Alle inzendingen over beelden

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel*, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

Als men ten laatste heeft gevonden Waar heel de ziel naar smacht, Dan is ’t te laat, de dag verzwonden, Reeds valt de nacht. Als ’t kleed ons past, is het versleten, Als men het boek kent, is het uit, Als men het leven komt te weten, Dan valt het scherm dat alles sluit.…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar ’t geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen…

Terwijl daar buiten wilde stormen loeien, Slaapt, in haar bedje, 't lieve kind tevreden Half blootgewoeld, de reine rozeleden, De frisse wang nog blozend-warm van 't stoeien. Het donzen dek is losjes neeergegleden. De blonde lokken, gouden sluier, vloeien Om 't zacht gezichtje, dat mijn blik blijft boeien. 't Half open mondje heeft…

Mild zaait de zon, door 't klaterloof der popels, Haar gouden spranken op het stromend water, Waar, slank en blond, twee vlugge knapen zwemmen, Als zwanen blank en fier als jonge goden. Op hals en armen beeft der blaadren schaduw En vonklend vloeit, van beider brede schouders, In 't golvenblauw een regen van juwelen.…

Weet gij wat etsen is ? — Het is flaneren Op 't koper; 't is in 't zomerschemeruur Met malse vedelsnaren fantaseren. 't Zijn hartsgeheimpjes, die ons de natuur Vertrouwt, bij 't dwalen op de hei, bij 't staren In zee, naar 't wolkje in het zwerk, of waar In 't biezig meer wat eendjes spelevaren; 't Is duivendons en klauw van d'adelaar.…

Echter de beelden op het vlies, zijn schokkend haast irreëel, de vreugde verdwijnt want het verdriet is teveel!…

In de nachtlijke stilt' van mijn dromen, Als geen windeken ruizen in 't groen, Als geen vogelken fluit in de bomen, Wekt mij telkens hetzelfde visioen. Langs de ronding der reuzige bogen, Stort haar zilveren stromen de maan, Op de golven, zich heffend ten hogen, Waar de sterren te vonkelen staan. Ach! de maan is zo hoog aan de kimme…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar 't geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wie grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze kale kruin. In de oude toppen…

Gelijk een vrouw, die weerkeerde over zee Naar 't vaderland, en zich verkwijnen voelt, Wijl slopend gif haar traag door de aadren woelt - Ga waar zij wil, haar smarten neemt zij mee! - Draag ik de pijn, waar vaak mijn zang op doelt, Diep in mijn borst en 't rooft mij vreugde en vrêe. Weer kruipt en knaagt mijn welbekende wee, Weer…

De knoppen zwellen in den zoelen nacht. O! morgen, morgen zullen ze opengaan! De twijgen trillen en de stille laan Is diep ontroerd, als een die zwijgt en wacht. Op 't zwarte water zwemt een enkle zwaan. Heel in de verte zwijmt een vogelklacht En op het mos zijgt door de takken zacht Het zilverlicht der pasontloken maan. Ik voel…

Wat heb ik Gesnakt naar Nachten zonder dromen, Droomwereld die mijn Dagelijks bestaan Met wurgende regelmaat Op zijn kop zet, Met het juiste stofje Is het eindelijk gelukt - In een soort van overkill, Ook mijn dagen zijn Nu zonder dromen, Niets te verlangen, Geen wensen, zacht en stil…

ze trekken vermoeid langs de Ararat met zekerheid gewikkeld in doeken hun kinderen voorop of op de arm zwangere vrouwen, mannen zeulen bezit een touw houdt hun geloof bijeen richting fort Europa: de poorten gesloten bruggen geheven en grenzen geslecht grachten omgeven met stalen messen een meisje streelt haar hond de moeder baart, vader…

Oorlogsleed is moeilijk te verzachten Kersenkernen knarsen machteloos en andere pitten argeloos In uitgeholde nachten verslapen wij ons woelig onmachtig sprakeloos…

Slechts omhuld door het warme licht vanuit de hoge ramen voor een ieder in zicht staat zij daar starend naar de vijver door seizoenen heen staat zij maar bewegenloos gebeiteld uit steen emotieloos starend naar de vijver…

Ik zie ze weer, de beelden, ze blijven herhalen, keer op keer, zie ik ze, in mijn hoofd ronddwalen. Geen rust, geen pauze, laat ze maar weer komen, een dagelijkse lust, van beelden die, mijn gedachten binnenstromen.…

Waar de stroom van beelden naar buiten keert dwaal ik in illusies die mijn werkelijkheid ontkennen, en zoek ik de stok die de spiegel breekt waarin mijn ogen de waarheid zien…

Van jou wilde ik houden vanaf de allereerste dag jouw heldere oogopslag jij, die op mij vertrouwde ik keek je vragend aan zag in een flits jouw leven maar mocht niets geven ik moest je laten gaan nog eenmaal kijk ik om wil jou als beeld houwen geen afgietsel van geluk maar gewoon blind vertrouwen…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

de beelden zijn uit het park verdwenen nog kruipt er weemoed tussen het gras stiller dan de stenen durven spreken er zijn geen woorden blijven kleven.…

Toen hij klaar was vroeg iedereen de maker hoe het was geworden. En de maker sprak: "Geworden? Ik bracht slechts tot expressie wat al die tijd onzichtbaar was."…

In beelden kan ik 't nu niet zeggen, en zonder beelden spreek ik niet.…

konden nare beelden maar vervagen ze staan voor eeuwig op het netvlies gebrand levenslang en haarscherp geprojecteerd herinneringen op de lopende band (dichtvorm: knotvers)…

De foto van de dag een beeld dat je niet zal verliezen Misschien een bittere last wat zal je kiezen Dat beeld van onwel of die schim die is verdwenen De dag gaat snel maar die foto is gebleven…

Hoe een beeld zich in je taal slaat, je stem verspringt, je hert verschiet - hoe zijn roos overloopt, de wijn van eiken is, roemer voor stenen, de tafel gonst van honing en de uil met bos je mond ontkorft - behoort bos zijn botten toe, vuur zijn voltooiing, wat as - wat jij? ------------------------- uit: 'Speling', 2005.…

ik zag een witte piano staan op het strand, net voorbij de vloedlijn.. dichterbij was hoorbaar hoe zorgvuldig partituur bewoog verderop kwam zij uit het zand in rood gewaad om zich heen haar blote voeten verborgen zich beurtelings in de zeewind het zwarte haar spartelde hoog boven het klavier, ik luisterde samen met het ritme van golven…

ervaar de beelden die ik houw uit diepe lagen voel je ook de zwaarte van gerimpelde gelaten? vooral die uit doodsangst praten en geen speeksel voor de tong kunnen vragen…

Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren? Wij werden naar elke windstreek verstrooid op vreemde wieken gedreven, geen van ons weet waar de onschuld van ooit, geloof en het geluk is gebleven.…

De lijken liggen zij aan zij op straat 'N machteloze overheid die blundert Overal wordt er massaal geplunderd En hulp is er te weinig of te laat Geen medicijnen,water, voedsel, kisten Maar waar je over struikelt; journalisten!…

Beelden in zwart wit worden in mijn hoofd geprojecteerd schaduwen uit een verleden door de tijd al wat geslepen en verbleekt. Herinneringen die nooit helemaal zijn verdwenen komen weer in het heden. Zij vertellen de verhalen die goed zaten verborgen in mijn hart.…