Netgedichten

netgedicht (nr. 57.284):

Perkament verleden .

Tussen hees en spreken
ligt mijn huig
de zachte hemel
van mijn taal...

Ik lik de regens
na een droge tijd
terwijl de kanten boorden
aan de rand van het water
als perkamenten beelden inscheuren.

Los rukken ze het verleden,
dat als droesem bleef liggen
op de onzichtbare bodem
van kinderlijke onschuld,
en dragen ze op
aan de vrieskilte
van winterse witheid