdpijn tot misselijkheid, tijdstip dat de eerste liefde stierf gillend, jammerend, vloekend en vervloekend toch tijdens de bevalling ik huilde niet… alleen hield ik mijn hoofd vast toen het door de hemel gespleten werd…

Dit is mijn klaagmuur hier zijn dichtgemetselde gebeden, dichtgeroeste brieven vol waterdichte woorden en handen, bloeiend richting hemel maar het zijn doornen die schrijven en wie weet wat nog komt uit een dichtgeslagen voorhoofd.…

In een veldtent lag zij bijna levenloos en keek naar haar dertiende levensjaar onder de hijgende stank van buskruit, wodka en zweet tot bloedens toe beet zij op de rand van haar eigen omhoog getrokken hemd en vloog weg, ver weg dromende over vrijen met een jongen uit liefde, uit liefde, uit liefde en nooit, nooit meer, voor één brood…

Jullie, die hier zijn, om woorden te openen zoals kerstcadeautjes, een doos van nieuwe schoenen, parfum of iets geheimzinnigs, nog nooit gehoord en gebruikt in deze tijden waar niemand leest en niemand luistert niet eens naar zichzelf of hun eigen stem want het is eng, verschrikkelijk de stem die roept van ver weg, spookachtig (weet u nog,…

Ik heb geen cadeautje en jij bent ver. In het park zag ik die, omgevallen en toch nog levende, kastanjeboom vol met kinderen, lachende, huilende schreeuwende, kinderen in zijn kroon, kinderboom met jouw geduld, mijn moeder ..en weet, er is bloesem op die omgevallen kinderboom, kinderbloesem, mijn moeder als kristallen belletjes in…

Ziels speleoloog was mijn spel in de ruimte zonder tijd en tijd, zonder ruimte, bracht jou uit mijn duisternis naar boven en nu, jij steigert in mijn schoot als wereld voor en na zondvloed mijn man, zei ik gisteren, ik hou van jou… maar met ochtend bedacht ik me ineens hoe heb ik jou van mijn geribde dromen gebouwd en toen jouw adem in de…

Goed gevoed met wijsheden en stommiteiten, openend onze ogen met kwaad of lieftalligheid (van woorden, kogels, gummiknuppels of machete!) aangekleed met de dromen van anderen wij bepalen wat lelijk is en wat schoon en trekken de schoenen aan die niet bij ons passen, meerdere malen wisselen wij van oor, wij verbieden de dieptes en de hoogtes,…

Mannen wereld is het duivels valse Eden, clitoris en schaamlippen besneden haar lichaam onder zand en het hoofd gestenigd, wat er van over blijft, neemt zij mee in het vuur, het doodsbed van haar eega. Jouw naam ken ik niet. Mannen wereld is het duivels valse Eden soldaten in een leger van mishandelen en verkrachten, idolatrie van dollars…

Ogen van één vader en één moeder kijken dieper dan de pijn kan gaan uit verleden naar één toekomst verloren hier, haar opgebaarde lichaam hier, het huis van alle dromen vrij hier, bloemen met vrolijke kleuren lachen uit dat wat HIER is, geen bestaan… bloemen met zonnenkleuren groeten de regenbogen van verdriet en tranen op een hemel waar…

Ik zocht de gids in Parijs, kwam Voznesenski tegen in grijze mantel van gotiek de heilige van Notre Dame Johannes de Doper, iemand zei maar ik wist het. Andrei, hield zijn eigen hoofd in de hand en heldere woorden schonk met zijn grote antimond: Ave verlorene! In alles wat een richting heeft verafschuw ik de waarheid in alles…

Jij wordt er mee geboren of niet, zeiden zij, de mensen met gevoel voor oriëntatie en kwadraten een doctrine, die hebzucht naar groter, breder en hoger, die ik blijf hekelen het komt door de maan hangend in mijn haar, treurend, niet zoekende naar een ruimere baan maar naar zijn schaduw, onder de kale takken daar, waar de kustlijn is…

Samenzwering tegen de wereld, ontwaken in je kus die ik drink en drink maanmelk in het speelse licht en mijn borstenaltaar vangt je handen, je adem als dansende lelietjes-van-dalen tot mijn kelk vol is met jouw dromen... één keer nog zucht je mijn naam en dan vouw je me op in schemering en satijn.…

Mist kent alle verhalen en omzwervingen van ieders ziel vannacht keek ik in haar als onder het water met beide ogen open, kinderlijk verwonderd door onbekende vormen geuren en één roep, gezang kon net zo goed een vogel maar ook een lied van sirene zijn er was een zachte, verleidelijke dwang om die te volgen tot het uiterste…

Het is hem door zijn moeder verteld dat hij omgekeerd werd geboren en hoe de vroedvrouw met de zweep om zijn voeten hem naar buitenwereld trok en zei ze nog, het zou niet gebeuren als hij niet in de buik, gelijk een man, wilde staan, wat op zich weinig goeds belooft want wie het dierlijke niet kent die is ook van de menselijkheid vervreemd…