Alle inzendingen van Iniduo

boven de schaduw van lijfeigenschap in een rijkelijk gevulde fruitgaard zoek ik de grens, stap voor stap, die zich tijdloos aan mij openbaart zo ongeveer tegen het ontwaken van een andere ik, een weerklank van de ochtend in nachtbraken, ontdekken wij ons samen op de bank je witheid van onbekrast honingkruid je schutwater laat wilskracht…

in zomen van helmgras in buiken van moeders in zorgen van handen in vet van schaatsen langs genereus wijkende hemelpoorten en bovenal zonder uitzondering in alle maten en soorten ook zaadlobbig en tweehuizig hoewel ongedeeld in cellen en van wanten weetbaar maar onverwittigd aanwezig vaak poedelprijzig doch podiumverlangend stel schobbejakken…

Bladeren slingeren rond in een ontzield dolen over dooiende vorstgrond. Gevallen van wakende bomen, zoals zij gewoon zijn jaarlijks naar beneden te komen. Om op te gaan in massa zonder kleuren. Zodat ooit een tengere stengel zich verheft boven ontheemde laagte, zich ontfermt over een zucht van aards treuren.…

Er hangen vruchten aan lage bomen, zij hebben van hoge wind niets te duchten. Maar de nacht verwondt zichzelf, bekrast zich met krijtstrepen aan een ogenblauw hemelgewelf. De vroegoude man dooft het licht van de pijn, gewoon, om niet ziende blind te willen zijn. Om te ontkomen aan zijn rauw schurend gemoed omgordt hij het vege lijf met verenschaduw…

schimmen flitsen aan het oog voorbij gaan voor zon noch schaduw opzij - als de mist, die licht doorlaat maar niet helemaal - als de bomen van het bos en het schijnsel van een plek open en kaal - als een geheugen dat herinnert en vergeet zoals een bekend gezicht waarvan je de naam niet weet - als een zonnescherm dat filtert en afwendt…

Beeldenstorm en kaalslag laten geen spoor van loof en look vruchten passeren het darmkanaal, worden tot een amorfe brei in een bodem van afbraak broeit gebladerte als warme rook een schijnzalig schimmel bedekt de ruïne van aardse barbarij er borrelt een gistend mengsel in de onderbuik van bedorven jaren doch in de vochtige kelder blijft de glinstering…

Laagland zoekt erkenning (m/v) in laagte, op een sonore vlakte met ongelijkvloerse kruisingen, in een ongelaagde dimensie onder neergebogen dekens van broze mist. Om langs de rooilijn van het maaiveld te wentelen in dunheid, waar alle sporen van diepte en verheffing zijn gewist. Het lage traagland vindt in bergloos waaieren zijn Waterloo…

De rivier twijfelt met trillende hand Steeds verder weg van het brongebied Haar tranen zoeken tastbaar land Dat lijkt op de weiden die zij verliet De laatste bomen van het bos Staan op hun achterste benen Laten verkreukte bladeren los Zien de lage zon op hun tenen Zolang ogen geruisloos waken Rijgen zwijgende bomen aaneen Leunen in lucht…

De plichtpleging hangt als stille troef aan de wand. Grijs, licht en donker. Vooral donker. Stramme olie kruipt over land. Koud, zoals het weinige warme weerloos is. Seconden gaan traag, zodat niets blijkt te zijn wat lijkt, zoals de Blauwste Maandag. Zoals vandaag.…

de tocht gaat over één nacht ijs en lijkt een onverstandige zet ik ga in eigen gebiedende wijs zonder dat enige rede mij belet wat is het dat ik zozeer mis dat ik denk dat het er ooit was terwijl toch volstrekt zeker is dat ik voor een schijnwereld pas misschien wel omdat ik vind dat gelukkig zijn niet bestaat maar is als een zuchtje wind…

In een kamer zo onkenbaar stil schuilt het ware zelf, het laatste restje vrije wil. De muren zijn beschreven blad, gevuld met wild getij als getuigenis van het levenspad. Zwak licht valt door een ruit met stoffelijke glas dat de wereld buitensluit. De hartslag is het algoritme van cadans. Nu de nacht is ingetreden vertoont de maan haar…

Ik divergeer mij, ontregel mij, betreed buiten oevers, spoel tranen boven zoet water, tart de buiging van de einder, ga in afneembare voetstappen, ontdoe mij van afgebakende dromen, verdamp in onbedijkte uiterwaarden. Ik ontkramp, onthecht, spreid. Ver en wijd.…

Grauw water moet eten van ijzige oeverranden, droge inktvlekken moeten holle luchten vullen. Dwangmatig, omdat de rivier niet mag verzanden en luchten zich niet in zwijgen mogen hullen. Geschreven woorden verdrinken krampachtig in bevlogen letters van de spiegelende kust. Golven van herinnering zijn geen zee te machtig, zij kennen geen paniek…

Het is de kamer van geboorte en dood. Een onderaardse kamer, aards als het duister van de moederschoot. Het zijn de luchten van geruchtloos leven, kortstondig vlammende wolken, druppend als kaarsvet op ontvankelijke bodem, voor even. Het is de vraag die geen antwoord behoeft, de wekelijkse reis zonder bestemming. Het zijn de schemerplooien…

Donkere contouren steken tegen een glazen hemel af, lijken tot gestalten te verstijven. Om trager dan richtingloos als opwaartse schaduwen in gevoelloos ijs te beklijven Blauwer dan zwarte twijfel, een sterkteberekening van blinde kracht. Stille sparren priemen in heldere kou van deze zwijgende nacht.…

Zie hoe de jonge zon de ochtend wekt en het slapende land met liefde bedekt. Vergeet hoe het zachte licht tot aan harde muren reikt en de oude stad onder haar gegroefde last bezwijkt.…

Mijn longen vullen zich met natte lucht, tot waar de weemoed in mij gekt. Nu is ieders eigenheid nog onbeducht, weldra met dampige teelaarde bedekt. Onbeholpen tast ik naast de weg voorbij alwaar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Met mijn zielement tot in dronken barbarij, het vruchtvlees met denkvaten doorspekt. In gewijde grond van onbedijkte…

Hoge zee - mijn vluchtelementen zijn met schraal licht bedekt. Geen vrije luchten kenbaar in hoog gras. Zodat uitgemergelde gemoedsdrukte bemeestert, zonder enig naderhand. Tot nabijgelegen massa’s voorshands zijn samengedreven in ernstig verpauperde zalen. Langs de besmuikte portiek van dichtgeslibde vishokken, inpandig. Ik onttrek mij -…

stel dat ik verdwijnen kon niet lijfelijk maar uit de ogen van mensen stel dat ik opnieuw begon als dat zou kunnen zou ik dan iets anders wensen als leven eindeloos zou zijn zou iets waarde hebben zou ik wel zijn wie ik ben zou ik de mensen mijden of hen omhelzen en kennen wat ik nu ken wat is het dat mij belet of ben ik simpel…

de hemel is door gevallen sterren in ijdele hoop verduisterd een stem klinkt van verre die als zachte mist een bloemlezing uit verlangen fluistert om te zoeken wat niet is om te hervinden wat in het voorbijgaan verloren ging, de bestemming ongewis…

droomtocht over vertrouwde velden ver boven nietigheden verheven in de palm van trotse luchthelden naar iets nooit eerder begeven ik voel de ijle koelte op mijn huid de gespreide vleugels houden halt het zweet breekt plotseling uit nu de atmosfeer als een deken valt ik ben in de broeiende kern beland in het woud van intense geschiedenis…

de klaarheid van het moment de graagte van de geschiedenis de plek die je van vroeger kent de stilte van de getuigenis het daagt bij vloeiende vlagen een ongeschonden kindverleden van voor de bewuste dagen zo voortschrijdend vermeden wat niemand meer kan horen raakt in rangen kwijt gaat in geheugen verloren in de zomen van de tijd…

de einder is over een bevroren vlakte gegleden mijn gedachten over ruimte in wit verdronken van een herinnering zo vers en onbetreden de huid heeft hemel en aarde samengeklonken hier zou ik gewichtloos naar de overkant willen gaan zonder obstakels die alleen maar in de weg staan…

Mijn zoektocht naar de bron is gesmoord in een poging het verleden aaneen te rijgen. Ik zie geen kans de zee des levens te bestijgen, zolang ik jouw fluistering niet heb gehoord. Het blakende zand doet de voeten branden, een innerlijk vuur raast in ziedende vaart. Er is geen medicijn die deze storm bedaart, dit blijft een gevecht met gebonden…

Nachtelijke wolken hangen als bevroren meren in de lucht, vormen een zilverwerk van ijle sluiervelden waar de volle maan vergeefs achter vlucht. De nacht laat zich niet in het duister vangen, geen wolk kan de maan het schijnen beletten. Tot de dageraad zich laat gelden, die maakt van de vriesnacht korte metten.…

Eigenlijk viel het me gisteren pas op, bij het openen van een raam, terloops, ofschoon ik stilstond. Mist kun je ruiken, alsof de druppeltjes iets meedragen. Ze hangen besluiteloos rond in een doorleefde nevel van verzwaarde hemel en gecondenseerde klei. Zo ruikt een grijze waas van koude huid en klamme steen, van onzichtbare koeien…

Nerven in geborgen luwte van verzamelde jaren rijzen uit geurige aarde, zich aldus verheffend boven ondermaats gekrioel. Bronzen standers in wassende omvang, reiken tot hemelse vormen met gewichtloze wolken als doel. Rechtstandig, de armen uit de mouwen geheven, of in cirkels zonder aanvaring. Immer op dezelfde plek gebleven, ontvangen…

Bladeren van alle getijden, op drift door tijdloos glas van wederhoor of flessenhals, hebben in weerwil van de dag de ogen met wimpers gesloten, anders zouden zij zijn als lankmoedige waarheden, verward in uren die slaan als zogende zweepslagen aan eiken, wijkend voor de wind om te prediken zonder zelfs maar kort te versagen.…

Ploegen van genadeloze hardheid hebben de akker omwoeld. De rangorde van aardse lagen is resoluut doorploegd. Door het kalme land zijn in rekenschap diepe voren getrokken en met de scheiding van lichaam is zwijgzaamheid doorbroken. Ergens begint te dagen, het wie en wat, over de vlakke grond die geen heuvelen meer bevat. Het stoppelveld…

De tocht terug naar huis gaat over loopplanken en langs smalle paden. Naar de bron, waarvan het water is verwilderd en aangelengd met tranen van vreugde en verdriet. Naar het nest, door de kleine ronde opening van het nestkastje. Weer terug in het schaarse licht van vroege dagen, in de schaduw van de schelle schijn. In aanwezigheid…