Netgedichten

netgedicht (nr. 20.080):

achterblijven

met de laatste trein
is ook mijn ziel vertrokken

ik riep nog en wuifde
voelde vocht
in de ogen

mijn arm was kort
de hand te klein
om naar de verte te grijpen
of haar terug te lokken

ik hoorde, heimelijk,
de duivel juichen

wat kan leegte,
zo ingesloten,
eindeloos ver lijken
mij nog verder
in de winter doen zuigen

slechts een
innerlijk sterven
of misschien wel
door in het leven
onder te duiken

hoop ik
met mijzelf
in het reine te komen

en openen zich
ik weet het zeker
als vanzelve,
de nu nog gesloten luiken