Apogeum

Aan het begin van een lange reis
Langs zilveren oevers, over glooiende velden
Zijn bloemen uit honing gehouwen
Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs

Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren
Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten
Blijven lege tafels en stoelen over
Die in ultiem samenzijn stof vergaren

In de verte van de uithoek, op de grens van het bestaan
Langs de randen van zichtbaar licht
Opgehelderd als eindelijk begrepen verlangen
Blijft herwonnen leven mogelijk dat nooit zal vergaan

eeuwig leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 55