Netgedichten

netgedicht (nr. 9.094):

Brandend avondvuur

Ver weg
begraven in noordelijk duister
schopt 'n Inuït nukkig om zich heen
en doolt depressief richting
winterblues

Ondertussen laait een
brandend avondvuur hoog op en
rinkelen de naalden
van 'n gloeiende spar
die verwoed
schudt en bidt
om ééntonige vrieskou

Aan de overkant van 't dorpsplein
glimlacht 'n klein meisje bij zo'n
handverwarmend schouwspel
de vlammenzee verlicht haar
gezichtje blozend rood

Op de noordpool echter
blijft het even duister en
vreet de sneeuw de wangen
van de eskimo aan