Netgedichten

netgedicht (nr. 51.658):

ik zie mijn Wad verdwijnen

Ik zag aan je zoom dat de naden
gingen draden, zelfs je geur
wordt minder zout, ik weet
je gaat in regen en komt in
zwijgen telkens terug

als een dichotomie bespeel
jij het aangezicht en roemt
de verte aan jouw kim, je broze
wervels kalven dieper en dieper
om tenslotte te verdwijnen in het niets

maar mijn hand zal je altijd blijven raken, ik zal
verhalen over jou schrijven
het leed beleven van de windmolens
in jouw buik, het vuil bestormen
in het binnenste van jouw ziel

ach mijn wad, kon jij mij maar dromen
me kleuren aan de horizon
met mij ontwaken
telkens wanneer de vloed
me overspoelt

kon ik maar jouw water wezen
het opgedroogde zand
of gewoon zoals jij wilt;
een beetje golf