Alle inzendingen van Ditheke

Ik hoorde jouw gefluister, nog even voor het grote niets. Je adem raakte me duister, nog net voor je me verliet. Koude sloeg me om het hart, emoties liet ik achterwege. Ik liet je gaan, ietwat verward, ik kon je niet vergeven. Nu wacht ik triest de dagen af, de morgen, middag en de nacht. Je waakt over me, vanuit het graf, waar je eenzaam…

Jouw dagen op het dak zitten zijn voorbij, ik kende jouw gemiauw, en jij herkende mij. Ik vroeg je of je nog even bleef, je knipoogde en hield je kopje scheef. Jij gaf me meer, dan ik jou ooit geven kon, maar jij was al blij, op het dak in de zon. Jouw naam roepen kan ik nu niet meer, je herinnering doet nog teveel zeer. Alleen…

Het inhoudsloze geneuzel, ben ik al reeds tijden moe. Net als al dat getreuzel, zo kom ik nergens meer toe. Het eindeloze straatje, van werken tot 's avonds laat. Geen tijd meer voor een praatje, is dit waar het om gaat? Al weken probeer ik het gat te dichten, van gezin, naar hobby en vrienden, en dan nu nog Kerst op de koop toe. Wat…

En nog vallen de bommen, schuilen kan haast niet, het kan me niet verdommen, wie er begon in dat gebied. Je schreef me, bid voor ons, niet alleen in het heilig land; vergeef me als ik frons, je bent in een nachtmerrie beland. En toch, jouw hoop op beter leven, zowel in Israël of Beiroet, laat mij inwendig even beven, meisje, het ga je…

De pluimen groen en paars, een bewegen in de berm, kromgebogen door de wind, nederig bijna, en zo stil. Elke spriet, haast barbaars, beknabbeld door een hele zwerm, die opvliegt in de morgenwind; alleen nog leegte nu, zo kil...…

Je wolkt en drijft over, van passie en luchtigheid; het ijle niets bezwangerd van je hele anatomie bevalt me elke dag weer iets meer. Feromonen, ziltig zweet, de zachte hardheid van je lijf, bevangen zonder dat je het weet, mijn zinnen, buiten kijf. Steeds vaker in mijn dromen, bidt nachtelijk smachten, het klare licht te komen in zwoel…

Bloedrood op witte dons, pijlen verspreid, veren dwarrelen kleurloos. Sluiper sloeg toe, geen genade in harde wintertijd, honger gestild. Cupido voorgoed gevallen.…

Het wachten duurt mij soms te lang, van dag tot uur tot minuut Wanhopig om weer een nieuw jaar; de klok tikt even snel Tijden veranderen, tempus fugit, liefde blijft hetzelfde…

Het zijn niet sneeuw en ijs waardoor het einde van het jaar mij dichterbij schijnt Het zijn niet die lichtjes of ballen in de bomen, ook niet de mooiverpakte cadeautjes Het zijn niet de beelden op tv, over rampen, armoede, oorlog of hongerige kinderen Het is niets van dat alles, alleen wintermoeheid, en koude voeten in mijn bed…

Door herfstlicht gefilterd, langzaam dwarrelende blaadjes; geel, rood en bruin, vormen een zacht tapijt. Grijs vrouwensilhouet, sluierende voile, tranen over wangen, lippen rood verbeten. Wachtend op eeuwigheid ongekend verlangen in kiem gesmoorde kreet. Steeds minder komt ze hier, kan de pijn niet meer aan, nu alleen door 't leven…

Vliegen wou je, met gebroken vleugels. De wereld voor jou te hard. Los, liet je alles, terug naar het begin. Vrijheid, na zo lange tijd.…

Je kan me de boom in, en niet zo'n klein beetje ook. Misschien nog ietsje verder, tot bij de vogel die net floot. Je kan me de boom in, kijk de koekoek bij dat nest. Hij wil daar zijn ei kwijt, want dat kan hij het best. Je kan me dus de boom in, je zit me nogal hoog. Net tot onder de bladerkruin, daar zit je lekker droog. ---…

Slechts een deel van jou ben ik; en jij, je bent alles van mij. In de aanraking van jouw lippen vond ik je; aarzelend eerst, daarna feller. Verlangen inferno, maar niets quid pro quo.…

Je omringde mij, tederheid sprankelend uit je hele wezen. ------------------------------- Op 10 augustus j.l. stapte ik in het huwelijksbootje.…

Je zei me niets, totdat je oogopslag me trof, starend in groen licht. Samen toekomst kijken, terwijl liefde vooruitliep op rotsige bodem... puntige stenen in uitgeslepen grotten. Jij wou sterren plukken, tegen beter weten in... manestralen op laag water zoeken, sidderen in koele nachten, communiceren in gedichten, hopen op betere…

Op handen en knieën, stof bijt wonden uit, vuile vegen in gezicht Geen medelijden met God, verlaten al sinds lang, de weg is duidelijk hart schreeuwt om liefde. -------------------------------------------- *Van verre zichtbaar/hoorbaar…

En plots zijn ze daar, eerst aarzelend 't kopje boven d' aarde, dan zacht, doch heel beheerst, ontvouwen de nieuwe blad'ren. Schuchter nog, bedekt met sneeuw, de eerste lieve lenteboden; blaadjes rekken met een geeuw, nieuwe knoppen reeds ontloken. Allemaal, ze zijn met veel, verspreiden zachte geuren, vergeten is de winterkou.…

Gehuld in een bruin gewaad, schrijdt zij langzaam voort, trots geheven, haar gelaat, verbannen van dit vervloekte oord. De handen op de rug gebonden, touwen stremmen het bloed, verborgen zijn de open wonden, ze aanvaardt haar lot met moed. De beul snel, doch genadeloos, leven vloeit uit haar weg, op haar graf : één klaproos, haar ziel…

Spreek in raadselen, vriend, en verwar me. Meer was altijd minder weet je nog? Woest en ondoordringbaar, jouw gedachten. Eentonige monologen, om middernacht. Een gaan en komen, van melancholie. Eenzaam en gelaten, draaglijk de klap. Leven is niet van deze tijd, sterven des te meer. Verpulver de bergen, drijf ze in zee.…

Een nieuw jaar kan je beginnen, met je mooiste kleren aan, dat is wel erg gezellig, maar je hebt er niet veel aan. Een nieuw jaar kan je beginnen, met een grote zak vol goud, maar dat heeft weinig waarde, als niemand van je houdt. Een nieuw jaar kan je beginnen, met een lekker glaasje wijn, maar als dat op is, wat dan nog? Er moet iets…

Ik huppelde zoals vanouds weer aan je hand, en keek mijn ogen uit, naar etalages met lichtbogen, verwachtingsvol van Kerst, dit keer. Bomen getooid met ballen, piek en sneeuw, engelen met ‘peis en vree’, kerstman met versierde slee, huizen vol hemelse muziek, konden mij niet echt bekoren. Alleen weten dat jij er was en altijd tot het…

Ik zag jou toch, was het niet? Daarnet nog jouw voetstappen in de sneeuw. Ik hoorde toch, of was het niet? Je stem zo ijl, door merg en been. Jij ging toch, dacht ik zo... ik vergis me niet, je liet me hier alleen. Nog steeds verwacht ik jou met Kerst... ook na al die tijd, het slot is van de deur. --------------------…

Liefde gevangen in weken van wittebrood heerlijk verlangen kloppend hart in fluweelrood lichaamstaal legt zielen bloot…

Grauwe wolkenband overtrekt het hele zijn emotie verdwijnt weggemoffeld in de pijn dood gehuld in zwarte kant…

Transparante gedaante zweeft heel dichtbij, omhult mij met een nevel, een vluchtige kus. Even licht als duizend vuurvliegjes, daarna weer donkere nacht.…

Handje vol steen, vervallen tot puin, waar Goden huisden, democratie heerste, Archimedes, Aristoteles, Plato, Socrates, wetenschap en natuur, vergeten en vergaan, puzzelstukjes land, zee rondom, keienstrand verhit, verzengende zon, vergeten lauwerkrans, eeuwige roem, olympische spelen, gewoon Griekenland. -------------------…

Opgeschoten plantenpracht, soms stekelig venijn, groen waar je kleur verwacht, de zon, hun hele zijn. Verwarrend, denk je dan, dat zoiets toch bestaat, ik nochtans geen tuinman, heb hierbij geen baat. Mijn plantenspuit in de hand, ga ik ze allen te lijf, de distel en paardebloem, de netel die zo brandt, het staat buiten kijf, het…

Verrimpeld zijn mijn handen... een lang vergeten herinnering je fluistert mijn naam en bijna zie ik je glimlach je omhelst me, of droom ik dat? Ik hoor alleen de stilte die om je heen hangt Zeg jij mij vaarwel? Mijn kleintje maak je niet druk geen verdriet meer in je ogen Ik laat je niet alleen al denk jij dat misschien.…

Wit kanten kleed liefde spreekt boekdelen tranen verraden intens verdriet dood ---------------------------- 'Elfje'-dichtvorm…

In nevelen gehuld ontnam je mij de kracht om nog te huilen. En eveneens was je zo vrij om mijn ziel in te ruilen. De geur van zwavel waarvan ik braak doordringt nu heel mijn wezen. In jouw ogen staat de wraak nu duidelijk te lezen. Ik schreeuw het uit en ga tekeer, niets kan me nog helpen, te laat komt het verweer, het bloeden niet…