Alle inzendingen van H

Alleen, zittend op een terras. De menigte bezig met zichzelf. Af en toe vang je een blik—niet bewust, maar je voelt het. Alsof ogen je raken nog voor je weet dat ze er zijn. Je bent blind voor wat ze denken, maar niet voor het feit dat ze denken. Je zit daar maar, kijkt rond, maar niemand kijkt terug. Is het de timing? Of zijn ze bang…

Is het woord liefde door de ogen geaccepteerd? Of liegen je ogen tegen je? Is het het hart dat je ogen laat twijfelen aan wat ze willen zien? Of zijn het juist je ogen die hunkeren naar perfectie— perfectie die het hart probeert te vangen in beeld, maar zonder gevoel? Of is het de dans, de combinatie, waar ogen het hart doen smelten…

de dag waarop alles kan veranderen de dag die je leven kan redden maar door wie? door jezelf — of door een ander? wil je het eigenlijk wel veranderen, of ben je akkoord met hoe het nu gaat? of… ben je bang — bang dat er iets verandert wat je niet wilt dat verandert? kan je die verandering wel aan of breekt ze je, laat ze je langzaam…

Liggend op een nat dekbed. Je lichaam dat nog in shock is. Beweging die je bekken naar het plafond maakt. Ja, handen die koud aanvoelen. Benen die verkrampen. Tenen die zich krullen. Een dans waar geen choreografie goed genoeg voor was. Een dans met een hemels gevoel. Een dans die nooit had mogen gebeuren.…

zo mooi, zo teder — elke rimpel draagt een verhaal. de gladgestreken stukken moeten nog geleefd worden. knijpend in mijn wangen — omdat ik schattig ben, of omdat ik stout ben geweest? je oren vangen een fluisterend helder geluid. je hoofd wordt gek. wat is dit? de fluistering neemt mijn adem mee, kippenvel, maar niet door de kou…

overal bordjes om je heen. “hier woon ik”, “niet aanraken”, “pas op, kwetsbaar”. naambordjes, waarschuwingen. zodat je zeker bekend en zichtbaar bent. verkleinwoordjes die je kleiner maken dan je bent. elke dag zie je me groeien. elke dag word ik sterker. de eerste jaren leerde ik hoe ik rechtop moest blijven staan. tegen storm en stilte…

begonnen met vormpjes in een speeldoos te steken. leren lego te ontrafelen – hoe je een perfect plan moet volgen. geniepig snoepjes stelen in de winkel. en daar was je eerste fiets, niet de jouwe, maar nu wel. oh, een brommertje? hoeveel wil je er hebben? een auto – dat was speelgoed voor grote kindjes. en op de rommelmarkt stond ik met…

Geluksmunt in mijn jaszak, glad van hoop, Hamsa-hand tegen alles wat ik niet kan zien, Boze oog dat waakt terwijl ik slaap, Vierklaver geperst tussen bladzijdes van een oud boek. Hoefijzer boven de deur, krom maar trouw, Gelukskatje zwaait zichzelf moe op de vensterbank, Dromenvanger vol dromen die niet van mij zijn, Scarabee eeuwenoud…

de wolken hingen zo laag dat ik er met mijn vingers doorheen kon strijken. de sterren — zo zichtbaar, zo zichtbaar dat ik ze kon tellen, één voor één. alsof ik ze uit de lucht kon plukken, als vlooien uit het zachte vel van de wolken. maar ze bleven hemels, magnifiek, fragiel, onmisbaar in het dromen over het universum. de wolken — vochtig…

Aan de rand van de tafel zit je — alsof je daar per ongeluk bent neergestreken. Een gedachte hangt scheef in de lucht, het eerste woord weigert te landen. Je ogen glijden langs de voorwerpen: een beker, een sleutel, een vlek op het hout — ze lijken te fluisteren, maar in een taal die je niet kent. Je stelt vragen zonder ze te horen. Welk…

Het leven is als een kleurplaat. In het leven leer je mensen kennen. Ze geven je kleur in je dagen, soms buiten de lijntjes, maar met de jaren worden het de juiste lijnen en de juiste kleuren. Na een tijd vervagen de tinten van wie je ooit hebben ingekleurd. Ze trekken zich terug in het papier, zacht, bijna onzichtbaar. Dan ontstaan…

Uitgepraat. Maar ik draag nog een bijbel vol barstende bladzijden, heilige teksten die niemand ooit gelezen heeft. Een universum gilt achter mijn ribbenkast, maar ik sidder al bij het loskomen van de zwaartekracht. De zeebodem — een mond zonder stem — blijft zwart. Ik graaf met handen van rook, maak een graf terwijl ik droom van vertrek.…

gevallen in de duisternis van het leven. geen bodem, geen einde, alleen vallen. de stilte kneep mijn longen dicht, de schaduw hield mijn hand vast. opgestaan in een hemel die niet de mijne was. een plek van licht waar ik niet hoorde. ik was ontsnapt, maar met de geur van as in mijn vleugels. mijn zwarte vleugels — half geplukt, half verbrand…

Tussen Liefde en Kanker Zes letters. Zes letters. Zes dodelijke letters. Letters die je leven binnenvallen, zonder aankondiging, zonder genade. Letters die je wakker maken uit de droom die je leven heet. Zes letters. Niet zomaar klanken. Maar kogels. Onzichtbare kogels, gericht op je lichaam, op je hoop, op je toekomst. Zes letters…

Schaduw van een Denker Je zegt: "Jij denkt te veel." Alsof dat een zonde is. Alsof mijn hoofd een kamer is waar het licht nooit aankomt. Ik ben een denker. Dat is geen keuze, dat is een val. Niets gaat achteloos. Alles wat ik doe is geplukt uit nachten waar ik wakker lag, nadenkend over het nut van nadenken. Elke fout is…

Sta je daar. Stil. Met gespreide vleugels, alsof je elk moment zou kunnen opstijgen. Alsof het licht zich herinnert waar je vandaan komt. Kom. Kom dichterbij. Die vleugels... Je hebt ze niet gekregen, je hebt ze gemaakt. Met geduld, met elke draad van jezelf, met liefde, en een zacht soort trots die je nooit durfde uit te spreken.…

Ik was licht. Ik was vleugels. Ik was belofte. Ze noemden me puur, een wachter, een fluistering tussen hemel en hartslag. Tot ik vragen begon te stellen. Tot ik mijn eigen vuur niet langer onderdrukte. Tot ik zag dat gehoorzaamheid ook een kooi kan zijn. En ik viel. Niet zacht, niet sierlijk, maar als steen door glas. Met elke…

geheel bewolkt sjokt amos zonder tas de zanderijen door de wijzen zwijgen de duinen golven grauw en stug en roepen rwanda op heuvel na heuvel krankzinnigheid de kardinaalsmuts kraakt van verre gebeden de zachte berk slaat in de wind het mededogen…

schrijvend met in mijn hand mijn hart en in mijn hoofd het intens beleven maak ik de lezer deel en part van de scherven uit mijn leven waar beelden gaan vervagen en in mistige gedachten over gaan zullen mijn woorden tot het einde der dagen op het netvlies blijven staan…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

ze spreekt niet nevelt zich in stilte haar ogen flitsen niet ze staan vast haar atelier is al vol Schubert’s Letzte Hoffnung zij legt klanken vast ragfijn in truffeltjes zat hij maar vast aan haar toonladders hij kon kijken naar haar handen naar de rode rozen op haar met verfspatten besmeurde jurk regenboogjurk van rode rozen…

Wie ijvrig werkt, om voor zijn huisgezin te waken, Zijn tijd en vlijt besteedt, opdat het blijve in stand, Kan echter altoos zich niet leggen aan de band, Maar mag ook delen in onzondige vermaken. 'k Zal, voor een korte tijd, dan al mijn arbeid staken. 'k Haak om van honk te zijn; straks steken wij van land. Kunstbroeders! zijt gegroet…

Een zekre koning maakte een jammerlijk gedicht, En gaf 't een hovling, om te zien of 't wierd geprezen. Dees sprak: wat weetniet, welk een zot, heeft dit verricht? 't Is een ellendig vers, niet waardig om te lezen. De koning zeide: Ik heb 't gemaakt. Hoe! gij, mijnheer? Hernam de hoveling: 'k wil zweren, op mijn eer, Dat gij 't met…

nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong die aan jou toebehoren die ik telkens verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in mijn mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…

(Groot Dictee der Nederlandse taal 2002) het valt voor reizigers beslist niet mee ze worden vaak sans gêne overvallen door passagiers die met bravoure brallen zij gsm’en luid in de coupé en ook ascetische klavecinisten worden door riedels rauwelijks gestoord laatst is een herrieschopper haast vermoord door stilte eisende avant-gardisten…

Onder d'uitgeholde oever van een trage moddersloot, zat een waterrat te kluiven aan een stukje tarwebrood. Maar daarboven, in de weelde van een groene netelvracht, lag een oude, bonte kater op zijn eerste ochtendwacht. D'een nog onbewust van d'ander knabbelde aan zijn stukje brood. D'ander spiedde, bukte, en likte even aan zijn achterpoot…

Je bent verrukkelijk, je bent lief je bent mijn zon in superlatief ik voel je handen nog over mijn lijnen ruik je geur die straks weer zal verdwijnen je laat me zweven het hele leven in je oogopslag op een namiddag van een zomerdag…

Je hand pakte mijn rok zo renden we door 't gemaaide gras we stonden stil: de lucht betrok wolken wrongen zich in bochten en wegen je zei: 'laat het maar regenen de zon - en af en toe een stortbui' je blik trok als die bui over mijn hart in dikke druppen vielen we samen gaf ik liefde weer nieuwe namen wilde ik voor je dansen op…

Ik geef je duizend zoenen ik droom je in de nacht mijn wereld stopt met draaien als jij maar naar me lacht je omarming geeft me vleugels je strooit wolken in mijn hoofd het regent alsmaar woorden ontvlamd en toch verdoofd dat ik alsmaar schrijven kan dat ik dit zo mag ervaren betoverd door je blik, je geur, je lijf, je haren…

Gedachten die niet wachten zoveel woorden willen worden dopamine, verre oorden bijtend op je lip zinnen, spelen, lange nachten wakker liggen, vol verlangen dromen, denken, dageraad maanzinnig leven, aangeraakt zinnespelen, langzaam delen voelen, afstand - toch dichtbij dat jij dan weer zo goed begrijpt en ik weer voel wat jij…