Netgedichten

netgedicht (nr. 52.974):

De onbereikbaarheid.

Ik verdwaal even in verloren woorden,
in het labyrint van onvergankelijkheid
ook al borrelen duizend beelden naar boven
en vertalen wat onuitsprekelijk blijkt,
kijk ik met halfgeloken ogen
hoe je uit mijn wereld verdwijnt.

'Tederheid' dacht ik je te noemen,
zoals je in de lichtheid van het moment
schrijnend je mond drukte op mijn huid
in stamelende onhoorbare zoenen...

Maar je lijkt het meest op de lucht hierboven
op het spel van buien licht en donkere wolken
met tussen in weifelende schemering
die ons van elkander scheidt.

En met een in zachtheid verpakte huivering
adem ik het ondenkbare in,
besef de onbereikbaarheid van het mysterie
en stap midden in de storm
de stilte in...!