Alle inzendingen van Katty

Zijn stap werd traag, al trager dan voorheen, gekromd zijn rug, veel ouder, niet goed meer te been. Men noemt je oud verdriet. Je schuffelt voort tot aan jouw plek... die oude bank. Een traan streelt jouw wang. De tijd, te snel, maakt je bang. De kille winterwind trekt door je botten heen, onzichtbaar draagt hij oud, beroert…

Takken vlechten zich ineen. Stilte fluistert zwijgend door het bladerdek heen... ' Hemelwater slingert zich een weg in 1000 druppels blad per blad kussend, sussend, strelend.... In de schaduw van haar blik spreekt haar stem tegen het weten. Ze koestert de Liefde als een diamant vanuit ruwheid door het leven geslepen. Ze…

Vanmorgen trok ze haar ochtendjas aan. De vroege winterzon streelt warmte over het land. Ze staat op de drempel om op stap te gaan maar blijft besluiteloos staan en sluit haar ogen, raakt met haar hand een onzichtbare poort aan. Balancerend op een Koord tussen nu en wat komt hangt een fractie van tijd. luttele seconden lijken wel een…

Ze vraagt zich af wanneer het ouder worden is begonnen en of het leven wel levensecht is? In haar vergeten momenten verwateren de beelden en verdampen in een traan terugblik naar haar oeroude zielsbestaan... Ze verbergt zich in de stilte waarin de dag haar blijft schaduwen zoals de zon die leert haar donkerte te omarmen in de maan…

Ze leunt tegen de hemel aan zoekt langs lijnen van dromen de geur van honing zachtheid als zijde de zon die te voorschijn komt uit de nacht wacht en wacht zucht naar tijd der tijden ...…

Telkens opnieuw breekt de ochtend de nacht, als een eierschaal rond de aarde barst het ochtengloren waaruit het geel als een ronde bol aan de horizon stijgt, de lucht vult met heldere lichtkleuren. Laag per laag ontmantelt ze haar wereld van het donker nacht gebeuren en laat leven weer geboren worden. Het dieren-rijk begroet als eerst het…

De voorwinterdagen bevriezen in de vroege ochtenden de zonnewarmte boven struiken en graskruid . De lucht hangt zwaar op het land als een soort drukkend blok, onzichtbaar en nevelig massief . De wind, geurend naar aarde, strijkt vluchtig over het koude stervende groen om te verdwijnen tussen de duisterrode uitgebloeide novemberbomen.…

Ze begraaft haar hoofd in de laatste zomerbloemen, haar mond gesloten in stille huivering verrast door vragende, smakeloze, vochtige lippen... Wat zoekt ze ? Ze zoekt het koele water dat borrelend lacht naar de bomen die elkander toe fluisteren . Wat hoort ze ? Ze hoort het zachte zilverscheuten klinken onder het groen van het eikenloverenbad…

Hoe licht of donker ook de schemer vertelt me dat ik de avond word waarin ik dan verdwaal en behoedzaam wacht op lippen die mij zoekend vinden. Ik kom van ver om je woordend gefluister, om je kreunend verlangen, om je vragende warmte die traag, veel te traag zich om mij heen sluit en mij aan jou kluistert, als een stilte die valt…

Hier verwijlen we weer als stormgoden blind in elkander , zwijgend als verloren zielen in mistwolken, wachtend, vragend, vermoedelijk ook argwanend voorbij het beeld van gelukkig zijn starend . Hier liggen we weer dromend van wilde vormen in elkanders handbereik geuren snuivend in onbenutte, voorbijgaande momenten verborgen. Kijken…

Ze kon slechts nog zachtjes met haar hoofd heen en weer schudden terwijl alleen maar een stille droefheid rond haar huid plakte als verharde schubben. En een schrapend, schor geluid tussen huig en keel bleef hangen omdat ze moedeloos in oude patronen verzeilde en zich vastklampte aan gekende beelden waarbij ze zelfs aan geuren bleef verhangen…

Als ik jouw spiegelen mag jouw schoonheid en vervorming je waarheid, echtheid en vermomming kan ik vanuit zachtheid bij je zijn. Als jij mij spiegelen wilt in speelsheid en vertrouwen met een open geest mijn dagelijks oefenterrein voortdurend leren mededogend zijn. Als we elkaar spiegelen in afwezigheid van wantrouwen zonder onwaarheid…

De avond laat weer zijn schaduw vallen. De dag kleedt zich uit en in het terugblikken schilder ik het portret van het mysterie. Haar laatste stuiptrekking ebt weg in golven en laat tekenen achter van een naamloos gezicht en toch zweert mijn hart het te herkennen; mijn ziel gecreëerd door mijn eigen denken. Tijd heb ik als illusie geïntegreerd…

Nog nooit had ik zo'n verhaal gehoord mij tot op het bot rakend. Urenlang zat ze daar zwijgend voor zich uit te staren. Steeds verdwaalde ze verder alsmaar eerlijker, echter en oprechter. Haar lichaamstaal was een wiegend zwijgen intens tastend in de lucht als gebroken twijgen. Wat voorbij waaide ont-roerde, raakte uren en dagen lang…

Prachtig ragfijn spinnenweb, spiegeling van heelal, broos vochtig parelland hangend tussen heggenpoort waar klimop het hout overwoekert en bladeren de kleur van been en zilver dragen beschenen door het zachte parelmoeren maanlicht. De aarde dampt en ademt met een zweem van verloren vrolijkheid haar warmte uit onder de bevroren korst…

Zo soms twijfel ik en denk dat het niet kan, dat het niet bestaat, die onzichtbare gouden draad die liefde noemt en een mens zoveel sterker maakt. Maar ja, toch wel het klopt het klopt zoals het hart van oma dat nog altijd over slaat wanneer ze met een glimlach kijkt naar opa, ook al is hij oud en ziek te bed en hij misschien…

Laat je kus zijn als een zachte lentebries die in het voorjaar bloesems draagt, als de sensuele smaak van zoete honing als de warme vochtigheid van een dauwdruppel gekoesterd door de zon. Laat je zoen zijn als de betovering van magie waarbij kleine schokjes langzaam haar adem benemen en knieën het knikkend begeven .…

De klamme kille lucht mantelde zich als een tweede huid rond haar gelaat, terwijl de zachte regen voorzichtig in een streling de sporen van de nacht weg haalt. Het is vroege ochtend de dag staat op het punt te ontwaken in een trage slow motion beweging, net als haar denken dat nog binnensmonds gaapt. Ze vult haar longen met zuurstof…

Op deze dag ... op alle dagen, ziet ze nog alleen die glimlach rond haar mond maar is vergeten wat ze verder had te vragen. Op deze dag ... op de daarop volgende dagen komen misschien de kleinkinderen langs en gaat ze in haar denken wanhopig op zoek naar hun namen ... "ze kende hen toch!" Op deze dag... op de nog zo veel komende…

Hoe woorden langs haar lijf sluipen, geen binnen-geluid, en in ieder Panorama verliest ze weer zichzelf, stervend in haar eigen beeltenis gevangen, nederig, ongrijpbaar geconfronteerd met elk onuitgesproken verlangen. Getuige van haar diep gevoelde heimwee, die onaantastbaar woelt, resoneert het verhaal van blindelings zoeken naar schoonheid…

Zo nu en dan droomt ze nog te verdwalen gezeten bij de haardvuur in huis. Bladerend door haar gedachten, begint het dromen In de kamer bij het schemeruur en zijn het haar vergeelde verhalen die komen. Haar thuis is als haar tweede huid, is daar waar haar leven werd geboren en het vlakke kale landschap er om heen ging door de vele seizoenen…

Afwezigheid hoor mijn protest tegen afstand en leegte tegen het on-weten, hoor het in mijn stille zwijgen geworteld in mijn leden en laat de nachtschade mijn vrolijkheid zoeken in de botten van mijn lijf zo ik lach bij het wakker zijn bij dageraad !…

Kan het zo eenvoudig als twee stemmen die zingen waarvan de klanken zich om elkander winden tot één liefdeslied...tot beminnen. Kan het zo eenvoudig als het voedend delen van innige sappen, die samen tot 'ons' ombuigen als dansende twijgen die in de nacht naar de dageraad neigen tot volle knoppen bevrucht en in bloesems ontwaken…

Kon ik maar de regen zijn die de zachtheid van je huid benat, die dichter bij je mag komen dan de aanraking van mijn hand. Ben ik jaloers op de regen? Kon ik maar de wind zijn die fluisterend speelt en streelt die door jouw kleren heen je huid aanraakt en nog dichter bij je mag dan je eigen schaduw die wegzinkt in het licht van…

De schors van haar keel verhardde elk woord, onuitgesproken kale taal werd niet begrepen, niet gehoord. Het hiaat tussen haar en mij werd een vluchtpunt van niet meer voelen, blindelings op de tast zoekend van wat elk woord zou kunnen bedoelen. Zo bitter, bitter zoet werd het bed opgedekt glad-gestreken elke plooi in 't laken en in kettingreactie…

Haar slipje... Het was van kanten fijn tot wit, zwart, fluwelig satijn. Lonkend kwam zij naderbij tot ze fluisterend zei: "Al ben ik nu zo dun, doorzichtig, sensueel gekleed, Ik wil mijn wangen laten vangen door de streling van jouw dijen, elk stukje van jouw lijf ontbloot, en mijn gelaat alleen nog kijkt naar mooi... wanneer jouw benen mij…

Tussen hees en spreken ligt mijn huig de zachte hemel van mijn taal... Ik lik de regens na een droge tijd terwijl de kanten boorden aan de rand van het water als perkamenten beelden inscheuren. Los rukken ze het verleden, dat als droesem bleef liggen op de onzichtbare bodem van kinderlijke onschuld, en dragen ze op aan de vrieskilte…

Als een boom zo is dit lichaam getekend door de jaren. Jullie kerfden de liefde in haar bast als veel belovende, eeuwig durende liefdesverhalen. Jullie schreven jullie roep neer op haar bleke huid om later in de plooi van tijd te verschalen, verborgen en verloren achter haar mossig groen gewaad. Als een krachtige boom houdt dit lichaam…

Ik heb de liefde bemind... In haar adem hoorde ik de vreugde tussen hemel en aarde op het hoogste punt waar het samen smeltend beleven gebeurde. Ik heb de liefde bemind... In haar ogen straalde het lachen proefde ik de zoetheid op haar huid, warme handen, opstandig, onhandig troost in 't stil genieten bijna stikkend kwam overgave in…

Hoe een blik spoorloos weerspiegelt het stil bewegend samen weven in een streling, ontastbaar haastig, bijna huiverend over de rimpeling van onze huid. Ondenkbaar waar veroorzaken we elke zucht bij elkaar in dat ene warme onontwarbare wezenlijke moment van duizend keer samen zijn, tot de stilte hoorbaar de nacht verlengt en onze adem dromend…