974 resultaten.
Waar is de maan?
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 122 Eb en vloed met blauwe inkt geschreven.
De op- en neergang van een naastverwant,
van een duisternis die licht kan geven,
geregeld in strakke orde van hogerhand.
Zij laat zich een aards leven aanleunen,
in een dans van aantrekken en afstoten.
Het is meer noodgedwongen elkaar steunen,
een verhaal van de kleine en de grote.
Als het dooit is…
In veilige haven
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 144 Dan maar een niemendal,
vlak en simpel voorspeld.
Zonder kuil of val,
niet boven het maaiveld.
Geen lange zinnen,
dat leidt maar af.
Niet denken, beginnen.
En rijmen voor straf.
Van een dichtershand,
luchtig en licht.
Het vlakke land
biedt toch geen vergezicht.…
De waterproef
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 113 Ik hou van water,
helder als glas
alsof het een gift
in de woestijn was.
Van de zoute zee
in woeste drift.
Oneindig water
voert de ogen mee,
vroeger of later
naar verdekte oorden
achter de horizon
in verzwegen woorden,
land van Babylon.
Van verneveld water
dat als mist rondwaart
en in de lucht rust vindt,
of gewoon het water van de vaart…
Het laatste Uur
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 283 Tussen licht en duister
loopt een schemergrens.
Hoorbaar, in zacht gefluister
van ieder mens.
Jij goed, jij slecht,
drager van schuld.
Jij fout, jij recht,
in onschuld gehuld.
Bevroren prikkeldraad,
ommuurde waarheid.
De laatste dageraad
die licht en donker scheidt.
Op de dag der wrake
is angst een voorteken.
En wie is zonder verzaken,…
Uit de duim
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 244 Er is een waarheid die staat
langs de kieren van sluitende
muren met formules die bezweren
de fictie op maat
zonder dat duizenden
zich wanhopig keren
met dampend lokkend aas
als lamme lammeren zo tam
en toch de werkelijkheid de baas
vertrouwen zij de wolf toe aan het lam.…
Zelfprojectie
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 107 Achter gesloten deuren, daar
voeren rivieren zonder oevers
woorden van leegte mee.
Uiteindelijk vloeit elk woord naar
een volle, woordenloze zee.
Zinnen treden bij woorden in
om te worden tot
woorden zonder zin
en zin zonder geest of god.
Het zoet van de regen
valt in druppels gestadig
zodat het de zee is tot zegen
en het zout ongenadig…
Datumgrens
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 163 Voetstappen, een versnelde gang.
Vluchtend voor een bliksemschicht.
Je hart klopt bang
om wat in het verschiet ligt.
Steen, glas, scherven,
verwaaid papier op straat.
Sporen van wreed besterven,
van een huis dat niet meer bestaat.
Een gapend zwart gat,
een schaduw, het licht zelf zie je niet.
Gewond is de stad
die je achter je liet.…
Nefast
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 73 Over theewater gesproken.
Geen vleugellamme vogel
ontstijgt de as van verschroeide aarde,
gedoogt neerwaartse druk,
of wijkt voor bittere rampspoed.
In stofpluimen lijkt zich zowaar
een gezicht af te tekenen.
Het moet in de verbeelding zijn
van de verworpenen die
hun eigen schaduw opwerpen.
Zoals zo vaak tijdens
de naborrel van berustende…
Maaltijd
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 66 Alles wat in starre kluizen
wordt opgeborgen
eist ruimte op, steeds weer.
Geen kans om iets weg te sluizen,
wat er in zit,
verdwijnt nooit meer.
Ongepast, zoals de hele santenkraam
de dagelijkse gang verstoort.
Zoiets als een naam
die niet bij een gezicht hoort.
Elke trilling van het blad
eist aandacht op.
Ik heb het wel gehad,
ik overweeg…
Tussentijds verslag
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 134 Een vlakke vlucht
in kleurloze tonen.
Het is gebakken lucht,
er valt niets te belonen.
Tekens aan de wand
als voorbode van
een broos bestand
tussen een man
en een vrouw
die louter zwijgen.
Geen spijt of berouw,
wel stilte aaneenrijgen.
Een vruchteloos gebaar,
door niemand gedragen.
Allen staan daar maar
en idealen vervagen.
De vroege…
Scheiding der geesten
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 100 In een ogenblik, dat wil zeggen
na het sluiten van de oogleden,
realiseer ik mij de gevolgen
van kortzichtigheid.
In het licht van het korte bestaan,
op de splitsing van wegen,
zo tegen het late uur,
moet ik kiezen waarheen te gaan.
Ik wil niet vertrouwen op de tast,
niet in getallen verloren gaan,
me niet binden zonder uitweg.
Tot mijn…
Scriptorium
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 93 Naam, geschreven met louter letters
Zo kaal en droog
Waarin een naam zich openbaart
Naam, galmend in een gewelf
Meegenomen op de golven
Van de tijd die nooit verjaart
Naam, geschreven in het leven
Vol van vuur
Een naam zoals die na de dood nog rondwaart…
Bericht aan de reizigers
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 91 Slakken trekken sporen door het land,
schuilen in koepels van staal,
bijeengedreven door onzichtbare hand.
Te laat zijn ze, allemaal.
Blindgangers die zich afwenden
van elkaars aanwezigheid,
zij die elkaar niet kenden,
doden zwijgend de tijd.
Vanaf hier scheiden elkanders wegen,
eindelijk verlost van stremming.
Zij hebben nu lang genoeg…
Vlaktespiegeling
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 94 Langs het snijvlak van naamloos land
en een onbegrensde zee,
loop ik over korrelig zand
met het ritme van de golven mee.
Waterrijke ruigte, weelderig behept,
tijdloos doch tijdig van aard.
Mijn weemoed, zoals de zee die schept
is hier een terloopse gedachte waard.
Eeuwig gedurig lijkt de bekoring
van verleden en vooruitgeschoven tijd.…
De overkant
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 285 Het is de luwte van de storm.
Contouren,
krijgen weer vaste vorm.
Het is de blinde regen die nooit verdwijnt.
Er is geen zon,
die mij beschijnt.
Het is de andere kant van de dag.
De droom,
die mij wegvoeren mag.
Het is de rand van de stad.
Ik woon,
in een boerengat.
Het is de schaduw van helder licht.
Zwart,
heeft een lief gezicht…
Borgtocht
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 106 Het moet een soort pelgrimage worden,
vol boetedoening en bezinning.
Een inkeer naar vaste grond,
op voeten gedragen naar zelfoverwinning.
De schaduw biedt de luwte van beslotenheid,
gelijk een vlucht naar veilig gebied.
Echter behoed u; er ligt slechts een gang naar Canossa
in het verschiet.…
Zonder titel
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 341 Je was altijd een mysterie.
Je voedde mijn nieuwsgierigheid,
mijn fantasie.
Een naam zonder gezicht,
een titel zonder gedicht.
Je was onaantastbaar,
een Heilige Graal,
een zoektocht naar het verloren paradijs.
Misschien wilde ik dat het zo zou blijven,
als een lichaam dat niet verouderen mag,
rimpelloos van tijd en ruimte.
Op een dozijnmatige…
De poortwachter
netgedicht
1.0 met 4 stemmen 165 Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult,
op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur,
dan treed ik in het schemergebied van de onschuld,
of sta ik aan de poort naar het vagevuur.
En er is ginds niemand die mij begroet,
het is er kaal en door herinneringen verlaten.
De gedachte alleen voldoet,
aan het schimmenrijk van hen die zichzelf…
Herfsttij
netgedicht
0.0 met 3 stemmen 166 Een zomer sterft weg,
gedaan met het buitenleven.
Een spin wacht geduldig in haar web,
het doodskleed is reeds geweven.
Zomergasten vluchten,
de schaduw van de avond
werpt zich gulzig op de late dagen
alsof de julimaand nooit bestond.
Koudvuur van het aangezicht,
bloeddoorlopen, koperkleurig,
gehuld in de geur van aarde,
met een stem…
Blauwe zon
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 90 Ingetogen tonen
vermagerd door de nacht
schaduwen van brak licht
drijven mee op het ritme
van een onmerkbaar gevoel
in de wachtkamer van leegte
waar de drukte van de ochtend wacht.
Een voorbijganger is onwetend
immers gehuld in nachtelijk koel
’t gezicht verborgen
in een waas van blauw
een geboorte gloort
als een zoom langs asgrauw.
Een…
Verloren vuur
netgedicht
0.0 met 2 stemmen 93 Er gaan eindeloos dagen voorbij,
samengepakt in een bundel van tijd,
van op afstand als een amorfe brei
en zij lijken allen aaneen gebreid.
Krampachtig het gesprek gaande,
geen moment te laten blijken,
alle dagen ten overstaande
voor een obligate pose te wijken.
Verloren is het juiste moment.
Achteloos, voorbij voor je het weet.
Voor iemand…
Middernachtzon
netgedicht
1.0 met 6 stemmen 404 Het mag geen vrijbrief zijn
om maar raak te leven,
er een puinhoop van te maken.
Maar het kan troost geven,
de gedachte,
dat toch iets overeind blijft,
het onverwachte,
dat zelfs is gegroeid,
autonoom,
naar het licht van de zon,
dat bloeit
ondanks duisternis
of zwaar weer.
Iets dat beklijft,
tot vreugde vermag,
onmiskenbaar,
aan het…
Weidse beslotenheid
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 76 Geborgen ligt in eenzaamheid
het eiland onder de hemelboog.
Onttrokken aan de horizon,
bijna verloren voor het oog.
Door zeewind voortgedreven,
wuiven stralend witte wolken
het eiland toe, dat zich slechts
door zonderlingen laat bevolken.
Alle golven zijn gesmoord
die in de branding breken.
Zo ver het oog reiken kan,
is de wereld er gladgestreken…
Wedertijd
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 90 Op zwijgzame momenten vervaagt het gezicht.
Later, dan komt het verlangen naar weerzien.
Of vergeten, wat het verleden heeft aangericht,
in het licht der eeuwigheid, misschien.
De honger naar heimwee is nooit gestild.
Het leven is voor mijmeringen veel te kort.
Gedachten dwalen af naar nergens, ongewild.
Een toekomst die nooit geschiedenis…
Heen en weer
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 111 Van hier heb ik zicht op de overkant,
niet meer dan vage contouren.
Ik weet niets uit eerste hand,
alleen de plek waar ik nooit was
kan me kennelijk vervoeren.
Het beloofde land is mooi
omdat het onzichtbaar is.
Gehuld in altijd zomerse tooi,
als fantasierijke belevenis.
Ik laat me gaan, met de stroming mee.
Het lijkt er op
dat ik altijd…
Perpetuum mobile
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 348 Niets blijft hetzelfde,
alles wijzigt,
elk uur.
Verandering als constante,
geen trend zonder cesuur.
Water warmt op,
lucht koelt af.
Het keerpunt,
de wisseling van de wacht.
Een hapering,
een twijfeling in mij.
Verschil van dag en nacht.
De stroming gaat
op het ritme van het tij.
Perfectie is een dood evenwicht.
Alleen pijn prikkelt,…
Binnengrenzen
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 172 Ver van onze buitengrenzen,
in het epicentrum van het verstand,
ligt de remming van de mensen,
onzichtbaar aan de buitenkant.
Het is een ontweken verwijt
van een ontketend geweten.
In schaamteloze onzindelijkheid
van hen die naamloos heten.
Welgelegen is elke geboden kans.
Wij dienen slechts onszelf ter ere,
onbekommerd in beschonken dans…
Woorddadig
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 212 Duizenden woorden van alledag.
En niet één die het slechte nieuws
verzachten mag.…
Solipsis
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 79 Er is geen getuigenis zonder waarnemer.
Leven, ofwel de kunst van het scherp zien
bij tanend licht van een wankele schemer,
wachtend op een verruimde blik misschien.
Wanneer ben ik tot acceptatie bereid?
Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie?
Of is er nog een verborgen waarheid,
als echo van een onbekende dimensie?
Is alles om mij heen vluchtig…
Hoge gronden
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 295 Het jonge kind speelt in een glooiende weide.
Nergens is de toekomst zo ver als juist hier.
Een wandeling, gewoon om de tijd te beiden,
zonder reden of doel, gewoon voor het plezier.
Vanaf de weide kun je naar gindse heuvelen kijken.
Daar lopen figuurtjes, ze passen in een kinderhand.
De uren duren langer, de tijd weet van geen wijken,
als…