Alle inzendingen van Julius

ademen in eb en vloed, in dag en nacht in verleden en heden, is het laten gaan van oude beelden? bij opstandigheid, of bijwijlen mild of zacht als een verwachting oplost in de oceaan of achterblijft in de as van woestijnrood vuur . ik raak stilaan de klanken kwijt, mijn geheugen laat ze los op een onverwacht of sluimerend verlangen, wel…

in de kleuren van haar stem roept zij opnieuw de jeugd, ik hoor haar tinten verven, die in haar blijken verborgen ik ervaar een deugd, ik noem het vreugd gisteren is zij onterfd van het oude sterven en voelt dat ze nu in haar zijn is geborgen ze zingt over het weidse blauw en slaat vaak een stille mistige ruimte over dat komt thans door…

ik spoor mezelf aan tot doen als een slak die bergen ziet in zijn gevoel nee, een strijder ben ik niet, verre van koen menig mens kent die opstap, het uit bed komen is het doel . niet dat ik perse lui ben aangelegd of dat niemand op mij wacht, ,,,,,,alhoewel maar goed het is het enige moment op de dag dat ik het mentaal zonder toekomst…

de voorbije nacht was als de voorgaande dag en zal haar bestemming komende uren voortzetten dat kan ik gerust zo noemen, zeg ik met een zure lach, het was druk in het donker, de hersenen hielden zich niet aan de wetten het wordt een etmaal lang met kloppende spinsels niet dat ik daarvoor kies, het is de weg die ik wel ken vol met stuurloze…

zonder kunstlicht zij zweeft buiten mijn dakraam geen neiging aan te kloppen het is wel als een ruit zonder spijlen mede om mijn spiegelend beeld te verstoppen ik heb geen weet of zij de koude voelt en neigt naar een warme zolderkamer wellicht is deze verschijning als voorbode bedoelt inschattend naar de te volgen weg; een tikje op het raam…

soms valt er iets uit de hemel of in de kinderlijke schoot dan wel toont het toeval zich bloot . vreemden weten mij dan te vinden niet omdat zij mij ooit beminden maar de hemel toont soms gaten en verschijnt er een engel met innerlijke baten . maar dat is een mensenverhaal het gevoel beschrijft dan in eigen taal hoe soms de ziel wordt bevrucht…

Proza. . Ik ben altijd een ring of op weg naar een bijna gesloten boog, die zich voedt met transparante reflecties of zich laat verlichten. Of gedwongen wordt om te luisteren Een proces dat meestal een heel leven duurt, dat ben ik me pas sinds kort bewust geworden. Vandaag kan ik bescheiden zeggen dat ik bijna alles heb gezien;…

in het nu, ben je net als gister je bent dat in een momentum van kind zijn en alles wat daar op volgt . ik moet zeggen dat ik nog weinig heb met prille lente ja, ik weet ervan dan ben ik even weer die oudere man met de geest en lijf van de puber die niet verder kan . waar zelfs op een enkele dag de mens achterlaat wat niet meer past en…

het geluid van buiten kan zich niet of nauwelijks in mijn innerlijk uiten eens in de, zeg maar, drie jaar bepaalt de natuur te veel gehechtheid in mijn linker oor het is een spiritueel gebaar, zo meen ik "beste man zegt mijn hart, ik ben het die stoor" diepgang jegens de oorzaak is mij niet vreemd en ondanks alternatieve vochtigheid, reflecteren…

het licht gaat schijnen wijl ik de avond nader en word me bewust van het grijs in een kale nacht het lijkt er op dat ik over een zielengrens getrokken ben waar het verleden steeds meer door inzicht wordt verzacht en waar ik mij met stabiele tevredenheid meng ik zie vaker mensen als bomen in de ouderdom ze verliezen bladeren en takken breken…

als ik in mijn diepste geraak en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de notenbalken mijn eigen wisselende wijs gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en hoop wordt uitgeladen zo gaat het op en neer van momenten vol tevredenheid naar een tijde…

ik kijk weg zij echter naar binnen niet de lippen spreken maar blikken zoeken een uitweg die van haar als onder een deken want haar ogen duiden zwart in een melancholisch teken de wangen worden bleek aangedreven, misschien door het hart ikzelf volg een onbepaalde gedachte gehuld in witgrijs het is zo dat mijn bril verborgen is in…

spreek niet over later dan ben ik weg uit jouw tijd maar nu drijf ik op rimpels water, lichtblauw getint alsof de hemel mijn glimlach bemint ja, ik ben ik, ik voel me bevrijd als ik terugkeer naar het stenig strand tril ik over mijn hele lijf door een trage kou doch je ziet mijn lach en woon nu in het land met de liefde waarvan ik hou…

een stevige wind waait en stuurt jouw blik naar de einder tussen fier fladderende haren, recht vooruit, naar het onomkeerbare, welke nimmer draait doch je hart volgt niets anders meer als men waarlijk op de liefde stuit die onweerstaanbaar is en al wat aards is dooft. waar vuur en vlam weer worden verenigd zo die al voor ieder in de eeuwigheid…

een bescheiden aandeel zou ik zeggen is mijn bijdrage aan het welzijn op deez aard meer wil ik niet meer op mijn lippen leggen de waarde die ik heb vergaard dan wel gedeeld heb met anderen is uit een ondiep beekje te dreggen het is zeker niet zo dat ik mij gering acht of anderen boven mij stel ik spreek over mijn eigen aandeel heel zacht…

ik schrijf in het heden dat vertaalt zich beter in een vreemde taal hierdoor worden misverstanden vermeden ik wil geen onrust over mijn verhaal zo tracht ik beter te rijmen het is wel een vorm van uitproberen soms lijkt het op opzettelijk lijmen begrijp me goed, ik wil op deze wijze leren ik weet nu nog niet wat het gaat worden en vertel…

wie schrijft die blijft is de hoop van waaruit men als dichter ademt rust roest is een andere stroop; niets doen is voor de ziel beschamend deze woorden zijn aan een ieder en mezelf gericht immers hoe word ik later herinnerd, uit het zicht als ik word ingelijfd in zes notenhouten vlakken en de aarde je verwelkomt met kom, laat je maar zakken…

op de maandag, vroeger de eerste werkdag van de week, begint de ochtend met het vief houden van botten en spieren op mijn leeftijd ben je daaromtrent wis en waarachtig geen leek de jaren vragen zijn tol, net als een oud huis met kieren en ik wil nog wat jaren mee, maar dan is bewegen een must ik zit daarom in de kring der oudere wijzen uit mijn…

het is genieten buiten de deur deze ochtend wel te verstaan ik word omarmd door een frisse bries en kan ik als bejaarde weer even naar buiten gaan zonder dat ik amechtig geraak en de weg verlies op deze dagen is het donker als de hitte regeert en de mens op minder dan halve kracht functioneert maar de vensters zijn zo goed mogelijk gesloten…

zij gaf mij in een ogenblik met enkele woorden alsnog mijn jeugd en het gevoel van echte liefde; deze week werden dat waarachtige verbonden akkoorden plots drong het door tot in mijn bewust zijn en ik zag een regenboog over alle dagen heen wat mij bij het ademen altoos had verstoord het gaf inzicht in het verleden met geleden pijn maar…

bent u ook wel eens opgelicht nee, niet door meer licht verlicht of opgetild zodat u de hemel al kon voelen of voor ieder beter in 't zicht ik doel hier echter op ontvreemd, door een geweten dat kennelijk is ontheemd; van mij iets voor eeuwig heeft geleend en in het onwetend gevoel heeft versteend het is goed, zei een vreemdeling tegen…

Een verandering verleidt ons tot een innerlijke strijd, vaak tot een verlies, poëtisch uitgedrukt, als een stervende zwaan. Soms zie je het al van ver, of is er plotseling een dood moment. De schaduw bedekt dan ons lichaam met onze ledematen Alles wordt dieper naar de ziel geleid; meestal is het zij die leidt en ons onzichtbaar, maar vastberaden…

het verloop van het bestaan neigt naar toeval, enkele feiten staan vast. natuurlijk zal het klimmen naar volwassenheid, als het al lukt, in bepaalde stappen gaan. gaandeweg wordt men op de proef gesteld omdat als alles bij elkaar is opgeteld voor en tegenspoed zich bewegen als de klepel van een staande klok en wanneer die stopt, op het…

waar heb ik ergens gewoond zo dacht ik zo vaak natuurlijk heb ik altijd onder een dak geslapen en ben nimmer de deur uitgezet toch was mijn jeugd er een als velen zeker niet gekooid, maar de eigenwaarde is door een gang langs wisselende paden veel later door mijn opstuwende ziel gered . vaag blijft mijn wezen in kennis van het vroege het moet…

ik merk dat ik het vertrouwen, in het algemeen gesteld, op mens en het binnenstuivend nieuws niet meer voldoende kan bouwen. ook al is mijn intuïtie zeker niet onder de maat toch dringt zich soms naïviteit op in mijn hart en onderga dan het gevolg van zgn. mooie praat over tegenslag of wordt zomaar een roep om hulp fijnmazig gestart dat…

. ik zie haar staan, nou ja wat ongemakkelijk schijnt mij toe of was ik onzeker na enig verloop van tijd nader ik haar ze staat immers alleen en wacht op de presentatie van haar eerste boek, gelijk ik dat doe . we hebben wat overeenkomsten, het schrijven en haar geboorteland aan zee het is geen diepgang wat we bedrijven mijn vrijpostigheid…

ik ga graag naar bed, zo tegen mijn vast moment tevreden ben ik meestal over wat ik heb gedaan die dag een gevoel waaraan mijn "zijn" in vrede is gewend het "oog op morgen" maakt vaak van oud nieuws gewag. ik merk dat des nacht als ik even uit mijn bed mijn benen strek en ik middels de radio met een andere stem word verwend zoals het leven…

vanochtend, al wandelend met de hondenketting schoot mij te binnen dat mijn grootvader aan het toneel was, zo luidde de uitdrukking; in dit verband schiet mij het woord rekwisiet te binnen zoals wordt gezegd in dit kader is dat het de benaming voor allerlei voorwerpen die bij een toneelvoorstelling nodig zijn, zonder tot decoratie of garderobe…

steeds meer zie ik in de ander mijzelf en minder de mens in zijn of haar kunne ik zeg niet dat alles vergrijsd of verdord mij toeschijnt neen, ieder die ik ontmoet wil ik de eigenwaarde gunnen en daarbij liefde overmatig aangelijnd ik zie mijzelf in een spiegel die hij, zij of het mij voorhoudt en ga af op mijn intuïtie en/of ervaren gevoel…

de scheppingsdrang en kracht waaien even uit vier windstreken het is schrijven over wat mij beroert dat vooral uit het zuiden komt het omsluit het verleden of nog verder in afstand het spijt me dat ervaringen in de tijd verbleken, zo lijkt of ik duid in licht en zwarte kracht al dan niet flitsend of achter het klavier dan zie ik om heen…