Alle inzendingen van Iniduo

dit duurt nog voort, deze lijn de cyclus, de spiraal van adem en herhaling zolang het weke weefsel zich haastig versteent tot fossiel met vlakke facetten de verse stilte moet nog verkalken avondlicht moet nog doven we moeten ons verliezen, onwrikbaar vergruizen, langs bospaden en melkwegen verdwalen, thuiskomen bij nacht, roerloos verstillen…

langs de grenzen van zichtbaar licht onttrek ik mij even aan eeuwigheid tussentijds sta ik kort in het zicht als speelbal van eigenwijze tijd hooguit hoogte, waarmerk van reliëf of diepte in groeven van voordood gezichten, van mensen die ik nog tref een rimpel in de vijver van stille nood heeft het zin te beklijven gekerfd in beelden, kruimig…

mijn schaduwen werpen vooruit volgen in volle vlucht geruisloos wegen waar ieder gaat in ritme dat echo's herhaalt van toekomst die ik moet vergaren ik zucht mijn adem in een vorm van blauwe lucht en doe alsof geen mist bestaat geen grijs dat daalt over verloren kinderjaren…

tot buitengaats reikt mijn verlaten, valt in stukken mijn kracht uiteen veroordeeld, tot wijken naar verleden naar fossielen uit het Laat-Mioceen aldus, een schaduw waar ik aanlig waarin ik evenbeeldig verschuil tevens dorst naar ademwater in smetvrees aan de klif boven vuil hangende het verloop in diepte noch tanende gewaden van heden…

begin en eind staan tegenover elkaar als poortwachters langs de weg naar vergetelheid lichtvoetigheid maakt dagen draagbaar zonder wetenschap van dood is leven een verloren strijd het is de scherpte van de snede in de huid die schrijnt in het licht van verdreven herinnering de rivier is op een droge grens gestuit in de vallei waar water…

ik zit veilig op de schouders hoog boven aarde verheven zo kan ik met mijn armen reiken naar verleden en toekomende tijd, samengebonden als korenschoven in eeuwigheid alle bomen zwijgen in koor vergroeid met bekend terrein ik had nog kruimels neergelegd die allemaal verdwenen zijn misschien ben ik verdwaald of waren de vogels me…

er bevolkt mij een lichtzinnig gemoed zelfs nu luchten zwaar op daken leunen ik doe me aan schijngestalten te goed teneinde op rauwe voet te steunen luister, daar krassen zielen zich een weg langs erfgrens, Hoogmoedse Hymnen gezang, hun aller koppen boven de heg misschien om te zoeken zonder te vinden vroeger waren er nog eens tijden…

Ze leek op Katy Perry. Sprekend. -“Het gaat helemaal goed komen met het zonnetje.” “Maar jij moet de hele dag in dit tankstation werken”, dacht ik. “Zou ‘t”, antwoordde ik als een konijn in de koplampen. -“Jazeker, u had niet getankt hè?” “Ze zegt ´u´ tegen mij”, dacht ik nog, kansloos. “Nee hoor, alleen een zak chips.” -“Pinnen?” “Dolgraag…

Aan het begin van een lange reis Langs zilveren oevers, over glooiende velden Zijn bloemen uit honing gehouwen Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten Blijven lege tafels en stoelen over Die in ultiem samenzijn stof vergaren In de…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

alle voetstappen smoren terstond een bord verzoekt niet te betreden in het broekland van zompige grond met roestbruine aderen doorsneden pluizige pluimen deinen op de maat wuiven zinloze gedachten voorbij een lepelaar die op stelten staat wakend in vlagen van dagdromerij hier eindigt het land, is wat ik je zeg nu kan niemand nog ergens…

in het deinen van de ochtendziel in wiegende schaduwen in slome jazz van dik bloed wil ik tralies van twijfel ontlopen, giftige kreeften, vale sluiers van onmoed een eiland zonder randen lijkt me wel wat schemerend in eindeloos blauw zoals alleen een hemel of zee diep kan zijn zoals stoffige landkaarten in de geest; daarop lijken alle vergeelde…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet het weerschijn tekent de wand met dagen in jaren schemer en morgen…

zwaartekracht valt als appels van de boom ongeremd door ongerijmdheid in vrijheid, zoals alleen het luchtledig die kent zonder weet van afstand, bij wijze van spreken ik schijn de middernachtzon te kunnen zien om de hoek in de schaduw van donkere bossen in nieuw licht van oude kennis er gaan dagen voorbij zonder zon, zo op ‘t oog dan vreet…

is er een ochtend na nachtbraken is wat niet kan ook wat niet wil deze tango zonder lijven te raken vroeg de maan aan de aarde stil een jaar met louter schrikkeldagen kent ook uren van verborgen leven die zich nooit zonder te vervagen aan de openbaarheid prijsgeven nachtvissers blijven water verzwijgen zodat bovendrijven geen moeite kost…

vlassend naar het verlossende bericht als echo die in de lucht blijft hangen tikken klokken langer door het licht van verlengde dagen in verlangen een zachte streling over de huid voelt als voorbode van wat komen gaat reeds gedempt in wegstervend geluid is de winterdag die op ’t punt staat zich te hullen in het avondgebeuren met de zon…

het heeft geen zin te wachten tot een eeuwige zondvloed zal louteren tot dagen vervagen in welbehagen zelfs dan blijven verdroogde rivieren dor en zal de einder geen honingzoet dragen zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis zelfs dan laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…

Zie hoe de jonge zon de ochtend wekt en het slapende land met liefde bedekt. Vergeet hoe het zachte licht tot aan harde muren reikt en de oude stad onder haar gegroefde last bezwijkt.…

aanstonds verschijnen dronken sterren aan een onlangs nog knokig hemelfront de straat lijkt al voorbereid, zo loom zo stil en gedwee de avondklok rond er vertonen zich taalarme bladeren, om in voegen te liggen, in luwte te schikken seizoenloos te wachten op een zucht op iets om in wakker te schrikken…

Gezeten aan de dis Komen spijzen voorbij In overvloed, rijkelijk bedeeld Borden vol goede moed Hunkeren jeukende magen Naar verlossing in genade Drijven vier jaargetijden Op een bed van bier en wijn Verstrooit geluid in gordijnen Met verdwaalde woorden bedrukt Wisselt het licht van wacht Quattro stagioni, een erehaag Is er koffie…

buiten lijfelijk bereik vloeit een warme gloed als zwijgende voorbode van de tanende hartsvloed dit weemoedige vuur zinkt in de oever van het land de avondzon blijft achter als kringen in het zand ’s avonds wordt het stil alleen wat doffe klanken in ’t riet ’n roerdomp, alsof die zeggen wil je hoort me wel maar ziet me niet de wind…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

in geveinsde doofheid van de muren weerklinkt gefluister in kraken van de trap en piepen van de deur, als geratel van ketenen in de zwartheid van een gewatteerde nacht tot hier moet mijn schaduw hebben gereikt, onwetend van annexatie, van wrikkende, schurende tijd tot hier, in de kamer waar ik het lot van jeugd volbracht ik zie flakkerende…

pasgeboren droogte ontdoet bladeren van bomen en woorden van betekenis ontleedt zich in ongerasterde atomen ontdoet zich van geboorte tot op onverbloemd geraamte kanalen ontsluizen zich tot verten zonder horizon zodat ik doorzichtig kan zien als kaalheid van doorwinterde wouden die zonder aanzien of omhaal al het onzichtbare verjaagt…

technisch is dit een muur die ruimte doet splijten in binnen en buiten hoewel niet van steen is de vrijheid gevangen in gedachten achter ruiten…

om het uur vertrekt de dagloner voor zijn dagelijkse pendelreis hij maakt zo alle dagen steeds gewoner verruilt ledigheid voor een vaste prijs de pendelaar tussen mensen als de zijne volgt de tegels op het rookvrije perron terwijl het zog van passerende treinen lijzig licht verdrijft uit de ademloze zon langs afgewende blikken van zwijgzamen…

in zichzelf gekeerd vloeien dagen ineen, net als nacht en waken water lijkt van weinig gewicht zo in een glas verzameld van vette vingers en lippenstift verweesd echter, gevangen door drukkende angst eenparig af te zinken naar zandige bodems bovendien verwikkeld in onbeschreven toedracht van de vrije val in gapend grauw boezemt vloeibare…

In een kamer zo onkenbaar stil schuilt het ware zelf, het laatste restje vrije wil. De muren zijn beschreven blad, gevuld met wild getij als getuigenis van het levenspad. Zwak licht valt door een ruit met stoffelijke glas dat de wereld buitensluit. De hartslag is het algoritme van cadans. Nu de nacht is ingetreden vertoont de maan haar…

Het onvervangbare, toevertrouwd aan rustbarend papier om te bewaren in kantlijn aan randen van doortast in grensgebied van geheugen als zinkput in wankele bodem waar we onze gangen natrekken berusten in een doolhof van twijfel verweren tot goudkleurig zirkoon ons opdelen in halftijd Het oprichten, het nabouwen vertellen uit losse…

Ik heb angst. Angst voor Nederdiets brabbelende CDA’ers met een Franse voornaam, voor stroop om de mond smerende penningmeesters van de dorpsharmonie, voor middeleeuws denkende, angstvoedende engerds die zich Europeaan noemen, naar verre oorden op vakantie gaan en juichen als kleurrijk Nederland scoort tegen Duitsland. Ik heb angst voor…