Netgedichten

netgedicht (nr. 56.451):

mijn zoon

het sterven nadert als een sluipeling
die aan mijn tijd begint te knagen, de scherpte
neemt af van alles wat kan snijden en zelfs
jouw woorden raken bevreemd wanneer
jij als man tot mij spreekt, ik volg dan de wolken
in de lucht en maak zinnen van vogels die nestelen
in mijn gehoor

mijn zoon, ik zie nog steeds de nacht in de bekken
van jouw moeder, jouw beschutte paradijs waar ik
als een god over waakte en onbevreesd mijn adem
liet dalen over de herinneringen die zijn geweest

jongen, jij nu als vader en ik op weg terug naar
het kind, het kind dat nooit mocht huilen en
zijn glimlach verborg in het schort aan het handdoekrekje

zoon, mijn trots is niet te koop, doch jij hebt een deel
ervan gestolen met je oprechtheid
waar menig man van kan dromen