Alle inzendingen van Elze

steeds wanneer woorden dreigen te vertalen in een niemandsland waar daad noch krijger bij machte is om met liefde zijn houweel te slijpen aan trots en het waanbeeld dat er een god drijft op de stem van vaderlijke uitingen buigt mijn hoofd, zinkt mijn toebedeelde gedaante in zwijgen, een stilte die me raakt, me verhardt en de waarde van…

ergens had ik jou geplaatst tussen de kroniek van misvatting en de verzen van een belijdende, het hoorspel lispelde voorspellingen van een orde die haaks op mijn reikwijdte stond *** jij schraapte vlokken schuim van elke golf die mij overspoelde, bouwde een kerker van het witte nat en boeide me met de wind die nooit ging liggen je kon het…

het sterven nadert als een sluipeling die aan mijn tijd begint te knagen, de scherpte neemt af van alles wat kan snijden en zelfs jouw woorden raken bevreemd wanneer jij als man tot mij spreekt, ik volg dan de wolken in de lucht en maak zinnen van vogels die nestelen in mijn gehoor mijn zoon, ik zie nog steeds de nacht in de bekken…

Ze waren uitverkocht en lagen als steile doden op de levende have van het schip, drenkelingen die het nog niet weten, voer voor de vissen, mest voor de bodem van de zee namen die vertekend op het dek liggen te verbleken met ogen waarin de aarde niet bestaat, de geur van een manke diesel markeert het spoor waar ze de wind hadden geraapt uit…

heb gezocht naar de vertwijfeling van jouw taalsprekende houding, je gezicht gekeerd tegen mijn uitwaseming reikte verder dan de lattenbodem van ons beider, ik lag verstomd na al die jaren en vergat de stem in mijn gesprek jouw voeten schoven naar de mijne in een klein gebaar van nood zelfs kleine repen licht tilden jouw trots van het kussen…

In de avond als de dag mijn valscherm heeft doorbroken en lijnen staan gespannen op de kaken van mijn zegel, boogt mijn woordenschat langs het kruisen van dag naar schemer Hoe trouw mijn moed me ook terzijde staat, laat ik ver mijn nagelriemen zinken in de palm van het vijfzijdig blad dat als een perfectionist aan me hangt, het leest mijn stil…

gedrenkt in oude lappen, vol van historie waar deemoed in vallen is neergedaald, dringt het besef ter ore binnen bij het lot dat hij in roestige blikken terzijde had gezet, de warmte van de zon maken het ijzer in zijn ogen blind voor het licht hij vreest de bijen in zijn hoofd die zelfs bij nacht de honingraat bevolken stram in zijn schranderheid…

Waar ik zwerf langs keien gelegen in afstand houdt mijn gestalte voorsprong op de duistere silhouet die telkens een ademzucht aan mijn hakken kleeft hij reikt zijn wonderen voor me uit, doch mijn ogen zijn winters en mijn slaap streelt de nacht Soms trekt mijn mond vreemde banen en een diep gebrom zinkt dan weg in de asfalt van mijn zolen ergens…

nu ik de zon heb zien spreken breekt de ruimte en huilt het gemis diep gedrenkt in de plooi van mijn schouder, ik zou het vluchten moeten staken doch het ruisen van de vrije val langs alles wat beneveld staat te schuimen is de kurk die me vangt in het geweten monumentale twijfelingen, gecorrodeerd door tij en onrust hebben de taken…

opgewassen tegen het trage luchtruim klimt het vliegtuig langs klauterpaden richting het afgeschoten raster, de hoogte eigenwijs oneindig, aan boord enkel vertrouwen en de dood was nog niet geschonken afgrijzen bedekt met brandend vlees, de geur van vernietiging en valse verklaringen, niemand wist en niemand deed, doch nu het schreien…

hoe kan ik nu blijven dichten wanneer jouw hart bevroren mijn stem ontneemt van woorden, woorden die jou liefhebben liefste ik spreek niet in het verleden want onze liefde knarst door tijd en onraad, jij mijn deelgenoot mijn rots die nu wankel in zwijgen is gehuld hoe kan het toch dat de tijdsspanne doordraaft nu ik als een verdwaalde…

ergens sprak de meester in talen wijd verspreid en huizen grondgelijk door ‘ t hevig schudden voor altijd buiten het gebruik het syndroom kort van verhaal buiten zinnen wacht allengs met zieltjes winnen, het veracht stoïcijns de wet met haar procenten in het gelid van het afgebroken alfabet de accijns geletterd en tevree brengt…

Ik zag aan je zoom dat de naden gingen draden, zelfs je geur wordt minder zout, ik weet je gaat in regen en komt in zwijgen telkens terug als een dichotomie bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven…

de tijd versmalt verspringt verzoekt de goden, de tijd versnelt beweegt met maagdelijke trots het schrijdt het heelt, keert huiswaarts na verveling en raapt de kiezels van de straat, de tijd een drenkeling in nood de tijd een reiziger, een tijdslet die zich voortbeweegt die het sterven in mij – ons doet rijpen, die herinneringen laat vervagen…

in hoop verzucht verzet ik mijn schreden en inhaleer het offer dat mijn adem draagt op waarden van gekrenkt papier, het heden lijkt voortvluchtig als de tijd mijn smeken vertraagt ik zoek in de uren van droge prielen en graaf het refrein in het gras van donker aarde terwijl de einder vlucht op het teken van de ondergaande zon het kluchtig…

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

volharding, het grenst wezenloos aan het maatschappelijk tarief want hoe kostbaar het leven ritmisch krakeelt en poppentheaters vluchten voor ’t geweld blijft mijn adem kleven aan de restanten van mijn o zo wankele moed er is geen blazoen dat de overwinning kan spellen op mouwloze pantserwagens, het afgrijzen duikt weg achter dode…

weggevaagde beelden strepen zicht voort door mist en dauw, het verglaasde weten kauwt aan de jonge ent die zich veilig voelde in de luwte van het begin stakende takken zonder blad schrapen met lange halen het vernis van de wind, de kou zal in zijn honger blijven zoals de schaduw van de verdwenen pas niets zal de tijd doorstaan in weggelaten…

nu ik luister naar meedogendheid van tonen toont mijn gevoel erbarmen, het opent wondertjes in mijn denkpatroon *** buiten graast de kou op het terras, het groen is grauw en dorstige vlagen wind hoeden de vragen die niet willen weten van rijm of rijp, het verliest ergens van maar van wat kunnen we beter niet vragen het voeren van…

pas hier verzette ik de tijd kraalde hoge ogen maar ‘k verloor mijn roem in de hoge polen van ’t tapijt *** nu weent het kind en draagt het grote weten lage landen onder dikke wollen sokken, het gebreide is ontvouwen en scheurt de mantel van onze moeder aarde het gas mijn vriend het gas raakt te verhit op de versleten pitten, het…

wellicht stapelt de aalscholver al haar vluchten in het moment, in haar blik verraadt ze niets al zijn haar vleugels gespreid en droogt ze de gedachten in de kruiende wind de omgeving zompig van het lied dat dit seizoen zo anders doet lijken ontbindt de aarde in lege velden, een hectare is slechts nog maar een woord zonder ruimte haar rui…

is het wellicht mijn hart dat het voortouw neemt om in het verdwijnen de toekomst te voorzien, of laaft de dooi aan verkeerde winters en draaft de tijd ongehoorzaam aan het leven de juiste richting voorbij? gedreven tot, zijn mijn naasten de hilariteit voorbij gestreven en haken tekens op het schors dat ons allen heeft verwond, niets…

De nacht legt het af tegen het ruw gebonk van mijn Wad, het water vol met handen krioelt in de priëlen van de kwelder geen soldaat zal hier ooit passen in de vrede van het hart doch ik gis slechts met wat woorden want mijn land draagt eeuwenoude wonden in verzet maar ook in oorlogsdaad hoe kan ik leven in de vorens van mijn dromen waar…

Mijn besluit tekent vaste vormen op de spekstenen muur geen hoera maar boekenkunst legt de twijfel naast de bladwijzer ben geen archief van oude woorden maar een lei met vage vegen doch is er het zwijgen die mijn jeugd krast op de voegen van de oude kansel Het zou nu morgen moeten wezen maar vandaag wil niet verdwijnen hoe kan…

tussen ons, een berg van spreken een hand vol taal en aan het eind een gebed zonder reliëf de trog lek geschoten door een vleugwalm van nihilisme, deze scherpte snijdt niet maar stompt af in dialoog en weer ons, ons van de zijnen gevuld met lavawater en sprekend steen leidt het poreuze weten om naar de weg die niet weet…

publiek, schraal is mijn oogst ontheemd dien ik u van repliek want mijn verzen zijn vervreemd van bezigheden die een mens van goede doen niet kan bevatten mijn ingetogen wereld is groter dan de buiging voor trots, het behoud van inborst adelt mijn bloed naar alle kleuren, het land van de wereld ligt aan mijn gedragen voeten wat u zegt…

hij stamtafelde tegen het [on] recht rafelde de haring schokkebrokkend en met ui geglazuurde speeksel richting zijn open wond, aandachtig om het gebeuren zaten we genietend maar ook aflatend te wachten op een kleine wonder niet dat hij zich zou verslikken maar toch een stilte in zijn verorbering zou zich in zijn oorsprong kunnen manifesteren…

wie nog droomt in avontuur wollen zoetigheden en het zekerheidssyndroom ontwaakt met stille wensen en vluchtige kijkers gaan van klok naar deur voorspoed in het lied raakt het lijden het schalmt de wereld rond het nestelt zich in duurzaamheid maar vergeet de gulle lach de kapstok volgehangen met beelden van krijsende oorden haakt het…

buiten graadt het vijf boven nul het recht de zekerheid tot waar het ijs zich manifesteert in klompen van ruw ballast, als baldakijnen van het schoonste laken in wit tot soberheid van kleur, het damast stevent af op een niet-ontwaken het ijlt in het geeuwen van rust het adert in stromen van zwijgzame leergierige momenten, het doopt de…

wij liepen traag de wereld achterlatend jouw gebaar latent aanwezig in het samen zijn van jouw laatste tred, jij als molen ik als steen, halfzijdig het blik gericht naar waar het noorden jouw einde kruist het natte aan onze voeten speelt met de jonge snuit, harig zoals ons geweten spelt deze aarde de waarheid op haar zwarte kraag wij met…