Alle inzendingen van J.Bakx

zwijgend rijgt ze oude woorden aan elkaar onstilbaar verlangen van toen en daar verankerd in de ziel de zee bracht golven aarzelend naar het strand nam ze dan weer mee het water was laag ze hoort de meeuwen zoekt veren en schelpen zo stil, zo dichtbij vindt ze haar dieptste zelf zacht ademt ze het verleden uit de vloed zit haar…

ze legt het huilende kind zacht over haar schouder als ze kalm maar vastberaden langs de rijstvelden loopt het wuivend gewas als fragiele muziek in de wind de hartslag daalt het kind wordt stil geeft zich over aan de tere aanraking van de moeder zij neuriet in harmonie met het rijstveld de wind beroert hun haar een bevrijdende regen…

we rijgen rituele woorden aaneen maar de zin laat zich niet vinden de taal van taai verdriet verankerd in de ziel laat zich niet snoeren wreed woekert ze door in het oog van de orkaan ademen we slechts het verleden uit ons onstilbaar verlangen naar toen en daar oneindig cirkelen we rond als gewichtloze doden in de ruimte…

de demonen hielden zich schuil onaangekondigd nestelden ze zich in de spelonken van mijn geest zonder gêne legden ze mijn moeizaam verworven schuilplaatsen één voor één bloot meedogenloos blokkeerden ze mijn gedachtenreizen ontwrichtten de grond van mijn bestaan voegden angsten toe aan het fragiele palet in een sporadische adempauze werd…

op de landkaart volgen onze vingers de kronkelende blauwe lijn van een stilgevallen rivier we lezen de namen van steden in miniatuur we beklimmen de bergtoppen met wijs- en middenvinger zonder poespas dribbelen we over stippellijnen van de grens waar een ander papieren land in zakformaat onze verbeelding tart we schuiven de kaart opzij…

laten we eenmaal achter de maan kijken om te zien waar het licht vandaan komt laten we eenmaal uit de lucht samenvallen om het logge lichaam in tijd en ruimte te verliezen laten we eenmaal het licht schijnen op het ijzig nog ongevormde hart laten we eenmaal de hemel bestormen en opgaan in een eindeloze sterrenregen…

houd me in je armen troost me sus me wieg me in je armen fluister me in slaap de vader vervloekt getergd het kind dat niet weet hem tart tot op het bot en hartverscheurend huilt het is stil op de gang zachte klassieke klanken in een verlaten kamer niemand luistert ze loopt haar kamer binnen na de autopsie altijd de muziek troostend…

als een jonge vogel die los van zijn nest wil komen slaat het kind zijn armen fladderend op en neer het ondoorgrondelijke water kan het tere niet dragen opent de stomme onverzadigbare kaken om de mond te snoeren van het weerloze kruipend neemt het stille geweld bezit van wat het niet tillen kan als het kind de kleine armen strekt buigt…

de god van de dood legt de luchthartige veer op de weegschaal neemt behoedzaam het hart plaatst het naast de veer het hart houdt zich vast Anubis schudt mismoedig het hoofd: hart je hebt zwaar getild aan je bestaan je legt teveel gewicht in de schaal enkel het hart, het vederlichte viert de lichtheid van de dood…

op een stil terras drink ik koffie een duif scharrelt in de buurt van mijn voeten ik vlieg achterwaarts en zie de handpalmen van mijn vader in de vorm van een klein nest waarin een witte duif is thuis gekomen teder strelen zijn vingers de vederlichte veren je bent mijn mooie snelle duifje roerloos luistert duif naar de zachte stem…

zijn ogen lopen lichtvoetig uit haar beeld onnavolgbaar hij blijft niet hangen stapt over drempels andere werelden in valt samen met zichzelf hij blijft iemand voor het oog van de camera onvervangbaar hij ontloopt het verlangen naar de val niet de pijn van het bestaan…

de dag verdwijnt avondwolken schuiven over de schemer ontneemt het licht de bomen hullen zich in zwijgzaamheid hij kan de dag niet langer vasthouden op kousenvoeten sluipt het gevaar naar binnen zij kent de weg naar zijn vele kamers hij slaapt op de rand van zijn en niet- zijn scheidingswanden storten in als hij haar hoort hij hoort…

zwijgen is zoveel moeilijker dan praten onze tollende hoofden houden de overtreffende trappen (wat zijn ze met veel!) koortsachtig in toom verbeten lippen verstrakt tot dunne strepen niet wijkende nagels boren zich in onze handpalmen het zwijgzame verleden ingepakt in koffers met uitgesproken bagage op de granieten vloer…

praten is moeilijker dan zwijgen onze woorden duiken onder in een smeltkroes zijn niet langer van elkaar te onderscheiden geruisloos pakken we het dode verleden in vullen we kleurloze koffers met bittere bagage sluiten ze voorgoed in vergeefsheid…

op dit zwijgende papier landt de hand met vastbesloten pen die het zwart op het wit wil zien watervlugge woorden springen van hak op tak achterna gezeten door ongeduldige tekens die punten op de i zetten terwijl het hoofd binnen de lijnen van het verblindende wit uit de band wil springen…

voor vergeten dromen moet je verder verder varen terug in de tijd luister in de vroege ochtend naar de mist vaar van meer tot meer langs het grijzig mos van de rotsen vaar verder terug vier de schoonheid als de zon laag staat haar betoverend licht een goudbruine gloed legt over de boomstammen als waaiers van paarsblauwe boshyacinten…

reizen voorbij de vleugelslag van overvliegende ganzen tot de rand van het bevroren meer waar de sneeuw de stilte onderstreept als zij van de takken glijdt reizen naar de ijsgrens waar loodzware leegte de ruimte ondoordringbaar bedekt met zwarte dekens reizen onder de verzengende zon die het hallucinerende leven meedogenloos smoort…

een ongedeeld woordloos ogenblik het verwarde gemoed scheept niet aan blijft bezwaard voor de drempel hangen het zoekend oog valt niet samen met het onvindbare de naar binnen gerichte blik het laat zich niet vangen door het oog van de camera…

in vergaarde stilte stroomt de loop der dingen meanderend voorbij ze brengt ons terug we wisten het niet naar wat verloren ging onder de bloeiende kersenboom verschuiven tijd en licht gewichtloos met ons mee breekbare bloesem versmelt aarzelend met het zachte gras een kleine roodborst onttrekt zich teer verborgen in het struikgewas…

in onze vergaarde stilte stroomt de loop der dingen voorbij teruggebracht tot wat we verloren toen we zonder het te weten afdwaalden zitten we onder de bloeiende kersenboom tijd en licht verschuiven gewichtloos met ons mee de lente biedt een schrijnend mooie bloemlezing uit verdwenen werelden breekbare bloesemblaadjes versmelten…

de handkarren ratelen geluidloos over de keien het carillon geeft de beurshandelaren taal noch teken vastgelopen voetstappen op het plein stakende stemmen overvleugeld door het bronzen bevroren klokgelui kinderen rennend gestold in woordeloze beweging ongehoorde straatventers prijzen schreeuwend hun koopwaar aan ze overstemmen…

op deze opengebroken stille ochtend waarin het licht voorzichtig verschuift springen mijn woorden van schots naar schots voordat ze onder water verdwijnen teruggebracht naar ondoorgrondelijke diepten als de kringen vervagen ga ik leeg op weg naar huis…

in de onderwereld neemt Thanatos afscheid van zijn moeder de nachtgodin hij gaat op reis om mij te halen grondig snijdt hij een haarlok af ik weet het mijn tijd is gekomen de doortocht op aarde loopt dood zijn tweelingbroer Hypnos sluit mijn bange ogen en sust het vasthakende lijf in diepe slaap de veerman brengt me over de rivier…

ze zetten het leven dik in de verf kleuren zwarte woorden en vangen echo's ze bevriezen vuur laten geesten los en maken wolken ze dompelen donkere dagen in glinsterend licht openen onwillige deuren en zetten dichte denkramen open ze zijn hoeders hoeders van onze verbeelding…

de aarde is rond, fluistert de kameraad Shin lijkt het niet te horen, tuurt onbewogen naar de koeienpoep en peutert de maiskorrels eruit elke korrel telt in deze verborgen schaarste er bestaat nog een wereld, klinkt het zacht, voorbij de hekken van het kamp Shin verbergt zwijgend zijn verwarring zijn leven hangt aan een martelende draad…

's avonds in het vervloekte huis sluiten de man en de vrouw tevergeefs de geesten op in hun hokken 's nachts kijken ze achterom de man en de vrouw en ze zien altijd hetzelfde: hun beschadigde kind de tijd wil maar niet verstrijken het wrakke leven wankelt het wacht niet langer op de afgepelde toekomst waarin hun dromen bij opbod…

's avonds in het vervloekte huis sluiten de man en de vrouw tevergeefs de geesten in hun hokken op 's nachts kijken ze achterom de man en de vrouw en ze zien altijd hetzelfde: hun diep beschadigd kind de tijd wil maar niet verstrijken het wrakke leven wankelt het wacht niet langer op de afgepelde toekomst waarin hun dromen bij opbod…

vast aan het koord danst ze in tijd en ruimte het tanige, tengere lijf tot het uiterste gestrekt botst ze - net niet - tegen de raamloze wanden het weerbarstige koord remt haar, bijna behoedend, af het verliest enkel zijn weerstand als ze stilliggend zittend staand meer het midden kiest de zon zendt haar warme licht door de openstaande…

vast aan een koord danst ze in tijd en ruimte het tengere tedere lijf gestrekt tot het uiterste botst ze - net niet - tegen de raamloze wanden het weerbarstige koord remt haar behoedend bijna, af het verliest enkel zijn tegendraadsheid als ze stil liggend zittend of staand het midden kiest de zon zendt haar warme licht door de openstaande…

We morrelden aan hele en halve waarheden lijmden oude verbroken woorden en haalden de zon van zolder. We verbonden onze voeten met het licht vonden het diepst denkbare donkerblauw en streelden het met poreuze handen. We gaven de giftige liefde vleugels en zagen het licht van onze ogen. Er viel niets te begrijpen en niets was wat het leek…