Alle inzendingen van Cees

Molshopen? Of hebben de doden gewoeld vannacht? Vergeet het maar. Niemand hier ziet hoe de bloemist boven lege emmers lacht. Lang blijven de tulpen stijf. De doden ook. Niet eens met tegenzin. 'Kom in de kelken, geel en rood. Kom, regen schenk nog eens in.' ----------------------------------------------- uit: 'As van de koning.…

Herinnering De bange woorden struikelen soms zachtjes uit je mond - mistig verward in heden of een ver verleden - Dan glinstert weer de glimlach van geluk, een stil verbond en dierbare herinnering van kort of lang geleden. Besef van namen, dagen en de dingen ben je kwijt en tijd is slechts een breek- baar stopwatch in de handen…

Cirkelgang We schuifelvoeten langs de oevers van met zon beschenen rivier Die al sinds eeuwen druk bevaren water naar de zee jaagt Je geeft verwarrend antwoord op de dingen die ik vraag Je lichaam is aanwezig, maar je geest is niet meer hier. Ik streel je koude vingers met mijn warme handen Totdat het bloed zijn oude loop hervindt…

als mijn vrouw met de bus naar de stad gaat hoop ik altijd dat ze halte ziekenhuisplein instapt: dan kan ik haar net zolang nakijken als wanneer ze halte vogelplein neemt en zie ik haar bovendien nog een keer voorbijkomen in de bus ---------------------------------------------------- Uit: 'Gedichten 1938-1970', 1979.…

Over de dood heen Reik je mij je hand Die mij zal begeleiden Door het leven Dat mij nog rest…

Moederhart Mijn moederhart huilt. Sinds ik jou, mijn dochter, ben verloren. Mijn moederhart huilt. Vanaf het moment dat jou man jou heeft mee genomen. Mijn moederhart huilt. Daarna zijn wij jou niet meer tegen gekomen. Mijn moederhart huilt. Zelfs mijn verjaardag ben je vergeten en dat doet pijn Mijn moederhart schreeuwt. Het had zo heel…

Ze gaan als snelle borsteltjes langs alles wat wij zagen. Neergeslagen geven ze bescherming tegen de liefde en vliegen. Ze wegen verdriet en plezier, geleiden die naar onze kaken. God, zo wordt beweerd, heeft ons uit klei gevormd. Nog geen beeldhouwer hier zag ik wimpers maken. ------------------------------------------ uit: '…

Mijn vader, meester van een magazijn, maar slecht betaald - Zelf kunstgebit bij Evipan:” in één dag nieuwe tanden” Ik droeg nog melkgebit toen ik hem, bloedend opgehaald, ontbijten zag: gedoopt beschuit en tanden in zijn handen. Zo’n oorlog had toch diepe wonden nagelaten Een tandarts was voor rijken, en dus niet voor mij Daarom vulde op…

Als een koning op een nors eiland gaat de wind heen en weer door de avond. Ik jaag op mijn onzichtbare leven. De vleugels van mijn ogen branden. Zwarter worden de vogels. Een koperen avond schalt in de bergen. Onder de houten bomen graast de rust, maar niemand gelooft het. Alle struiken verbergen soldaten. Het gruis van de regen likt aan…

Het leven je zou het je moeten kunnen herinneren als een buitenlandse reis en er met vrienden of vriendinnen over na moeten praten en zeggen Het was toch wel aardig, het leven, en flarden zien van vrouwen, geheimen en landschappen en dan tevreden achteroverleunen maar doden kunnen niet achteroverleunen. En ook verder kunnen ze niets…

De schaamte van mijn jeugd waren gedragen schoenen. Ik moest soms wachten van de juf - tot na de les. De hakken onder ‘t zand, bruin leer nog op te boenen. Mijn vader was heel arm en ik was amper zes. In de derde dropte dezelfde juf versleten kleren. Ze zei het “lekker hard” onder een rekensom. Mijn pov’re pa was arm, maar ik kon prima leren…

- Vlaardingen revisited- Onder de eeuwig wakende vlam van Pernis en de altijd penitrerende stank van de Shell stond aan de havenkade van de visserstad het lage huurhuis van mijn geboortegolf. De echte Vlaardinger herkent het wel. De geur van rotting onder uit het kruipluik waarin mijn vader liggend op zijn hangbuik 's winters zijn laatste…

Mijn vingers vast in Maartjes mouw en hand gestoken samen op weg naar het kleine kinderpaviljoen. Ik wist niet zeker wat zo'n ziekenhuis ging doen en had het nakend onheil gisteren pas geroken. De voorhuid is te nauw, zei dokter Slager tot mijn zus. Mijn moeder lag te bed met vage vrouwenklachten zij lachte schalks…

Ik kon als kleuter Kees geen korstjes kauwen en kreeg de krengen zelden door mijn keel Mijn moeder was zo'n vrouw als vele vrouwen, raapte ze van de grond en zei in vredesnaam nooit veel. De dokter vond amandelen wel lekker pellen Ik was een jaar of vier, en onschuld was zo groot En voor mijn slokdarm zwollen de gezwellen Als dat zo doorging…

Mijn eerste meid was paaps, moest zoenen biechten bij de pater En ik kon bij hervormde Kees op schoot. Met roomse vrouwen wordt het nooit wat, jongen, zei hij later Altijd op vrijdag vis, dat wordt gewoon je dood. Maria was wel mooi, maar bleef een roomse donder Haar eigen vader zag me ook niet graag in huis Dus dwong hij vrijen af in 't…

terwijl mijn klas geduldig lijdt en geur van tienerzweet verspreidt kijk ik weemoedig naar de meid die opstelschrijvend jeugd verslijt terwijl haar borsten heel benauwd steun zoeken aan het harde hout kijkt ze plots op ze zucht en vrouwt waarna ze verder brouwt en klauwt ze zomert in de zotheid van het leven terwijl het wintert in mijn…

Had ik maar rust Mijn leven geleefd in een roes Nu verlang ik naar eerlijkheid Het liefst de rust van het bos Uren gedanst op de harde beats Terug naar huis op de fiets Met een of andere meid achterop De wereld was te klein voor mij Met de auto m'n brood verdienen De boord gesteven en gestreken Producten aansmeren voor erkenning De zakenwereld…

De sluipmoord draagt de naam dementie het ongewenst bezoek heet Bechterew je morst weer melk een blik vraagt om clementie en van mijn komst heb je het minst besef mistflarden taal ze vluchten uit je mond eerst zeg je zoon daarna ben ik mijnheer rusteloos reist het oog de kamer rond stoot op de foto zo zijn we er niet meer Drie maanden rust…

De kamer is vol schuivende geluiden Mijnheer de Bruin lobbyt luid om hulp. Zuster Sonja rolt zijn rijstoel op het zuiden en rukt zijn handen van zijn goor geworden gulp. Mevrouw de Winter bibbert met de koffie: ze heeft haar Parkinson weer op bezoek en kleinzoon Theo wil geen vlekken op zijn kloffie Een bronzen plak verstoort haar grijs gewassen…

Het leven afgesloten maar de kist nog open wacht ons gezin op wat er komen gaat. we loten: wie zal er naast het lijk meelopen? Juist mij treft weer het lot dat ik zo haat. Want bij een open kist de taal der liefde spreken doet niemand en wat verder dan het obligaat "ze is nog steeds dezelfde" blijven steken dat is wat ik in deze rituelen…

De stank van ochtendpis staat altijd tegen. Incontinentie heet zo fraai haar kwaal. Ik kan de vel geworden kont niet vegen. De zuster doet het als ik koffie haal. Wat vlekken op haar borsten vastgezogen veeg ik vlug weg zij het met harde hand. In geen gebaar toon ik haar mededogen. Verbroken is de ooit zo hechte band. Intussen kijkt mijn…

Achterberg ik kan zijn code nu wel dromen ik roep zijn gasfitter balorig in de les 6 vwo ziet hem liever gaan dan komen is dit verhaal ab ovo of in medias res beatrijs ik ken haar kloostercel van buiten ik roep haar minnaar aan onder de eglantier 4 vwo slaat melig aan het muiten vergalt al twee rapporten lang mijn lesplezier ik ben het lijdend…

vergeten aangespoeld in verte dor land vage schim tastbaar voor enkeling onrustig in schemering loze winden dwalen vermorzeld door vermalen opstaan verdrukking gesterkt gericht op victorie overwin!…

juichend bevrijdt de zilte wind het water van z'n zware last strijdbaar gras omarmt het nieuwe land, beschermt en houdt het vast verdreven uit de hoge rotsen, verrezen uit de getijdenstroom groeit de parel in het ondiepe duister waar de zon de strandglans doet ontwaken uit z'n droom zo hervindt het woelig zand 'n nieuwe bergplaats, 'n haven…

het is een heel oud spel, maar gelukkig nog vrij eenvoudig te leren er komen geen stukken bij te pas, geen stenen, geen schijven, geen fiches, geen kaarten, alleen, soms, een simpel rekensysteem het wordt gespeeld met drie of vier benen (en nog een paar andere benodigdheden) in een al dan niet opgemaakt bed (bij gebreke daarvan kan vrijwel…

Zoveel soorten bestaan! Zoveel bevolking om te lijden en lachen in deze heuvels vol stenen! De vijgeboom staat gebogen in de richting van het zuiden, boven ons het zachte snurken van een vliegtuig. Mijn vriend wacht bij een struik met scherpe doornen. Hij kent het verhaal van zijn ondergang, we zien de glans van de zee tussen galappels en distels…