Netgedichten

netgedicht (nr. 53.790):

D' ochtend-dans

Je raakt mij onbezocht.
In bedeesde verbijstering
proef ik de zilte dauw
op mijn lippen,
die als kristallijne,
bevroren korrels smelten
in d' ochtend-dans van de herfst.
Verlammende zachte warmte
laat mij verdrinken
in gewichtloosheid,
wanneer berijmde vingertoppen
sluipend op mijn huid reiken
en mijn stem doen breken.
Sleur niet,
trek niet,
breek niet,
bind me
sluit je armen
tot ik bij elke zucht
kreunend buig.
Laat mij dan zinken
onder het herfstdeken
waar stilte
het verbrokkeld zijn
doet verbleken
en draag mij
draag mij even ...
de winter door
tot de lente
kan helen!