Netgedichten

netgedicht (nr. 10.528):

Credo

Ik geloof
in een allesverterende pendeltrein die
net boven zijn appendix nog wat
krijtstrepen bureauslaafjes in quarantaine houdt,
ze zonder pardon ’s morgens laat zitten
op haar inwendig beklede vergroeiingen.
Binnenin geplooide krantenkoppen struikelen
zinloze neuzen steeds over rubberen randen
van hun welafgepaste dagindeling.
Met een hydraulische zucht wordt
hun onbestaande afscheid
voor de zoveelste keer de lucht in geblazen.
Na zoveel trainspotting
vervliegt zelfs mijn vrije tijd en
neem ik spontaan weer deel
aan het nachtleven in mijn verbeelding:
speels keilen gaslampen
gensters licht in voorbijkabbelende lucht
tot ze uitgemergeld en verdoofd zijn.
Daarom ook werp ik je
een idealistische smeekbede voor de voeten:
laat ons die beklinkerde nacht verlichten
en bij ’t krieken van de dag spelenderwijs ontwaken
in een eindeloos wit klaverveld
daar binnenin klinkt intense beeldspraak
geloof ik