Alle inzendingen van Frederik Peeraer

Dove kerselaar al hopen jaarringen geleden zijn nutteloze oorschelpen als pluizige meiklokjes onderaan ratsvergeten Bladeren woelen scheuren los en trillen als losgelaten snaren harmonieus tot onbekende melodieën in mijn witgekrulde oren Die muziek rafelde me uit tot ontsponnen wol zeven wereldwinden sleepten mij uiteindelijk tot hier…

Nu begint mei te lopen net als de vorst loopt zich al een tijdje continu te pletter tegen hopen toegemetste lucht eigenhandig geboetseerd met water vooral veel gist en voor hem te veel klei Nu verwelken zijn kristallen groen geel rood bruin uiteindelijk grauw de losgeslagen hemel herademt als gerepareerde klaplong Ja vanaf nu zijn…

Gisteren huilde ik enkel en alleen zijn ruw vergane as mijn treurnis deed dat stof enkel en alleen wat dansen dacht ik Vannacht blonk hij als glinsterende ritselende confetti zweefde woordeloos en onherkenbaar ergens tussen de zandwitte sterren slechts opgeblazen eilanden en de bleekgestraalde stranden slechts gevallen sterren Tot…

Omdat moeten niet mag belde mijn grote liefde mijn vulpen me gisteren geheel spontaan op Toch sprak ze alsof niets eruit wilde Gelukkig was de verbinding goed ik wist meteen waar ze zat Een ogenblik van haar vandaan zie ik een kostbaar schepsel in een kaarsblauwe zeepbel zweeft dwarrelt rolt en stort plots van een waterval van stilte…

Ik geloof in een allesverterende pendeltrein die net boven zijn appendix nog wat krijtstrepen bureauslaafjes in quarantaine houdt, ze zonder pardon ’s morgens laat zitten op haar inwendig beklede vergroeiingen. Binnenin geplooide krantenkoppen struikelen zinloze neuzen steeds over rubberen randen van hun welafgepaste dagindeling. Met een hydraulische…

Pastelstippels regenen overvloedig chaos van inspiratie verwekt actie op doek Eén voor één met duizend tegelijk vegen spatten met ’n nostalgische pennenstreek een verslagen parasol de zwalpende beek in Dames speculazen ogen besterven ‘t wak accessoire smelt voor opgehaalde neuzen van neerbuigende elite Afgestorven traan treurt…

Onze adem dwarrelde eens wulps langs de vergeten naschokken van het dooiseizoen Eindeloos geboeid knielde je om 't geluid van 'n landend vlokje vast te kunnen leggen maar je was teleurgesteld in de vorst ondertussen slokte 't lentefrisse gras je blijheid gulzig op Eigenlijk had de zon toen wijslijk haar gom gebruikt gelukkig…

Zweepslaglijnen van vuurgroen zeewier tappen de stroom flanellen dolfijnen af richting zijn krullend paleis Waterval prikt door een vlaag van regenbogen een vochtig kleurenpalet vast op zijn koralen voordeur Binnen dompelen de golven van zijn sonarinstallatie hem onder in een wereldvreemde trance Bij 't verder dansen van de tijd…

Doorzichtige illusie van verkruimelde muren nodigt hypocriet de Grieken uit Wees welgekomen maar niet voor mij ontsnapt tevergeefs aan de mond van verzilte weduwen Wat moet de hel nog ónder mij Uitgewrongen trots zorgt voor het gapende litteken op de zuurzoute toekomst van de overlevenden Laat de hoop maar varen Onder…

Zij twee zijn nu In 'n frivole bui Vreemd Normaal dansen ze Alleen maar zo Muziek stak 's nachts hun vlam Na vier jaar weer aan en Vuurde hen de piste op Voor 'n schijnbare gezondheidskür Temperament smolt Hun verlangen om Tot 't ticket voor De wereld van opluchting In volle bloei Daar aangekomen Blijkt hun roes vrij uniek…

Z'is weg, vervlogen wie? - De laatste wanhoop 'n wolk opgezogen in d'ijle atmosfeer Eenzaam strand priemt door pluizige vrieslucht met 'n lans van gloeiend zand verwekt 'n plaats waar twijfel een nutteloze waakvlam is Hoop ontspringt en ontwaakt focust op de meelijwekkende horizon wakkert zijn zelfdbeeld aan beslecht simpel een…

Na de morgen hangt grauwe ochtendnevel verwelkt in de lucht Met tegenzin bespringt een oprecht hemels verdriet het landgoed van een onterecht onteerde dictator Met 'n woeste verblinding voert de smeulende winterzon vervallen Gallisch geweld het podium af Atonale senaat smeekt uitgezwermde parasieten om hun afgeleefde pels weer te…

Te lang wachten op 'n vergeten afspraak te lang moeite doen om zo'n afspraak te vergeten Ons naïef door elkaar laten leiden naar een nieuwe kans om nieuw leven in te vullen Nadien ook onze roes uitblazen wanneer we na enkele glazen de verdoving merken van 'n zalig nachtje uit Ach, hoe we ook dansten zongen en verdriet hadden…

Verbrokkeld stukje cake gestold tasje koffie vervallen herinneringen accessoires bij hun vals kakelend gebit Herhaaldelijk opscheppen over andermans prestaties roddelen over ’n vergeten verleden ’t vult maag, dag en oor Hun schaduw flakkert venijnig wanneer de achterklap over de jeugd van tegenwoordig komt bovendrijven Bang om jong…

Over de toppen van de horizon vomeert een regenbouw dauw slaapt verder in het bekken van de rust Vreemde kabouter gniffelt onbezorgd over zijn terracotta kluis ziet grijnzend onweer verschijnen Ongrijpbare cupido voor geldwolven springt energiek recht uit zijn klaveren bedje voelt de eerste druppels al en vlucht naar binnen Donderwolk…

Bliksemende orgelmuziek vormt de achtergrond voor een ondergronds paar schaterende botten Met z'n hand al aan de afgebladerde deurknop blijkt hij ineens net te diep doorgedrongen in die betonnen tuin Opnieuw stelt hij zichzelf die bezwete vraag wilt durft en doet hij het wel? Plots verzonk hij net te diep in 'n kleverige angst…

Wie zegt er dat twijfel 't bootje is waarin je door de tijd drijft? Wie zegt er dat liefde verdween toen je nieuw leven verscheen? Wie zegt er dat het leven zoals het was en is niet meer zal zijn? Wie zegt er ook maar iets nu de sissende stilte het laatste woord heeft?…

Ooit koloniseerde 'n blindeman de werkelijkheid even met zilverwitte tapis-plain braille van deze bol 's Ochtends vlak na de avond kijk ik uit het raam naar zijn jaarlijkse opmars Naast m'n trein rijdt puffend het bedekte landschap voorbij Ondertussen blaast goddeloze inspiratie witte letters weg naar de metropolen m'n eindbestemming…

Weet je nog die dag toen zelfs 'n bevroren zon jouw furie niet af kon koelen? Weet je nog die dag wanneer onze gevoelens elkaar voor 't laatst de nek omwrongen? Weet je nog die dag van de laatste ruzie die ons dichter bij elkaar bracht dan ooit tevoren? Weet je nog die dag erna toen ons leven pas echt begon?…

Tijdens 'n verspilde citytrip pronkt ze grijnzend op de glimmende ballustrade van 't chocobruin balkon Plots hijgt wankelt en vlucht ze doorheen 't dromerige interieur van 't hotel door het uitzicht op culturele verzadiging Ondertussen borrelen uit de steegjes groepjes geïnteresseerde drukte op even later verwachten ze machtige en…

De dag van morgen tiert 't menselijk ras welig op zwart-witte bodem Polyfone neerslag van stof en landende mensen is de fotograaf van onze melkweg die sporen blijven langer hangen dan de tijd Ergens in 'n krater krioelt het van humane robots of andersom die op zoek zijn naar sporen van De dag van morgen…

In 'n scheefgeslagen nacht siert 'n waslijn met verroette kleding de randen van zijn misdadig uitzicht Corrupt blauw transporteert 't aroma van illegaal genot en stookt 'n dronken compromis boven de pooltafel knikken eens goedkeurend naar die telefooncel Ondertussen blijft hij paranoïa en ongerust dat nummer draaien om te kunnen…

Op 'n flanellen zondagochtend begluurt zachtbesneeuwde kaalheid enkele benevelde passanten en probeert hen tevergeefs in zijn schemer onder te dompelen Tegen de middag keert de strijd tegen zon en warmte en met mondjesmaat likt zijn verduisterd licht aan hun immer warme wanten Smeltend voor hun passie drapeert de uitgezongen zon hen…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

Ver weg begraven in noordelijk duister schopt 'n Inuït nukkig om zich heen en doolt depressief richting winterblues Ondertussen laait een brandend avondvuur hoog op en rinkelen de naalden van 'n gloeiende spar die verwoed schudt en bidt om ééntonige vrieskou Aan de overkant van 't dorpsplein glimlacht 'n klein meisje bij zo'n…

De onderaards zwarte verkoolde schuppen sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest…

Net buiten m'n zicht kronkelt ongeziene essentie de riolen in en sprint met 'n knipoog mijn verstand uit 't wiel Intussen knikkebolt de versufte tijd achter de dubbelbeglaasde mensheid en blijft het langzaam middag worden Terwijl 'k oversteek kijk ik verbluft toe hoe de zon aan mijn kant van de straat blijft schijnen en me schunnig…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

Mensen kwam hij zelden tegen maar zag er meedogenloos veel slaaf op de galei van de tijd spelen Gauw iets uit het vuistje knauwen was voor hem de utopie van genietend leven en leed langzaam maar gelukkig honger Gniffelend bazelde hij tegen 'n gezette, starre vrouw kijk dan toch m'n liefste zelfs gebrek aan eten is in deze wereld…

'n Slaapdronken lelie volgt moederloos haar onredelijkheid met onbeholpen pasjes dobbert ze langs de blanke melkweg Vol moedeloze rebellie schreeuwt ze luidkeels in gedachte haar ontregelde lot uit Toen spiegelde bevroren paniek als een lijkgele aureool haar de toekomst van gevallen ster voor en droop ze afwezig de kosmos uit…