Alle inzendingen van Katty

Ze kon slechts nog zachtjes met haar hoofd heen en weer schudden terwijl alleen maar een stille droefheid rond haar huid plakte als verharde schubben. En een schrapend, schor geluid tussen huig en keel bleef hangen omdat ze moedeloos in oude patronen verzeilde en zich vastklampte aan gekende beelden waarbij ze zelfs aan geuren bleef verhangen…

Als ik jouw spiegelen mag jouw schoonheid en vervorming je waarheid, echtheid en vermomming kan ik vanuit zachtheid bij je zijn. Als jij mij spiegelen wilt in speelsheid en vertrouwen met een open geest mijn dagelijks oefenterrein voortdurend leren mededogend zijn. Als we elkaar spiegelen in afwezigheid van wantrouwen zonder onwaarheid…

De avond laat weer zijn schaduw vallen. De dag kleedt zich uit en in het terugblikken schilder ik het portret van het mysterie. Haar laatste stuiptrekking ebt weg in golven en laat tekenen achter van een naamloos gezicht en toch zweert mijn hart het te herkennen; mijn ziel gecreëerd door mijn eigen denken. Tijd heb ik als illusie geïntegreerd…

Nog nooit had ik zo'n verhaal gehoord mij tot op het bot rakend. Urenlang zat ze daar zwijgend voor zich uit te staren. Steeds verdwaalde ze verder alsmaar eerlijker, echter en oprechter. Haar lichaamstaal was een wiegend zwijgen intens tastend in de lucht als gebroken twijgen. Wat voorbij waaide ont-roerde, raakte uren en dagen lang…

Prachtig ragfijn spinnenweb, spiegeling van heelal, broos vochtig parelland hangend tussen heggenpoort waar klimop het hout overwoekert en bladeren de kleur van been en zilver dragen beschenen door het zachte parelmoeren maanlicht. De aarde dampt en ademt met een zweem van verloren vrolijkheid haar warmte uit onder de bevroren korst…

Zo soms twijfel ik en denk dat het niet kan, dat het niet bestaat, die onzichtbare gouden draad die liefde noemt en een mens zoveel sterker maakt. Maar ja, toch wel het klopt het klopt zoals het hart van oma dat nog altijd over slaat wanneer ze met een glimlach kijkt naar opa, ook al is hij oud en ziek te bed en hij misschien…

Laat je kus zijn als een zachte lentebries die in het voorjaar bloesems draagt, als de sensuele smaak van zoete honing als de warme vochtigheid van een dauwdruppel gekoesterd door de zon. Laat je zoen zijn als de betovering van magie waarbij kleine schokjes langzaam haar adem benemen en knieën het knikkend begeven .…

De klamme kille lucht mantelde zich als een tweede huid rond haar gelaat, terwijl de zachte regen voorzichtig in een streling de sporen van de nacht weg haalt. Het is vroege ochtend de dag staat op het punt te ontwaken in een trage slow motion beweging, net als haar denken dat nog binnensmonds gaapt. Ze vult haar longen met zuurstof…

Op deze dag ... op alle dagen, ziet ze nog alleen die glimlach rond haar mond maar is vergeten wat ze verder had te vragen. Op deze dag ... op de daarop volgende dagen komen misschien de kleinkinderen langs en gaat ze in haar denken wanhopig op zoek naar hun namen ... "ze kende hen toch!" Op deze dag... op de nog zo veel komende…

Hoe woorden langs haar lijf sluipen, geen binnen-geluid, en in ieder Panorama verliest ze weer zichzelf, stervend in haar eigen beeltenis gevangen, nederig, ongrijpbaar geconfronteerd met elk onuitgesproken verlangen. Getuige van haar diep gevoelde heimwee, die onaantastbaar woelt, resoneert het verhaal van blindelings zoeken naar schoonheid…

Zo nu en dan droomt ze nog te verdwalen gezeten bij de haardvuur in huis. Bladerend door haar gedachten, begint het dromen In de kamer bij het schemeruur en zijn het haar vergeelde verhalen die komen. Haar thuis is als haar tweede huid, is daar waar haar leven werd geboren en het vlakke kale landschap er om heen ging door de vele seizoenen…

Afwezigheid hoor mijn protest tegen afstand en leegte tegen het on-weten, hoor het in mijn stille zwijgen geworteld in mijn leden en laat de nachtschade mijn vrolijkheid zoeken in de botten van mijn lijf zo ik lach bij het wakker zijn bij dageraad !…

Kan het zo eenvoudig als twee stemmen die zingen waarvan de klanken zich om elkander winden tot één liefdeslied...tot beminnen. Kan het zo eenvoudig als het voedend delen van innige sappen, die samen tot 'ons' ombuigen als dansende twijgen die in de nacht naar de dageraad neigen tot volle knoppen bevrucht en in bloesems ontwaken…

Kon ik maar de regen zijn die de zachtheid van je huid benat, die dichter bij je mag komen dan de aanraking van mijn hand. Ben ik jaloers op de regen? Kon ik maar de wind zijn die fluisterend speelt en streelt die door jouw kleren heen je huid aanraakt en nog dichter bij je mag dan je eigen schaduw die wegzinkt in het licht van…

De schors van haar keel verhardde elk woord, onuitgesproken kale taal werd niet begrepen, niet gehoord. Het hiaat tussen haar en mij werd een vluchtpunt van niet meer voelen, blindelings op de tast zoekend van wat elk woord zou kunnen bedoelen. Zo bitter, bitter zoet werd het bed opgedekt glad-gestreken elke plooi in 't laken en in kettingreactie…

Haar slipje... Het was van kanten fijn tot wit, zwart, fluwelig satijn. Lonkend kwam zij naderbij tot ze fluisterend zei: "Al ben ik nu zo dun, doorzichtig, sensueel gekleed, Ik wil mijn wangen laten vangen door de streling van jouw dijen, elk stukje van jouw lijf ontbloot, en mijn gelaat alleen nog kijkt naar mooi... wanneer jouw benen mij…

Tussen hees en spreken ligt mijn huig de zachte hemel van mijn taal... Ik lik de regens na een droge tijd terwijl de kanten boorden aan de rand van het water als perkamenten beelden inscheuren. Los rukken ze het verleden, dat als droesem bleef liggen op de onzichtbare bodem van kinderlijke onschuld, en dragen ze op aan de vrieskilte…

Als een boom zo is dit lichaam getekend door de jaren. Jullie kerfden de liefde in haar bast als veel belovende, eeuwig durende liefdesverhalen. Jullie schreven jullie roep neer op haar bleke huid om later in de plooi van tijd te verschalen, verborgen en verloren achter haar mossig groen gewaad. Als een krachtige boom houdt dit lichaam…

Ik heb de liefde bemind... In haar adem hoorde ik de vreugde tussen hemel en aarde op het hoogste punt waar het samen smeltend beleven gebeurde. Ik heb de liefde bemind... In haar ogen straalde het lachen proefde ik de zoetheid op haar huid, warme handen, opstandig, onhandig troost in 't stil genieten bijna stikkend kwam overgave in…

Hoe een blik spoorloos weerspiegelt het stil bewegend samen weven in een streling, ontastbaar haastig, bijna huiverend over de rimpeling van onze huid. Ondenkbaar waar veroorzaken we elke zucht bij elkaar in dat ene warme onontwarbare wezenlijke moment van duizend keer samen zijn, tot de stilte hoorbaar de nacht verlengt en onze adem dromend…

Onze handen boden een stuk oneindige eeuwigheid waarbij het intense innige zwijgen in de spiegeling van onze ogen een eigen wervelend beeld beschreef, uit het ons onzichtbare weten ontstaan... Laat mij nu niet moeten kiezen tussen de stippels van het heelal of de witte leegte, uit het turbulente van een storm naar een winterse stilte over…

OH LEVEN, wat zou ik graag met je trouwen. Ik heb een bruidsboeket uitgezocht, klein, eenvoudig, wit ... maar oh zo groots. Laat het feest beginnen om de eeuwig en voor altijd verbintenis aan te gaan. Laten we hand in hand wandelen onder en door de kleurrijke regenboog. Ik heb een rode loper uitgelegd bestrooid met witte rozen. Het…

Je raakt mij onbezocht. In bedeesde verbijstering proef ik de zilte dauw op mijn lippen, die als kristallijne, bevroren korrels smelten in d' ochtend-dans van de herfst. Verlammende zachte warmte laat mij verdrinken in gewichtloosheid, wanneer berijmde vingertoppen sluipend op mijn huid reiken en mijn stem doen breken. Sleur niet, trek…

Daarom dwaal ik , tussen herfstig muffig blad en stervende zon. Daarom luister ik, naar de roep van het vragend leven, terwijl de hemel nog glinstert van de dag en mijn ogen blind zoeken in het verstilde licht, waarbij elke schaduw als een doffe hartbons strompelt door mijn lijf, woorden nog nagalmen, mat, doof, leeg, zwervend verloren, sleuren…

Ik verdwaal even in verloren woorden, in het labyrint van onvergankelijkheid ook al borrelen duizend beelden naar boven en vertalen wat onuitsprekelijk blijkt, kijk ik met halfgeloken ogen hoe je uit mijn wereld verdwijnt. 'Tederheid' dacht ik je te noemen, zoals je in de lichtheid van het moment schrijnend je mond drukte op mijn huid in…

De zee buldert, haar golven beuken woest op golfbrekers tot ze openbreekt in haar miljarden tranen zoekend naar de rust tussen de warmte van zonbeschenen zandkorrels op het strand terwijl de wind een treurmelodie fluistert in de holten van verloren schelpen...…

Hoe zal ik onze kamer noemen? waar wind en getij algenstromen streelt en jij met halfgesloten ogen de zee verstilt tot kleine golvenbogen, en wij in stamelende tederheid letters prevelen, handen kijkend glijden en tijd onvergetelheid gaat beitelen. Hoe zal ik onze kamer noemen? waarin spoorloos wordt weerspiegeld elke rimpelende huivering…

De liefde in woorden laten echoën en weergalmen is hetzelfde als woorden zoeken om de vluchtigheid in ijlte van lucht te omschrijven. Haar doorzichtigheid in ontluikende sterfelijkheid is onmetelijk. Zo zacht en scherp tegelijk kan ze als kristal in haar broosheid breken. Broos...fragiel...licht, ja zo licht als de aarzelende stilte…

Blauw golvende deining groen wuivend gewas kleine, grote dromen in menselijke verwachtingen langzamer schuifelend stappen telkens uitkijkend naar elke nieuwe dageraad alsof gisteren nooit was.. Zachtjes deinende wieging op de branding van geloof, met het stille verlangen dat het nooit voorbij zal gaan Maar zal je tegen dan nog van me…

De tijd, het is zo'n raar ding de tijd van toen, de tijd van nu de tijd van morgen de tijd van bij geboorte, de eerste ademzucht waarmee ik het leven in ging.. De tijd, soms lijkt die zo traag soms lijkt die ook zo heel vaag. De tijd met mooie beelden sla ik wel op in mijn herinnering. Waar is de tijd? De tijd dat ik als kind nog in de…