Netgedichten

netgedicht (nr. 20.239):

het licht van de dood

ik leef dicht bij de dood,
zo dichter eigen,
verkeer niet echt in nood
of word beheerst
door ander dreigen

maar zeg nu eerlijk
wat is morgen
en schijnt er zo begeerlijk
aan dat wat toekomst heet
weet men zich daarin geborgen

voegt zich nog inzicht toe
immers het zijn oude dagen
die als nieuw worden beloofd
maar waarvan men gister reeds
de ervaring heeft beleefd
al eeuwen gedragen
vaak door de rede gekloofd

bezondig ik me nu aan een gebod
dat dwingt tot hopen
misken ik het uitgestippeld lot
dat ook mij doet nopen

vast te klampen aan de lopende band
met een tedere liefde voor ogen
of de lusten van een ver verwijderd strand
waar de hemel wordt voorgelogen

het licht van het leven
toont zich op zijn best
daar waar in duisternis
de aardse dorst niet wordt gelest
of waar het zicht
haast eeuwig wordt uitgetest

aan het graf van een geliefde
schreeuwt het licht om lucht
daar giert door alles het gemis
in de niet te beantwoorden vraag
wat is er dat rest;
wil ik nog wel aanschuiven
aan een uitgebreide dis

ik leef dicht bij de dood.
zo dichter eigen,
verkeer niet echt in nood
of word beheerst door ander dreigen