Alle inzendingen van Julius

er komt eens een tijd soms eerder dan vermoed dat de grijze haren zijn geteld of op een glad hellend vlak de schaduw zich vertoont als de vragen die het denken stelt duiden op het ongewisse in mijzelf, merk ik, dat door woorden van buiten, en slechts voor korte duur, de zucht naar schijnbare stilte wordt beloond er komt eens een tijd…

ik zuig immer zacht en traag van het zoete bloed zeg maar gerust, óók liefdevol zoals dat slechts een echte minnaar doet het is echter zo, zucht de stervende vlo dat mijn tijd van heengaan is gekomen steeds meer tref ik de verzuurde mens toen ik aan jou was begonnen wist ik het zeker het chagrijn is niet meer…

als ik het netgedicht zou ontbinden rest mij dan een loos gedicht, een schrijven van minder gewicht het kan ook zijn dat door de scheiding mogelijk iets verschijnt als aantoonbaar zwaargewicht en wanneer ik de kreten ontdoe van het hart worden dan de letters moe of ontgaat mij dan die ene smart, en blijft de lezende zondagschilder…

ik zie jou staan in de piste van een lingerieboetiek als kwetsbare figurante op het wedijverend glas de verbeelding zoekend die een weg naar jezelf baant of iemand die je ooit was je draait je half om of kijkt over de schouder naar elke starende blik die je ego tracht te vangen aldoor wisselend van pose om de bevestiging te vinden…

alhoewel overkapt en gedragen door hemel en aarde en beschut door vier sierlijke pilaren is de loper des tijds, uiterlijk gehuld in het goud der armen, op een voor mij ongekende dag opgehouden de voortschrijdende minuten langzaam opbouwend te vergaren ik zie hem zielloos staan tussen verleden van allerlei aard onderwijl…

als ik mijn tred steeds meer in tijd en ruimte vertraag en mijn gang langs rododendrons ten einde beperk tot een van hen dan denk ik steeds minder meer is mijn omgeving nog maar een haast gedachteloze haag benader ik nu een goddelijke sfeer? als mijn adem wenst te stoppen overeenkomstig het aardse lot word ik dan opgenomen in zulke…

waarom zou ik bescheiden zijn als ik op mijn rug de lasten draag gelijk een elk het donkere moet torsen en weet dat er een helder onomkeerbaar punt geschapen wordt, niet door mij of de mensen aan mijn zijde nee, het is van een almacht, in een zekere schijn, niet komend uit mijn eigen vraag die aan mij overlaat dobbelstenen te laten…

nog verder dan de dijk voorbij de lage drassige velden schuurt de stroom tegen overvloeiende lijnen soms op mateloze wijze maar ook in haast aaibaar deinen onderhavig aan een onduidelijke macht beheerst door het land doch vaak evenzeer wanneer het water zijn kracht doet gelden terwijl het weder soms onberekenbaar het strijden…

het is een vrouwenkoor, ons vrouwenkoor dat onophoudelijk gilt, schreeuwt en steunt zoals een gierende boor al draaiend zijn hoge eentonigheid kreunt een toneel vol rode ballonnen met opgezwollen nekken het zijn sopranen met een jankend geluid die snerpend de lucht langzaam laten vieren in een ballade van Karel de Manke…

de zon springt van tak naar tak als ik slenterend op afstand de bomen zie op een rij zij aan zij en flitst dan op haar gemak keer op keer ik denk dan heel even zij knipoogt naar mij toch een hele eer…

als machteloze gedachten luider roepen dan mijn lippen bewegen en mijn oor even niet aan het gevoel van de wind wil raken is de stilte nog het meest genegen mij te doen verwijlen in de overgave aan verloren tijd, opzoek naar onkreukbaar waken het is dan niet zo dat ik me verberg om weerstand te vermijden soms geraakt de ziel…

het blijft alsmaar afwachten of er na morgen nog een verleden is kan het onbekende wel verbeelden het ongekende verzachten met gedachten aan een almachtige kracht mijzelf overgeven maar als puntje bij paaltje komt blijft het hopen en verwachten het beste dat we dagelijks kunnen beleven (ik heb de leegte er maar niet bij opgesomd)…

hoe kan ik zeggen dat vrijheid bestaat als de nacht nog vaak mij in zweet doet leggen en de vroege angst mij in het donker geenszins verlaat ik zie kinderen spelen op het puin van mijn jeugd immers een deel van de zwarte aarde vind ik nog steeds in mijn tuin ook al herhaalt de lente zich telkenmale ja, hoe lang al in jaren…

uiterlijk verbeeld in lijfelijk omsloten blinkende rituele togen waar schoonheid haar stoffelijke genegenheid toont viert daarenboven de zachte schittering in jullie beider ogen zij weerspiegelt de onnavolgbare weg naar woordeloos gevoel waarin liefdevolle herkenning het wederzijds bestaan, een hoopvolle eenheid beloont…

ik ben meer dan het gevoel dat jij me geeft jouw woorden dreigen, zijn gericht op open wonden doch met eigen onmachtig speeksel doorzeefd avec toi, la basse opinion mourit en même temps nog steeds de strenge vroege akkoorden, aldoor onderweg, waar op het voortschrijdend pad het genot zelden bekoorde; een kinderziel is met verwarring…

ik riep ooit de woestijn toe, het bleek aan dovemans oren gericht had toen nog niet het besef dat de oase al lang geleden 'met zand er over' was gedicht "wer schweigt, stimmt zu" zei de oude vrouw nog voor ze de laatste adem uitblies och nee, ze kende geen rouw of was haar blindheid moe zij had door het leven heen geleerd; niets…

nee, het is niet wat u denkt dat ik mij die eer nu toedicht oh zeker, ook ik ben met wat poëzie aangelengd, maar lichter van gewicht het huidig monument staat niet op zijn sokkel ik verwacht dan ook zijn eerherstel en staak zolang het duurt, uit respect, mijn eigen woordengetokkel…

achter het frêle vlies herkent een voelend oog de geladen diepte in vibrerende stemmen het is blindelings gewaar van een gescheiden epiloog…

ik leef dicht bij de dood, zo dichter eigen, verkeer niet echt in nood of word beheerst door ander dreigen maar zeg nu eerlijk wat is morgen en schijnt er zo begeerlijk aan dat wat toekomst heet weet men zich daarin geborgen voegt zich nog inzicht toe immers het zijn oude dagen die als nieuw worden beloofd maar waarvan men gister…

ik mijd de dag als bomen de lucht bekleden enkel met kale takken die snijden dan door luchtige dromen en doen vooruitzichten wezenloos knakken ik mijd de nacht als bij volle maan alles helder schijnt maar de zon achter de einder is geslacht en in de oceaan verdwijnt ik mijd de dag en de nacht een etmaal lang spring over het…

regeren is begeren of macht vereren het is in ieder geval beweren het gepeupel naar het goede te leiden de bedachte stilstand of achteruitgang weten om te keren tot vooruitgang en minder lijden en het bevredigen van de eigen achterban mijn broek is versleten, mijn moeder dood wie naait er nu een nog stuk aan nee, we gooien het verscheurde…

de poort staat open het einde der tijden heeft zich aangediend wilde je er even op attenderen of ik of jij het nu wel hebben verdiend binnenkort moeten we vroeg uit de veren de poort staat open ik kreeg een sms van boven de zaak is in gereedheid gebracht ze konden het niet echt 100% beloven maar aan ieders plaats blijkt gedacht…

met de laatste trein is ook mijn ziel vertrokken ik riep nog en wuifde voelde vocht in de ogen mijn arm was kort de hand te klein om naar de verte te grijpen of haar terug te lokken ik hoorde, heimelijk, de duivel juichen wat kan leegte, zo ingesloten, eindeloos ver lijken mij nog verder in de winter doen zuigen slechts een…

je zit in jouw eigen stoel hij ruikt nog naar de flat een eiken fauteuil met een verleden gevoel er was ook een ander maar al jaren onbezet de beweende leegte nog wel in een lijstje gezet de wereld in jezelf verliest steeds meer ook het gezicht van weleer je vraagt naar de onbekende weg ontelbare malen, keer op keer over van…

er ontbreekt iets zo moet ik schuchter erkennen het is één van de drie knopen die mijn winterjas doet sluiten en word daarvan gewaar als ik kijk in spiegelende etalage ruiten voel me ongemakkelijk, heb geen vervanger of naaigerei bij de hand, vermijd namelijk graag zo'n ongepast nakend gebaar, ik ben toch geen pedofiele handlanger…

met wiegende uitstekende heupen tracht de mannequin sierlijk geprogrammeerd over de gestoffeerde landingsbaan te lopen terwijl de voyeurs, zoals ik, zich vergapen aan de anorectische libelle voorzien van in vel verpakte ronde knopen vanuit een smile gepleisterd op twee konen ziet zij mij glazig aan zij draagt een modieuze…

in diese struukgewasse naobie braome ende netelgroei soekt die griesbruune foggel siene plecke ende raopt klien biestkes fur siene keinders in die nestebaole ut foer um tu lefe ende um selfe ientloos tu singe fur ons allemaole og, miene gotteku dies beeske skreewt dun leegte fol rolt geluuje deur miene siele icke kenne nie mer dencke…

ik draag jou tot aan de kale rotsrand een gapend gat beheerst ons zicht zeer nabij, naar omlaag een steile wand verder weg toont de hemel zijn immens gewicht; een oneindig uitdijend gewelf dat mijn bestaan verengt, ongrijpbaar voor mij als mens mijn gedachten worden allengs, als gedwongen, naar binnen gericht op zoek naar…

"ga niet weg roep ik naar de gebochelde vrouw wij nemen je er gewoon bij, zien je als normaal we loensen wat naar links en hijsen je met een touw naar de tiende verdieping", aldus opent de verteller zijn verhaal een geroezemoes verspreidt zich door de zaal is hier nog wel sprake van fatsoen en respect begeven wij ons wellicht op een glijdende…

zou me blij moeten voelen maar dwingen is niet vrij zo bedoelt de doodgewaande wanneer ik even de oude eik raak waarachter ik mij verschuil het winters wit weer aan mijn zij in de dageraad met een waas over de vijver gespreid zoals de doffe echo van Pasen die de leegte in mijn hart verraadt stil ben ik na gister: is dat nu de…