Netgedichten

netgedicht (nr. 56.526):

vacuüm van kwaad

steeds wanneer woorden dreigen te
vertalen in een niemandsland waar
daad noch krijger bij machte is om
met liefde zijn houweel te slijpen
aan trots en het waanbeeld
dat er een god drijft op de stem
van vaderlijke uitingen

buigt mijn hoofd, zinkt mijn toebedeelde
gedaante in zwijgen, een stilte die me raakt, me
verhardt en de waarde van ieders waarheid
laat dalen, dalen totdat het innerlijk vuur
verkoeld tot pegels die ik als speren kan werpen

de kou van alwetendheid doorklieft mijn hart
als de middenweg wordt vermeden en opgelegde
beelden uit de kraam met het bloed van copulerende
paren worden gevonnist en als gestigmatiseerden
mij de kruisiging als een waarheidsorakel mijn liefde
wil laten absorberen tot een vacuüm van kwaad